Ως δημοσιογράφος, παρακολουθώ με προσοχή –και σκεπτικισμό– τη συζήτηση που φουντώνει γύρω από την Μαρία Καρυστιανού και το ενδεχόμενο ίδρυσης πολιτικού φορέα.
Γράφει ο Γιώργος Αθανασίου
Τα διαδικτυακά χειροκροτήματα είναι πολλά, τα θερμά λόγια ακόμη περισσότερα. Όμως μέχρι στιγμής, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο, αλλά ένας έντονος, καταγγελτικός λόγος σε επιμέρους θεματικές – Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία. Σοβαρά πεδία, αναμφίβολα. Ανεπαρκή όμως για να στηρίξουν από μόνα τους κυβερνητική πρόταση.
Το σημερινό πρωτοσέλιδο της Εστία έρχεται να ανεβάσει τους τόνους:
«Θα ιδρύσουμε το Κίνημα στη σωστή στιγμή», δηλώνει η Καρυστιανού – με την Άνοιξη ως πιθανότερο χρόνο.
Μαζί, ένα μωσαϊκό πληροφοριών: διακήρυξη προσωπικοτήτων κατά της διαφθοράς, συγκέντρωση υπογραφών, Παιδεία και Υγεία ως προτεραιότητες, και –το πιο ηχηρό– αίτημα προς την ΑΑΔΕ για φορολογικό έλεγχο των κομμάτων.
Το ερώτημα που δεν απαντάται
Εδώ ακριβώς γεννιέται το κρίσιμο δημοσιογραφικό ερώτημα: ποιος κρύβεται πίσω από την επιλογή της ΑΑΔΕ ως πολιτικού όπλου;
Διότι άλλο πράγμα η θεσμική διαφάνεια και άλλο η εργαλειοποίηση ενός ανεξάρτητου μηχανισμού για πολιτική πίεση. Όταν η καταγγελία γίνεται κεντρικό πολιτικό αφήγημα, χωρίς σαφή προγραμματικό κορμό, τότε δεν μιλάμε για ανανέωση· μιλάμε για πολιτικό υποκατάστατο.
Παράξενοι συνοδοιπόροι
Δεν περνά απαρατήρητο ότι γύρω από την Καρυστιανού κινούνται πρόσωπα και σχήματα από «κομματίδια» και πατριωτικά απολιθώματα – γνωστά σε όσους παρακολουθούν το περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Η Ιστορία διδάσκει: τέτοιες περιπτώσεις σπάνια γεννούν κάτι νέο· συνήθως ανακυκλώνουν το παλιό με νέο περιτύλιγμα.
Η ίδια η εφημερίδα θέτει ερωτήματα για το τι συνέβη με τον Αντώνης Σαμαράς, τον Πάνο Καμμένο, τον Στέφανο Κασσελάκη. Για το τι προσφέρθηκε ώστε να υπάρξει απόσυρση. Για το πώς επιχειρήθηκε –λέγεται– «άλωση» από sleepers. Όλα αυτά, όμως, παραμένουν υπαινιγμοί χωρίς τεκμήρια.
Η ουσία
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από ακόμη ένα κίνημα που θα ζει από την οργή και την καταγγελία. Έχει ανάγκη από καθαρό πολιτικό λόγο, με θέσεις, κόστος, ρίσκο και ευθύνη. Αν η Καρυστιανού θέλει πράγματι να διεκδικήσει την ψήφο των Ελλήνων, οφείλει να απαντήσει όχι με συνθήματα, αλλά με σχέδιο.
Διαφορετικά, το ερώτημα «ποιος κρύβεται πίσω από τον φορολογικό έλεγχο της ΑΑΔΕ;» θα επιστρέφει επίμονα – όχι ως αποκαλυπτική καταγγελία, αλλά ως σκιά πάνω σε μια πολιτική απόπειρα που δεν τόλμησε να γίνει πολιτική πρόταση.