«Θέλετε η Γαλλία, η Ευρώπη, να πολεμήσουν κατά της Ρωσίας; Αυτό μπορεί να συμβεί αν η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Στα επίσημα κρατικά έγγραφά της, εξάλλου, ανοικτά θέτει στόχο να ξαναπάρει την Κριμαία ακόμα και με στρατιωτικά μέσα. Τότε, βάσει του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, η Ευρώπη θα συρθεί σε πόλεμο -που δεν θέλει- κατά της Ρωσίας. Νικητές δεν θα υπάρξουν!»
Σε όσους αρέσει να παίζουν… παίγνια πολέμου, όπως παλιά τα παιδιά στις γειτονιές, η παραπάνω δημόσια τοποθέτηση του Ρώσου προέδρου, Πούτιν, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου με τον Γάλλο πρόεδρο, Μακρόν, μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα λόγια του Βλαντιμίρ Πούτιν, τον οποίον πολλά παγκόσμια ΜΜΕ πότε βρίζουν σκαιότατα και πότε του αποδίδουν υπεράνθρωπες δυνατότητες, ο ίδιος απλά προσπαθεί να αφυπνίσει την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας τη λογική. Ένα εργαλείο που έχει εκλείψει τελευταία από τις προσεγγίσεις του συνόλου των ηγετών του Δυτικού κόσμου.
Διακυβεύεται το ευρωπαϊκό μέλλον
Στην προκειμένη περίπτωση είχε στόχο, όχι τόσο να «ξυπνήσει» το σεβασμό προς τη χώρα του από έναν Ευρωπαίο (που τέτοιο πράγμα;), όσο να βάλει τους Ευρωπαίους μπροστά στις ευθύνες τους για το δικό τους, ευρωπαϊκό μέλλον.
Η επίσκεψη Μακρόν, η ανάλογη του καγκελαρίου Σόλτς που ακολουθεί και το ατέλειωτο αλισβερίσι με τα πήγαινε – έλα στη Μόσχα δείχνουν ότι η απούσα ως τώρα Ευρώπη αρχίζει να αφυπνίζεται.
Και σε αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι η Ρωσία απαίτησε γραπτές εγγυήσεις για την εθνική της και συνολικά την ευρωπαϊκή ασφάλεια από τις ΗΠΑ. Από εκεί όπου παράγεται η πολιτική συνεχών προκλήσεων σε βάρος της, της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ μέχρι την εγγύς αυλή της.
Αφύπνιση της Ευρώπης;
Από το περασμένο Φθινόπωρο, η ρωσική πολιτική πέρασε σε ένα ποιοτικά νέο στάδιο. Δεν υπάρχει λόγος να συζητά με ηγέτες χωρών που δεν έχουν κυρίαρχο λόγο στα θέματα διεθνούς ασφαλείας.
Αν μη τι άλλο, το ρωσικό «ξέσπασμα» μπορεί να μην έχει ακόμα χειροπιαστά αποτελέσματα ως προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ωστόσο, φαίνεται πως αφύπνισε ευρωπαϊκές -μη αγγλοσαξονικές- συνειδήσεις.
Ο Μακρόν πριν πάει στη Μόσχα μίλησε τηλεφωνικά με τον Πούτιν τρεις φορές. Άλλη μια αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης του στο Κίεβο.
Μπορούμε, είπε ο Μακρόν, να ξεκινήσουμε από κοινού την επεξεργασία μιας πρακτικής απάντησης για τη Ρωσία και όλη την Ευρώπη. Απάντηση, πρακτική, συγκεκριμένη που θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε τον πόλεμο, να οικοδομήσουμε μια διαφανή, αμοιβαία εμπιστοσύνη για όλους.
Ακούστηκε κάτι ανάλογο από Αμερικανό ή ΝΑΤΟικό αξιωματούχο; Αντί για ουσιαστική απάντηση στα γραπτά αιτήματα της Ρωσίας για τη συνολική ευρωπαϊκή ασφάλεια, η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας μιας γιγάντιας προπαγανδιστικής μηχανής που παρουσίαζε και εξακολουθεί να εμφανίζει τη Ρωσία να «εισβάλει» από μέρα σε μέρα στην Ουκρανία.
Σε αυτό το πακέτο εντάσσεται και ο βαρύγδουπος τρόπος απομάκρυνσης διπλωματών από το Κίεβο, κατά βάση Αμερικανών, Άγγλων, Καναδών ακόμα και… Αυστραλών!
Ώρα για νέους κανόνες
Στη δεδομένη στιγμή ο γεωπολιτικός στόχος της Ρωσίας σίγουρα δεν είναι η Ουκρανία, αλλά το ξεκαθάρισμα των κανόνων συνύπαρξής της με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε, εκτιμά ο Μακρόν. Η Ευρώπη δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής αν δεν αισθάνεται ασφαλής η Ρωσία.
Από αυτά και μόνο τα λόγια γίνεται κατανοητό ότι το ρωσικό μήνυμα ελήφθη. Ο ηγέτης της μόνης πλέον πυρηνικής χώρας της Ε.Ε φαίνεται να κατανόησε τη δραστική αλλαγή της Μόσχας στα θέματα ασφαλείας της. Οι ατέρμονες φλυαρίες παραμερίστηκαν, η Μόσχα άνοιξε την τράπουλα…
Στο παιχνίδι η ΕΕ
Η κρίση στις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία αποτελούσε αντικείμενο αποκλειστικά των Ρώσων και των Αγγλοσαξόνων. Και αυτό δεν έγινε επειδή η Ρωσία σνόμπαρε την Ευρώπη. Αντίθετα, πάντα οι Ρώσοι επεδίωκαν να υπάρχει μια χωριστή ευρωπαϊκή προσέγγιση στηριζόμενη στην εμπειρία, την ιστορική γνώση και τον πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης.
