“Οι Ρώσοι μπορεί να κατακτήσουν την Ουκρανία. Όμως οι Ουκρανοί έδειξαν τις τελευταίες ημέρες ότι δεν θα τους αφήσουν να την κρατήσουν” αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γιουβάλ Νόα Χαράρι διάσημος ιστορικός και συγγραφέας του γνωστού βιβλίου “Sapiens – Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου” σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian.
“Έχει περάσει λιγότερο από μια εβδομάδα πολέμου και φαίνεται όλο και πιο πιθανό ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν οδεύει προς μια ιστορική ήττα. Μπορεί να κερδίσει όλες τις μάχες αλλά να χάσει τον πόλεμο. Το όνειρο του Πούτιν για την ανοικοδόμηση της ρωσικής αυτοκρατορίας βασιζόταν πάντα στο ψέμα ότι η Ουκρανία δεν είναι πραγματικό έθνος, ότι οι Ουκρανοί δεν είναι πραγματικός λαός και ότι οι κάτοικοι του Κιέβου, του Χάρκοβο και του Λβιβ λαχταρούν την κυριαρχία της Μόσχας. Αυτό είναι ένα πλήρες ψέμα – η Ουκρανία είναι ένα έθνος με περισσότερα από χίλια χρόνια ιστορίας και το Κίεβο ήταν ήδη μια μεγάλη μητρόπολη όταν η Μόσχα δεν ήταν καν χωριό. Όμως ο Ρώσος ηγέτης έχει πει τόσες φορές το ψέμα του που προφανώς το πιστεύει και ο ίδιος.
“Αλλά υπήρχε ένα μεγάλο άγνωστο σημείο σχετικά με αυτό το σχέδιο. Όπως έμαθαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, είναι πολύ πιο εύκολο να κατακτήσεις μια χώρα παρά να την κρατήσεις. Ο Πούτιν γνώριζε ότι είχε τη δύναμη να κατακτήσει την Ουκρανία. Θα αποδεχόταν όμως ο ουκρανικός λαός το καθεστώς-μαριονέτα της Μόσχας; Ο Πούτιν έπαιξε στοίχημα ότι θα το έκαναν. Εξάλλου, όπως εξήγησε επανειλημμένα σε όποιον ήταν πρόθυμος να ακούσει, η Ουκρανία δεν είναι πραγματικό έθνος και οι Ουκρανοί δεν είναι πραγματικός λαός. Το 2014, οι άνθρωποι στην Κριμαία δεν αντιστάθηκαν σχεδόν καθόλου στους Ρώσους εισβολείς. Γιατί το 2022 να γίνει κάτι διαφορετικό;
Κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το στοίχημα του Πούτιν χάνεται. Ο ουκρανικός λαός αντιστέκεται με όλη του την καρδιά, κερδίζοντας τον θαυμασμό όλου του κόσμου – και κερδίζοντας τον πόλεμο. Πολλές μαύρες μέρες βρίσκονται μπροστά μας. Οι Ρώσοι μπορεί ακόμα να κατακτήσουν ολόκληρη την Ουκρανία. Αλλά για να κερδίσουν τον πόλεμο, οι Ρώσοι θα έπρεπε να κρατήσουν την Ουκρανία, και μπορούν να το κάνουν αυτό, μόνο αν τους αφήσει ο ουκρανικός λαός. Αυτό φαίνεται όλο και πιο απίθανο να συμβεί.
Κάθε ρωσικό τανκ που καταστρέφεται και κάθε Ρώσος στρατιώτης που σκοτώνεται αυξάνει το θάρρος των Ουκρανών να αντισταθούν. Και κάθε Ουκρανός που σκοτώνεται εντείνει το μίσος των Ουκρανών. Το μίσος είναι το πιο άσχημο από τα συναισθήματα. Αλλά για τα καταπιεσμένα έθνη, το μίσος είναι ένας κρυμμένος θησαυρός. Θαμμένο βαθιά στην καρδιά, μπορεί να διατηρήσει την αντίσταση για γενιές. Για να αποκαταστήσει τη ρωσική αυτοκρατορία, ο Πούτιν χρειάζεται μια σχετικά αναίμακτη νίκη που θα οδηγήσει σε μια σχετικά μισητή ειρήνη. Χύνοντας όλο και περισσότερο ουκρανικό αίμα, ο Πούτιν φροντίζει να μην πραγματοποιηθεί ποτέ το όνειρό του. Δεν θα είναι το όνομα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ γραμμένο στο πιστοποιητικό θανάτου της ρωσικής αυτοκρατορίας: θα είναι αυτό του Πούτιν. Ο Γκορμπατσόφ άφησε τους Ρώσους και τους Ουκρανούς να νιώθουν σαν αδέρφια. Ο Πούτιν τους έχει μετατρέψει σε εχθρούς και έχει διασφαλίσει ότι το ουκρανικό έθνος θα αυτοπροσδιορίζεται από εδώ και στο εξής σε αντίθεση με τη Ρωσία” τονίζει ακόμη ο ιστορικός στο άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα.
“Τα έθνη τελικά χτίζονται πάνω σε ιστορίες. Κάθε μέρα που περνά προσθέτει περισσότερες ιστορίες που θα διηγούνται οι Ουκρανοί όχι μόνο στις σκοτεινές μέρες που έρχονται, αλλά στις επόμενες δεκαετίες και τις επόμενες γενιές… Μακροπρόθεσμα, αυτές οι ιστορίες μετρούν περισσότερο από τα τανκς.
Ο Ρώσος ηγέτης θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό, όπως όλοι. Ως παιδί, μεγάλωσε με ιστορίες για τη ρωσική γενναιότητα στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Τώρα δημιουργεί περισσότερες τέτοιες ιστορίες, αλλά υποδύεται τον ρόλο του Χίτλερ.
Οι ιστορίες της ουκρανικής γενναιότητας γεμίζουν με αποφασιστικότητα όχι μόνο τους Ουκρανούς, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Δίνουν κουράγιο στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών εθνών, στην αμερικανική διοίκηση, ακόμη και στους καταπιεσμένους πολίτες της Ρωσίας. Εάν οι Ουκρανοί τολμήσουν να σταματήσουν ένα τανκ με γυμνά χέρια, η γερμανική κυβέρνηση μπορεί να τους προμηθεύσει με μερικούς αντιαρματικούς πυραύλους, η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να αποκόψει τη Ρωσία από το Swift και οι Ρώσοι πολίτες μπορούν να τολμήσουν να δείξουν την αντίθεσή τους σε αυτόν τον παράλογο πόλεμο.
Δυστυχώς, αυτός ο πόλεμος είναι πιθανό να είναι μακροχρόνιος. Αλλά το πιο σημαντικό ζήτημα έχει ήδη αποφασιστεί. Οι τελευταίες μέρες απέδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η Ουκρανία είναι ένα πραγματικό έθνος, ότι οι Ουκρανοί είναι πραγματικός λαός και ότι σίγουρα δεν θέλουν να ζήσουν κάτω από μια νέα ρωσική αυτοκρατορία. Το κύριο ερώτημα που μένει ανοιχτό είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διεισδύσει αυτό το μήνυμα στα τείχη του Κρεμλίνου” καταλήγει.