Στο διάστημα της βραχύβιας νοσηλείας του D. Trump στο κορυφαίο στρατιωτικό νοσοκομείο, η Nancy Pelosi άδραξε την ευκαιρία και ανακοίνωσε τα πλάνα της για ένα Νομοσχέδιο Σύστασης 17μελούς Επιτροπής Γερουσιαστών, απολύτως στο πνεύμα της 25ης Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος, με το οποίο θα μπορεί να παρακολουθείται η φυσική και διανοητική ετοιμότητα ενός Προέδρου να ασκεί τα καθήκοντά του. Και ο ίδιος ο Trump αλλά και τα φίλα σε αυτόν προσκείμενα μέσα και κύκλοι μίλησαν τότε ευθέως για θεσμικό πραξικόπημα από την «crazy Nancy».
Είναι όμως βέβαιο ότι ο στόχος του νομοσχεδίου ήταν αποκλειστικά ο Donald Trump;
Tο εθνοκεντρικό στρατόπεδο δέχθηκε στις αμερικανικές εκλογές καίριο πλήγμα από έναν υποψήφιο με πλούσια και πολυετή πολιτική εμπειρία, αρκετά αθόρυβο εν τούτοις κατά την εκστρατεία του (ζήτημα στρατηγικής).
Αν και το αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί ακόμα, όπως δικαιούται να επιμένει η πλευρά Trump, τα «σημεία» ωστόσο που δείχνουν ότι ο Joe Biden θα διαβεί το κατώφλι του Λευκού Οίκου ως ο 46ος Πρόεδρος, πληθαίνουν.
Υπήρξαν περιπτώσεις καλπονοθείας στο Michigan, στο Wisconsin, στην Pennsylvania ή και σε άλλες Πολιτείες;
Ενδεχομένως ναι, αλλά για να καρποφορήσουν οι ελπίδες του Trump ότι θα «γυρίσει το παιχνίδι», πρέπει όχι μόνο να κερδηθούν οι δικαστικές μάχες αλλά και το ποσοτικό περιεχόμενο των ενστάσεων να είναι ικανό να ανατρέψει τα αποτελέσματα υπέρ του σε κάποια από τις αμφισβητούμενες Πολιτείες.
Αν λοιπόν ο Joe Biden τελικά επικρατήσει, θα είναι ο ίδιος που θα έχει το «πάνω χέρι», την πυγμή και την αποκλειστικότητα στη λήψη των (και ποιων) αποφάσεων; Ή θα είναι κάποιοι άλλοι; Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί;
Ναι μεν ο Joe Biden είναι γνήσιο τέκνο του συστήματος και βαθύς γνώστης των πολιτικών συσχετισμών, ως γερουσιαστής επί πεντηκονταετία και αντιπρόεδρος επί τετραετία του Β. Obama, ωστόσο η παρουσία του υπήρξε διαχρονικά μάλλον υποτονική, χωρίς στιγμές πολιτικής έξαρσης. Κυρίως μέσα από τις οικογενειακές τραγωδίες που δύο φορές βίωσε, γινόταν γνωστό κάτι γι’ αυτόν.
Ο εύθραυστος Joe Biden είναι σήμερα 78 ετών και σε 4 χρόνια, εάν η θητεία λήξει αισίως, θα είναι 82, ο γηραιότερος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Τα ζητήματα υγείας που αντιμετώπισε (αφαίρεση εγκεφαλικού ανευρύσματος) δεν συνηγορούν εντελώς υπέρ μιας ανέφελης από πλευράς ετοιμότητας, θητεία.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν ο Joe Biden μπορεί να μην είναι ποτέ ο πραγματικός Πρόεδρος. Αυτός που θα παίρνει τις (κρίσιμες) αποφάσεις.
Διότι, εάν θα έχουν βγάλει τον Trump εκτός κάδρου, οι Δημοκρατικοί δεν θα χρειάζονται άλλο τον Joe Biden.
Θα μπορούσαν λοιπόν να κινηθούν κάνοντας χρήση της 25ης Τροπολογίας για να τον αποβάλλουν από το Οβάλ Γραφείο, εξ αιτίας ακαταλληλότητας και μη ετοιμότητας για τα καθήκοντα που απαιτεί η θέση;
Και εδώ εφαρμόζει γάντι το σχέδιο της δαιμόνιας Nancy Pelosi. Μπορεί το νομοσχέδιο να στόχευε πρωτίστως τον Trump, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται στο μέλλον.
