Επί αρκετές εβδομάδες τώρα, η Δύση, και ειδικά η Αμερική, προειδοποιούσε πως επίκειται ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με τον Πούτιν και τον Λαβρόφ να το διαψεύδουν κατηγορηματικά, πείθοντας ουκ ολίγους, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Υπ. Εξ κ. Δένδιας.
Τελικά ο Πούτιν αποδείχτηκε ένας ακόμη ανερυθρίαστος ψεύτης, και οι πόρτες του φρενοκομείου άνοιξαν για μια ακόμη φορά στην Ευρώπη, με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες.
Η εισβολή έγινε, αλλά όπως όλα δείχνουν δεν πρόκειται για μια βόλτα στο πάρκο, αφού οι Ουκρανοί περιέργως αντέχουν ακόμη, άσχετα αν δεκάδες χιλιάδες από αυτούς έσπευσαν να διαφύγουν σε γειτονικές χώρες.
Μάλιστα, ο «κωμικός» πρόεδρός τους, ο «Ναζί» κατά τον Πούτιν αυτός Εβραίος, κόντρα στις διάφορες (συκοφαντικές) προβλέψεις, παραμένει όρθιος στη θέση του, δείχνοντας το καλό παράδειγμα στο λαό του.
Θυμίζοντας τους άλλους Εβραίους, τους Ισραηλινούς, που όπως λένε μάχονται γενναία και δεν υποχωρούν ποτέ, διότι πάντα «πολεμάνε με τις πλάτες τους στο Άουσβιτς»!
Και αναπόφευκτα σκέφτομαι κάποιους δικούς μας «Ηγέτες», που αν ήταν στη θέση του Ζελένσκι, ήδη θα είχαν φύγει για… τριήμερο, ή θα συνέχιζαν τον όμορφο αγώνα από κανένα σαλέ στην Ελβετία, ή καμιά 5στερη σουίτα στο Λονδίνο.
Αμφιβάλλει κανείς; Διαβάστε νεοελληνική ιστορία… και τα ξαναλέμε.
Πάντως, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, δεν αποκλείεται η Ρωσία να πετύχει τελικά τον σκοπό της, έστω πιο αργά απ’ ότι περίμενε, όμως αυτές οι παρατεταμένες εχθροπραξίες ήδη κοστίζουν ακριβά στους Ρώσους, όχι μόνο σε φθορά και σε ανθρώπινες απώλειες, αλλά ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο, αφού πέρα από τις κυρώσεις της Δύσης, το κόστος του πολέμου είναι ήδη δυσθεώρητο.
Αλλά ακόμη κι αν πετύχει όλα όσα θέλει η Ρωσία, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο για ένα ουκρανικό αντάρτικο, ειδικά μέσα στις πόλεις, που θα ήταν εφιάλτης για τους Ρώσους (έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, και θα το περιγράψω σε επόμενο άρθρο).
Ειδικά αν τους Ουκρανούς αντάρτες στηρίξει η Δύση έμπρακτα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η στιγμιαία απώλεια ψυχραιμίας του Τσάρου, που γνωρίζει ιστορία, όταν προειδοποίησε τους Δυτικούς με συνέπειες τέτοιες που «δεν έχετε ξαναδεί ποτέ στην ιστορία», αφήνοντας δηλαδή υπονοούμενα για χρήση ακόμη και του πυρηνικού του οπλοστασίου αν τα πράγματα για αυτόν σφίξουν.
Εν τω μεταξύ, ένα από τα παράλογα των όσων συμβαίνουν είναι και το γεγονός πως η ρωσική εισβολή έγινε την ώρα που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με πρόεδρο τη… Ρωσία, είχε έκτακτη σύσκεψη προκειμένου να αποφευχθεί η εισβολή και να βρεθεί λύση στο ουκρανικό ζήτημα!
Τρέλα; Μπα… απλά η διεθνής νομιμότητα, που λέγαμε.
Υπάρχει άραγε, ή είναι μια ακόμη θεωρητική έννοια;
Θυμόμαστε καθόλου την Κύπρο, και τα χιλιάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ, που καταδίκαζαν την παράνομη τουρκική εισβολή;
Τι πάω και θυμάμαι ο ποταπός…
Η Ρωσία λοιπόν παραβίασε ξεδιάντροπα αυτή τη διεθνή νομιμότητα, και ειδικότερα το καταστατικό του ΟΗΕ, βάσει του οποίου (άρθρο 24) το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα της διατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας.
