Πρέπει να αγαπά πολύ τα τρένα ή να είναι έτοιμος για μια μοναδική εμπειρία και περιπέτεια κάποιος που θα αποφασίσει να κάνει ένα ταξίδι με τον υπεσιβηρικό σιδηρόδρομο, ένα ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων με το τρένο. Ο Βαγγέλης Πρωτόπαπας πάντως έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και μπήκε στο τρένο του υπερσιβηρικού για να κάνει «ένα ταξίδι ζωής» όπως δηλώνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ. «Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία σε πολλά επίπεδα. Πέρα από το ενδιαφέρον που είχε η κάθε χώρα χωριστά, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πώς η Ασία γίνεται σιγά σιγά Ευρώπη όχι μόνο μέσα από την εναλλαγή τοπίων, αλλά ζώντας την όσμωση της κουλτούρας και των πολιτισμών καθώς και της νοοτροπίας των ανθρώπων».
Ο κ. Πρωτόπαπας μιλά για τις εντυπώσεις του, τις εικόνες που έμειναν πιο έντονα χαραγμένες στην μνήμη του. «Διασχίζοντας τη Σιβηρία με το τρένο έντονα έχουν χαραχτεί μέσα μου τα νοικοκυρεμένα ξύλινα σπιτάκια με τους λαχανόκηπους, τα ατέλειωτα δάση και οι ελώδεις εκτάσεις καθώς και οι χορωδίες και ορχήστρες παιδιών σε μικρές επαρχιακές πόλεις που περίμεναν τους επιβάτες να κατέβουν στις ενδιάμεσες στάσεις για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους όσο διαρκούσε η στάση». Όπως περιγράφει, «το ταξίδι ξεκίνησε από το Σινικό τείχος και το Πεκίνο με κατεύθυνση βόρειοδυτικά προς Ντάτονκ, μια πόλη με εξαιρετικά αξιοθέατα. Μετά διασχίσαμε όλη τη Μογγολία και περάσαμε στη Ρωσία, στη λίμνη Βαϊκάλη. Από εκεί κάναμε όλη τη γραμμή του υπερσιβηρικού μέχρι τη Μόσχα με τελικό προορισμό την Αγία Πετρούπολη (Λένινγκραντ) διανυχτερεύοντας σε αρκετές πόλεις τις Σιβηρίας. Συνολικά το ταξίδι είχε διάρκεια ένα μήνα, με 10 διανυχτερεύσεις μέσα στο τρένο».
Ο τολμηρός ταξιδευτής υπογραμμίζει ότι οι μη ντόπιοι ταξιδιώτες ήταν ελάχιστοι και σε μερικές διαδρομές ανύπαρκτοι. «Αυτά τα τρένα χρησιμοποιούνται από τους ντόπιους και είναι η ραχοκοκαλιά της κάθε χώρας, όπου καθημερινά μετακινούνται χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι. Για παράδειγμα, ο Υπερσιβηρικός είναι νευραλγικό κομμάτι της Σιβηρίας και της Ρωσίας αφού συνδέει απομακρυσμένες πόλεις και χωριά μεταξύ τους και με τη Μόσχα και συντελεί στη μετακίνηση αγαθών και ανθρώπων. Όλα αυτά σε μια χώρα που οι αποστάσεις είναι τεράστιες και οι κλιματολογικές συνθήκες για να κινηθείς οδικώς, αντίξοες και απαγορευτικές».
Τον ρωτάμε πόσα χιλιόμετρα διένυσε στις ράγες και πώς ήταν η εμπειρία να ζει κάποιος 10 συνεχείς ημέρες μέσα στο τρένο.
«Διένυσα περισσότερα από 8.500 χλμ με το τρένο και άλλα 1.500 χλμ με άλλα μεταφορικά μέσα περιφερόμενος σε σημεία ενδιαφέροντος. Όταν ετοίμαζα το ταξίδι νόμιζα ότι το μέρος του τρένου θα ήταν βαρετό και άχαρο. Όμως το χάρηκα πολύ γιατί εκτός από την εναλλαγή τοπίων είχε πολύ ενδιαφέρον η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Στην Κίνα τα κρεβάτια μας στις κουκέτες ήταν τριώροφα λόγω του μεγάλου αριθμού των ανθρώπων που τα χρησιμοποιεί. Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που υπάρχουν και εισιτήρια όρθιων για πολύωρες διαδρομές! Τα κινέζικα τρένα ήταν ασφυκτικά γεμάτα και οι επιβάτες έμπαιναν και φορτωμένοι ογκώδεις βαλίτσες και μπόγους γεμάτους με πράγματα. Στα μάτια πολλών παιδιών φάνταζα ως εξωγήινος και έβλεπα τα μάτια τους αδιάκριτα πάνω μου σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, μιας και οι τουρίστες σε κάποιες διαδρομές είναι σπάνιο είδος! Όμως το διασκέδαζα γιατί ένιωθα την αγνότητα της πρόθεσης».