Όσο όμως ο Joe Biden θα εκτελεί χρέη Προέδρου, ποιος θα είναι ο Πραγματικός, ο Αντ’ Αυτού σε μια «Κυβέρνηση Biden»;
Στο Σύστημα Biden οι Πόλοι Εξουσίας είναι τρεις:
1. Η Οικογένεια. Οι Biden. Με επικεφαλής την σύζυγό του, την δρα Jill Biden, τον γιό του Hunter Biden και τα αδέλφια του Joe Biden, Jim Biden και Frank Biden. Η πολιτική ισχύς την οποία αποθησαύρισε ο Biden στη διάρκεια της 50ετούς πολιτικής σταδιοδρομίας του, επέτρεψε στον στενό οικογενειακό κύκλο να αποκτήσει πρόσβαση σε υψηλές διευθυντικές θέσεις, σε αναθέσεις συμβουλευτικών συμβολαίων, σε κατασκευαστικές συμβάσεις και σε άλλες επικερδείς δραστηριότητες, διεθνώς. Με τον Joe Biden στο Οβάλ Γραφείο και την ενεργητική σύζυγο να κινεί τα νήματα, η Οικογένεια Biden θα μπορεί να συνεχίσει τις επιχειρηματικές της δράσεις και να αποφεύγει να τίθεται στο μικροσκόπιο εξονυχιστικών ενοχλητικών ομοσπονδιακών ελέγχων.
2. Η Αντιπρόεδρος. Η Καμάλα Χάρις και αυτοί που την ελέγχουν. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ο Κύκλος των Obama και η Resistance – η κίνηση την οποία προ τριετίας συγκρότησε ο Obama κατά του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Σε περίπτωση απομάκρυνσης του Joe Biden από την Προεδρία με χρήση της 25ης Τροπολογίας, χρέη Προέδρου θα αναλάμβανε η Kamala Harris. Εάν ο Biden παραιτείτο μπροστά στο ενδεχόμενο να τον απομακρύνουν, η Kamala Harris θα γινόταν Πρόεδρος. Θα ήταν η μπροστινή του Κύκλου των Obama, που θα λειτουργούσε ως κυβέρνηση με μέλη της Οικογένειας O., συμπεριλαμβανομένων των Susan Rice, Samantha Power, Sally Yates και Eric Holder, ενώ και ο Iezekiel Rahm (ο αδελφός του Emmanuel Rahm, που άφησε όνομα στην πρώτη θητεία Obama, εκλήθη να προσφέρει συμβουλές στην Ομάδα Κρούσης την οποία αμέσως συνέστησε ο Biden για να αντιμετωπίσει την Πανδημία).
3. Η ακροαριστερή πτέρυγα, ή καλύτερα η Ακροαριστερή Ριζοσπαστική Συνιστώσα, των Δημοκρατικών, η οποία αποτελείται από τους: Bernie Sanders & Συντρόφους, την γερουσιαστή Alexandria Ocasio-Cortez (με την σωματοφυλακή της, την Squad: την γνωστή και μη εξαιρετέα γερουσιαστή Ilhan Omar, την γερουσιαστή Ayanna Pressley και την γερουσιαστή Rashida Tlaib), την Elizabeth Warren και τους BLM. Η Ακροαριστερή Συνιστώσα είναι ήδη ενσωματωμένη στην Εκστρατεία Biden, ως μέρος της συμφωνίας, με την οποία ο Bernie Sanders δέχθηκε να παραιτηθεί της διεκδίκησης του χρίσματος για την Προεδρία υπέρ του Joe Biden, με αντάλλαγμα ο Biden να υιοθετήσει το μεγαλύτερο μέρος της ατζέντας Sanders.
Το ενδεχόμενο να ενώσουν δυνάμεις o Κύκλος των Obama και οι Sanders & Σύντροφοι για να «πετάξουν από το τρένο» την Οικογένεια Biden δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας.
Στους Biden θα επιτρεπόταν να διατηρήσουν όλες τις διεθνείς επιχειρηματικές συνεργασίες τους, π.χ. με Κινέζους και Ρώσους χωρίς ομοσπονδιακούς ελέγχους, με αντάλλαγμα την χωρίς αντιδράσεις αποχώρησή τους από την εξουσία.
