Το πρώτο μου ταξίδι ήταν με κάρο, τέλη του ’50, σε μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου.
Ήμουν νήπιο, αλλά με τάραξαν η γρήγορη κίνηση και η εναλλαγή εικόνων. Αργότερα περπατούσα στις γραμμές του σιδηροδρόμου και ονειρευόμουν ότι πετούσα με αεροπλάνο σε όλα τα μακρινά μέρη που μάθαινα στη γεωγραφία, μέχρι που έφτασε ο καιρός που άρχισα να ταξιδεύω προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τα Ιμαλάια στη Νεκρά Θάλασσα και από τη Νορβηγία στις Ινδίες. Στόχος μου ήταν κυρίως η παρατήρηση άγριων ζώων στον φυσικό χώρο τους. Ύψιστη ικανοποίηση να παρατηρώ τα λιοντάρια «χορτασμένα» να ερωτοτροπούν ή να περπατάω με πιγκουίνους στο νησί τους, το Isla Magdalena, στη Χιλή.
Εφηβικό μου όνειρο ήταν να ανακαλύψω σαν τον Μαγγελάνο τα φιόρδ της Γης του Πυρός (Tierra del fuego). Επισκέφτηκα την Ουσουάια, πρωτεύουσα του αρχιπελάγους, και επιβιβάστηκα στο καράβι που θα με οδηγούσε στο ακρωτήρι Χορν, αυτή την άγρια λωρίδα γης όπου ο Ατλαντικός συναντά τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ισχυροί άνεμοι, τεράστια κύματα ταρακουνούσαν το καράβι σαν να ήταν η σχεδία του Οδυσσέα. Φόρεσα το σωσίβιο γιλέκο καλού κακού και ξάπλωσα. Πού να κλείσω μάτι. Έρχονταν στο μυαλό όσα είχα διαβάσει για το επικίνδυνο πολικό ρεύμα της Ανταρκτικής και τις απότομες αλλαγές του καιρού ακριβώς στο σημείο συνάντησης των ωκεανών. Ευτυχώς καταφέραμε και φτάσαμε στο νησί Hornos. Ευτυχισμένη ανέβηκα προσεκτικά τα ξύλινα σκαλοπάτια που οδηγούν στον νοτιότερο φάρο της Γης και «προσκύνησα» το μνημείο του άλμπατρος. Διάβασα συγκινημένη τους στίχους: «Είμαι το άλμπατρος / που σε περιμένω στο τέλος του κόσμου / είμαι η ξεχασμένη ψυχή / των νεκρών ναυτικών που διέσχισαν το ακρωτήρι Χορν».
– Εμιλία Γιάννι