Τοπία και εικόνες από το παράθυρο του τρένου
Κάθε χώρα κι ένας διαφορετικός κόσμος. «Στη Μογγολία τα τρένα μύριζαν κατσικίλα γιατί εκεί τα αιγοπρόβατα αφθονούν, το κρέας τους είναι φθηνό και είναι στο καθημερινό μενού αφού λόγω κλιματολογικών συνθηκών τα λαχανικά και τα φρούτα σπανίζουν γιατί είναι όλα εισαγόμενα και πανάκριβα. Εκεί μοιραστήκαμε την κουκέτα με δύο θηριώδεις παλαιστές παραδοσιακής πάλης. Στην αρχή μαγκωθήκαμε γιατί το παρουσιαστικό τους ήταν κάπως “ άγριο” αλλά όταν προσφερθήκαμε να τους δώσουμε τα κάτω κρεβάτια του βαγονιού που ήταν δικά μας και να κοιμηθούμε στα πάνω γιατί αυτοί ήταν υπέρβαροι ο πάγος έσπασε! ‘Αρχισαν να χαμογελάνε και προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν τα μυστικά της μογγολικής πάλης δείχνοντας μας φωτογραφίες από αγώνες. Επίσης τους φαινόταν περίεργο που ήμουν με την κάμερα στο χέρι και τραβούσα συνεχώς φωτογραφίες» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Πρωτόπαπας και συνεχίζει: «Στη Σιβηρία οι ατέλειωτες ώρες μέσα στο τρένο περνούσαν με πολλές κούπες τσάι αφού σε κάθε βαγόνι υπάρχει βραστήρας με νερό και είναι δωρεάν. Μάλιστα μια παρέα μας πρόσφερε μια κούπα τσάι με 2,3 κουταλιές μαρμελάδα από βατόμουρα, κορυφαίο τοπικό έδεσμα»!
Η φιλοξενία, η ευγένεια και η γενναιοδωρία των Ρώσων όμως έκανε εξαιρετική εντύπωση στον περιπετειώδη ταξιδευτή. «Αναφέρω ένα περιστατικό από τη διαδρομή Νοβοσιμπίρσκ – Αικατερίνεμπουργκ. Εκεί βρεθήκαμε στην ίδια κουκέτα με την Ταμίλα από το Βλαδιβοστόκ και την Τατιάνα από τον Αρχάγγελο, λιμάνι στον βόρειο παγωμένο ωκεανό, συνταξιούχοι που κάνανε διακοπές. Και οι δυο δεν ήξεραν λέξη αγγλικά, όμως είχαν τόσο διάθεση να μάθουν για μας που χρησιμοποιώντας τον αυτόματο μεταφραστή από το διαδίκτυο αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Αυτός λειτουργούσε μόνο όταν υπήρχε σύνδεση αλλά επειδή η Σιβηρία είναι αχανής το σήμα χανόταν στις διαδρομές και ερχόταν μόνο όταν πλησιάζαμε σε πόλη. Αυτό άφηνε κάποιες ερωτήσεις αναπάντητες, δημιουργούσε μια ευχάριστη αναμονή και ήταν πολύ διασκεδαστικό. Το πρωί που έπρεπε να σηκωθούμε στις 4:00 για να κατεβούμε στον σταθμό, οι δυο κυρίες, αν και συνέχιζαν το ταξίδι τους, ξύπνησαν μαζί μας, μας βοήθησαν να μαζέψουμε τα πράγματα μας και μας έδωσαν ένα κουτί με σοκολατάκια, ένα κουτί τοπικό τσάι με κλαδιά δέντρων από δάση της Σιβηρίας και αναμνηστικά μαγνητάκια και μενταγιόν δίνοντας μας εγκάρδια ανοιχτή πρόσκληση να μας φιλοξενήσουν στα σπίτια τους όποτε μας φέρει ο δρόμος».
Ο κ. Πρωτόπαπας ξεχωρίζει πάντως, όπως δηλώνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ, το θέαμα «στην Κίνα όπου είχαν μεγάλο ενδιαφέρον οι σπηλιές με αναρίθμητα αγάλματα του Βούδα στην περιοχή Yungang κοντά στη Ντάτονκ καθώς και το μοναστήρι Xuankong, κτισμένο πάνω ένα κάθετο γκρεμό που κόβει την ανάσα. Από το παράθυρο του τρένου μπαίνοντας στη Μογγολία ήταν εντυπωσιακή η εναλλαγή της ερήμου και της στέπας και ο ανοιχτός ορίζοντας που σου έδινε την αίσθηση της απεραντοσύνης και απόλυτης ελευθερίας. Και στη Ρωσία κορυφαίο σημείο ενδιαφέροντος ήταν η λίμνη Βαϊκάλη, η βαθύτερη λίμνη στον κόσμο και ένα από 7 φυσικά θαύματα της Ρωσίας. Ειδικότερα το νησί Όλκχον ήταν ένα μέρος με ξεχωριστή γεωφυσική ενέργεια».