Η Ομάδα Obama θα αναλάμβανε την εξωτερική πολιτική (με στόχο την αναβίωση των ακυρωθεισών από τον Trump συμφωνιών με το Ιράν, την αναβίωση του Συμφώνου του Παρισιού για το Κλίμα και την αναβίωση της Συμφωνίας με τις Χώρες του Ειρηνικού, την ΤΡΡ).
Η πλευρά Sanders και Σύντροφοι θα κρατούσε την οικονομική πολιτική, δηλαδή υψηλότερη φορολογία, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σπουδές χωρίς δίδακτρα, διαγραφή σπουδαστικών και φοιτητικών χρεών, εγγυημένο βασικό εισόδημα, ό,τι λάχει νομισματική θεωρία χωρίς αγκυλώσεις, και φυσικά ολική επαναφορά του Green New Deal.
Το παραπάνω «Μπλε» Δημοκρατικό Τσουνάμι θα σήμαινε το τέλος της επιρροής των Ρεπουμπλικάνων για την χάραξη πολιτικής στις Η.Π.Α.
Ένα σημείο όπου όλοι ανεξαιρέτως οι Δημοκρατικοί θα συμφωνούσαν θα ήταν η εφαρμογή ριζοσπαστικών αλλαγών στον τρόπο διακυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλαγών που θα απαγόρευαν ουσιαστικά στους Ρεπουμπλικάνους να ξαναδούν εξουσία.
Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν π.χ. το τέλος των καθυστερήσεων λήψης αποφάσεων στη Γερουσία, ούτως ώστε το Σώμα να αποφασίζει πλέον με απλή πλειοψηφία, αντί των 60 ψήφων που χρειάζονται σήμερα. Θα χρειαζόταν βεβαίως να προσθέσουν το Πουέρτο Ρίκο και την D.C. στις Πολιτείες, ώστε να διασφαλίζονταν 4 επιπλέον έδρες, όλες κατά πάσα πιθανότητα των Δημοκρατικών.
Ύστερα για το Ανώτατο Δικαστήριο θα επέλεγαν από τη δεξαμενή των Δημοκρατικών έξι νέους φιλελεύθερους Δικαστές, για να σαρώσουν από εκεί την πρόσφατα επιτευχθείσα πλειοψηφία των συντηρητικών, μετά την ανακήρυξη της Amy Coney Barrett.
Μετά θα μπορούσαν να ακυρώσουν και το Εκλεκτορικό Κολλέγιο, ή Σώμα των Εκλεκτόρων, που θα σήμαινε ότι ο Πρόεδρος θα μπορούσε να εκλέγεται πλέον μόνο από τις δύο Ακτές, από την Καλιφόρνια και από τη Νέα Υόρκη.
Εάν συνέβαιναν όλα αυτά, η ακροαριστερή ατζέντα του Bernie Sanders και Συντρόφων θα μπορούσε να υλοποιηθεί εύκολα και χωρίς το εμπόδιο των ενστάσεων και των Ανωτάτων Δικαστηρίων.
Όλα αυτά όμως θα μείνουν απλώς σχέδια επί χάρτου, εάν δεν μπορέσουν να ελέγξουν και τη Γερουσία, που μάλλον μένει σε χέρια Ρεπουμπλικάνων.
Αλλιώς, με Λευκό Οίκο, Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων σε Δημοκρατικούς, οι Ρεπουμπλικάνοι θα είναι ανίσχυροι να τους σταματήσουν.
Εάν η Γερουσία «κρατήσει», η ακραία ριζοσπαστική ατζέντα των Δημοκρατικών δεν θα εφαρμοστεί.
Ένας από τους λόγους που οι Αγορές έκαναν ράλι μετά την εκλογή ήταν διότι αναμένουν αδιέξοδο στην Washington. Αυτό σημαίνει ούτε παραπάνω φόρους, ούτε άλλες τιμωρητικές για τις Αγορές παρεμβάσεις.
Εάν λοιπόν ο Μπάιντεν γίνει Πρόεδρος και οι Ρεπουμπλικάνοι κρατήσουν τη Γερουσία, θα υπάρξει και καυγάς και αδιέξοδο.
Όπως συμβαίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή με το Green New Deal.
Και τα πράγματα θα παραμείνουν στάσιμα.
Πηγή: theguardian.com και dailyreckoning.com