Στο https://www.efsyn.gr διαβάσαμε:
pashalidis.jpg 
Ο Κώστας Πασχαλίδης κάθε χρόνο δραπετεύει για μια εβδομάδα στη μαγεία της μεγάλης οθόνης και στην ομορφιά ενός τόπου που γνωρίζει αλλά και ανακαλύπτει διαρκώς 02.12.2018, 16:22 | Ετικέτες: σινεμά, ταινίες, παιδιά Συντάκτης: Βασιλική Τζεβελέκου
Το σινεμά και συγκεκριμένα το Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους «διεκδικεί» με σθένος από την αρχαιολογία έναν παθιασμένο επιστήμονά της. Από τα σκάμματα των ανασκαφών και τα υπόγεια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου όπου εργάζεται πολλά χρόνια ως επιμελητής Προϊστορικών, Αιγυπτιακών και Ανατολικών Αρχαιοτήτων, ο Κώστας Πασχαλίδης κάθε χρόνο δραπετεύει για μια εβδομάδα στη μαγεία της μεγάλης οθόνης και στην ομορφιά ενός τόπου που γνωρίζει αλλά και ανακαλύπτει διαρκώς.
«The River of the Kukamas» |
Εθελοντής, φίλος, σημαντικός υποστηρικτής του φεστιβάλ, συμμετέχει σταθερά 18 χρόνια -από τα 21 της διοργάνωσης- έχοντας την ευθύνη της Κριτικής Επιτροπής, που αποτελείται από διεθνείς προσωπικότητες. Στη συνέντευξη, μας μιλάει για τη διοργάνωση, τους συμμετέχοντες, τον τόπο και τον πολιτισμό, για το εξαιρετικό εγχείρημα που συμβαίνει στον Πύργο αθόρυβα και με μεγάλη επιτυχία.
Συνέντευξη
• Πώς ξεκίνησε αυτή η μακροχρόνια σχέση σας;
Τυχαία, όταν η φίλη μου Κατερίνα Ζαμπέλη, διευθύντρια υποτιτλισμού από το 2000, μου πρότεινε να κατέβω να βοηθήσω. Στην αρχή πήγα από περιέργεια, αλλά γρήγορα αισθάνθηκα τη δεύτερη μεγάλη αποκάλυψη στη ζωή μου, γιατί η πρώτη ήταν η συμμετοχή μου στην πρώτη ανασκαφή μου όπου είπα «εδώ θέλω να ζήσω». Οταν βρέθηκα στο νεοκλασικό θέατρο Απόλλων στον Πύργο, πίσω από την κονσόλα να συντονίζω τους τίτλους, παρά το άγχος να γίνει σωστά, παρακολουθούσα τις αντιδράσεις στην αίθουσα. Μέχρι τότε ήξερα πως όταν πηγαίνεις σινεμά, βλέπεις ήσυχα την ταινία και αποχωρείς.
Εκεί όλα συμβαίνουν την ώρα της προβολής. Τα παιδιά δεν είχαν αυτό που ονομάζουμε κινηματογραφική παιδεία -όπως νόμιζα καθώς προέρχομαι από την Αθήνα, όπου τη δεκαετία του ‘80 μεγαλώναμε στο σινεμά-, οπότε στην αίθουσα θεωρούσαν πως ήταν στο σαλόνι του σπιτιού τους. Πατατάκια, συζητήσεις και μετά από λίγο… μαγεία. Ανάλογα με τη δύναμη της ταινίας, η προβολή εξελίσσεται ή σε θορυβώδη ή με ιερατική ησυχία. Υπαγωγή στην οθόνη, απόλυτη σιωπή. Γιατί όπως λέει ο Δημήτρης Σπύρου, μια ταινία έχει τη δύναμη να κρατήσει τα παιδιά και αν δεν την έχει, είναι κι αυτό μέρος της κινηματογραφικής εκπαίδευσης.
• Παρακολουθώντας σταθερά το φεστιβάλ από το 2000, θεωρείτε ότι έχει αναπτύξει διαδραστική σχέση με τα παιδιά και την τοπική κοινωνία;
Προς τιμήν του καλλιτεχνικού διευθυντή Δημήτρη Σπύρου, επιλέγει ταινίες με καίρια, δύσκολα ζητήματα, που δεν θα έβλεπαν αλλιώς τα παιδιά σε μια περιφερειακή πόλη. Το στοίχημα είναι να δεις μια ταινία και να βγεις διαφορετικός από ό,τι μπήκες. Εχω ακούσει πολλές φορές παρέες παιδιών να λένε «ρε φίλε, τι είδαμε απόψε;» – σήμερα, εδώ, μαζί. Καθώς περνούν τα χρόνια, αντιλαμβάνομαι ότι τα παιδιά του Πύργου και της ευρύτερης περιοχής όπου εξελίσσεται ταυτόχρονα η διοργάνωση έχουν πρόσβαση σ’ έναν διαφορετικό κινηματογράφο που δύσκολα φτάνει στις λιγοστές αίθουσες της περιφέρειας.
Η κινηματογραφική παιδεία που αποκτούν είναι εφόδιο για τη ζωή τους. Σε μια κοινωνία δομημένη επάνω στο πρότυπο να μοιάσεις στους γονείς σου και όταν δεν τους μοιάζεις είναι κακό, βλέπουν ταινίες, συζητούν, επικοινωνούν στα αγγλικά με παιδιά από άλλες χώρες, αποκτούν αυτοπεποίθηση, μαθαίνουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από αυτό που λένε τα στερεότυπα, η τηλεόραση, η οικογένεια.
«My Grandpa is Hiding» |
Αντέχουν να είναι διαφορετικοί. Αν έχουν μέσα τους την περιέργεια να ακολουθήσουν τον δρόμο της ζωής τους, υπάρχει κάτι μπροστά τους που φωτίζει. Αυτή είναι η τεράστια επιτυχία και η απάντηση στο ερώτημα γιατί το φεστιβάλ δεν είναι στην Αθήνα και είναι στον Πύργο. Δεν είναι για τους δημιουργούς αλλά για το κοινό. Για τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς που μαθαίνουν κι εκείνοι. Γιατί κακά τα ψέματα, λίγα εργαλεία υπάρχουν στη χώρα. Αν υπήρχε μια τέτοια δομή σε κάθε πόλη, θα ήταν παράλληλη εκπαίδευση.
• Από γενιά σε γενιά τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά στη διοργάνωση και την περιμένουν κάθε χρόνο.
Υπάρχει μεγάλη ανυπομονησία, η πόλη ζωντανεύει, γι’ αυτό υπάρχει τόση συμμετοχή σε εθελοντικά πόστα και δράσεις. Το φεστιβάλ λειτουργεί στο(Πηγή)