Αλίμονο, η Ευρώπη ήταν και παραμένει άβουλη. Αφημένη στις επιταγές των ΗΠΑ και των μηχανισμών που εκείνοι ελέγχουν μέσα στην Ευρώπη, πριν απ´ όλα το ΝΑΤΟ. Κάπου ως τώρα αυτό βόλευε. Ο Πούτιν ταρακούνησε τα λιμνάζοντα νερά. Τώρα, η κίνηση Μακρόν και η γενικότερη στάση της Γερμανίας δείχνουν ότι ήδη διαμορφώνεται μια κοινή γραμμή πλεύσης μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου.
Όμηροι του παρακράτους
Δεν μπορεί να συνεχίζουν οι Ευρωπαίοι να κλείνουν τα μάτια στο όργιο ανατροπών που επέβαλε ο αμερικανικός παράγοντας στο Κίεβο αρχής γενομένης από το πραξικόπημα, όπως το χαρακτηρίζει η Ρωσία, του 2014.
Δεν γίνεται να πηγαίνει η Ανναλένα Μπέρμποκ στο Ντονμπάς και παραδίπλα συμμορίες με ναζιστικά, μισαλλόδοξα, απάνθρωπα συνθήματα να κραυγάζουν: Τώρα έχουμε τεράστιες ποσότητες όπλων από τη Δύση, θα σκοτώνουμε και θα αφανίσουμε όποιον Ρώσο βρούμε!
Σχετικά βίντεο με τέτοιες εκφράσεις δυστυχώς δεν φτάνουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Και όμως αυτές οι συμμορίες, τα εθνικιστικά τάγματα εφόδου με διάφορες επωνυμίες, αποτελούν το ένοπλο χέρι της εξουσίας στις περιοχές από το 2014.
Ούτε ο Ζελένσκι, ούτε ο προκάτοχός του, Ποροσένκο, έχουν τη δύναμη να τα αγνοήσουν, πόσο δε να τα αντιμετωπίσουν. Αντίθετα, τα εξέθρεψαν, τα χρησιμοποίησαν και τώρα είναι πλέον ανίκανοι να τα βγάλουν πέρα με το… τέρας!
Η «διαδικασία του Μινσκ»
Ο Μακρόν στο Κίεβο, είπε δημόσια πως οι συμφωνίες του Μινσκ αποτελούν το μοναδικό δρόμο επίλυσης της κρίσης στο Ντονμπάς και πρέπει να τις υλοποιήσουν όλες οι πλευρές. Μα, η μόνη πλευρά που δεν τις υλοποιεί είναι το Κίεβο.
Η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. Οι Ευρωπαίοι θέλουν κάποια λύση. Τέτοια λύση είναι μόνο το Μινσκ. Όμως λόγο δεν έχουν. Γάλλοι και Γερμανοί μαζί με τους Ρώσους μπήκαν ως εγγυήτριες δυνάμεις στις συμφωνίες του Μινσκ, ωστόσο, τον απόλυτο λόγο και έλεγχο επί του Κιέβου δεν έχουν αυτοί αλλά οι… απόντες από το Μινσκ και μη έχοντες καμμία ευθύνη έναντι κανενός, οι Αμερικανοί.
Αυτοί είναι τώρα που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τους συμμάχους και τα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα περί «ρωσικής εισβολής» στην Ουκρανία, ώστε να αποφύγουν την απάντηση στην ευθεία απαίτηση της Ρωσίας περί εγγυήσεων της ασφαλείας της.
Η ρωσική «κόκκινη γραμμή»
Η Ουκρανία αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας και πιθανή μεταφορά ή ανάπτυξη στρατηγικών οπλικών συστημάτων του ΝΑΤΟ εκεί θα επιφέρει ανατροπές. Ο Πούτιν ξεκαθάρισε: Νικητές σε έναν πόλεμο που θα προκαλέσουν κοντά στα σύνορα της Ρωσίας δεν θα υπάρξουν.
Ο πυρετός διαβουλεύσεων των Ευρωπαίων ηγετών δείχνει μια αφύπνιση. Απομένουν πολλά να γίνουν ώστε να ξεφύγει η κατάσταση από μια ολέθρια σύγκρουση. Για όσους γνωρίζουν τη ρωσική ιδιοσυγκρασία, γίνεται κατανοητό. Πίσω, η Μόσχα δεν πρόκειται να κάνει…
Αυτό αποτελεί σημαντική παράμετρο που καλό θα ήταν να έχουν υπ´ όψιν και οι Έλληνες κυβερνώντες. Πόσο μάλλον, αφού η χώρα μας έχει μετατραπεί σε απέραντο αμερικανικό στρατόπεδο. Κάτι που με τη σειρά του δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ενδεχόμενες περιπέτειες με τη Ρωσία, με την οποία πάντα υπήρχαν ιδιόμορφες μεν αλλά σχέσεις αμοιβαίας κατανόησης. Σε ορισμένα ζητήματα, δε, όπως ιδιαίτερα το Κυπριακό, διαχρονικά ο ρόλος της Ρωσίας ή της ΕΣΣΔ παλαιότερα είναι κρίσιμος.