Μιλάμε για το ίδιο Συμβούλιο στο οποίο σήμερα προεδρεύει η Ρωσία του Πούτιν, το ξαναλέω για να το εμπεδώσουμε.
Ένα Συμβούλιο, που μπορεί να είναι αποτελεσματικό μόνο όταν και τα 5 μόνιμα μέλη του συμφωνούν μεταξύ τους.
Επί ψυχρού πολέμου, με τον καθημερινό κίνδυνο ενός παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος, λίγο πολύ τα μέλη αυτά συμφωνούσαν.
Αργότερα όμως, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, και με τη δαμόκλειο σπάθη των πυρηνικών να απομακρύνεται σιγά σιγά, το Συμβούλιο απλά «ενέκρινε» τις διάφορες «επεμβάσεις» μελών του σε τρίτες χώρες, ενώ όταν ετίθετο ζήτημα βέτο από Ρωσία και Κίνα, όπως π.χ. στην εισβολή του Ιράκ το 2003, τότε οι μεγάλοι παίκτες (βλ. ΗΠΑ) απλά προχωρούσαν και έκαναν ότι ήθελαν… μονομερώς, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια ενστάσεις και βέτο.
Κάτι τέτοιο βλέπουμε και σήμερα, αυτή τη φορά όμως από την πλευρά της Μόσχας, που με τον Πούτιν στο τιμόνι, και την προκύψασα τελευταία μαλθακότητα της Ευρώπης, έχει αποθρασυνθεί.
Τι μπορεί όμως να κάνει ο ΟΗΕ, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι ξεδοντιασμένο;
Μπορεί να αποβάλλει τη Ρωσία από αυτό; Κατηγορηματικά όχι.
Η Ρωσία έχει τη θέση της στο Συμβούλιο ως διάδοχος κατάσταση της ΕΣΣΔ, και μάλιστα σε αυτό συμφώνησαν το 1991 όλα τα νέα κράτη που προέκυψαν από τη διαλυμένη πρώην ΕΣΣΔ, της Ουκρανίας συμπεριλαμβανομένης.
Για οποιαδήποτε τροποποίηση του καταστατικού του ΟΗΕ, που προβλέπεται στο άρθρο 108, θα πρέπει να συμφωνήσουν ομόφωνα τα πέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Άρα, για να αποβληθεί η Ρωσία από το Συμβούλιο θα πρέπει να συμφωνήσει και η ίδια!
Πάμε παρακάτω.
Στο ζήτημα των εγκλημάτων πολέμου, με τα οποία όμως πάντα κατηγορούνται οι… ηττημένοι, και ποτέ οι νικητές.
Ο Πούτιν λοιπόν είναι ένοχος, διατάζοντας αναίτια εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα, κάνοντας δηλαδή έναν παράνομο (σύμφωνα με τον ΟΗΕ) πόλεμο.
Κανονικά, θα έπρεπε να παραπεμφθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, που είναι μόνιμο δικαστικό όργανο αρμόδιο για την ποινική δίωξη προσώπων για τα εγκλήματα της γενοκτονίας, εκείνα κατά της ανθρωπότητας, τα εγκλήματα πολέμου, και για το έγκλημα της επίθεσης (βλ. ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) αν και επί του παρόντος δε μπορεί να επεκτείνει τη δικαιοδοσία του στο έγκλημα αυτό, μολονότι ψηφίστηκε καταρχάς η θεσμοθέτησή του στο Συνέδριο των κρατών-μελών στην Καμπάλα το 2010 μετά από μια επεισοδιακή συνεδρίαση.
Το δικαστήριο αυτό ιδρύθηκε το 2002 και ως το 2009, 110 χώρες είναι μέλη του ενώ άλλα 38 έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει το Καταστατικό του.
Η Κίνα και η Ινδία δεν έχουν υπογράψει το Καταστατικό ενώ η Ρωσία παρόλο που το υπέγραψε δεν το έχει επικυρώσει, ενώ πρόσφατα (πριν από την εισβολή) ανακοίνωσε ότι αποσύρει ακόμη και την υπογραφή της!!!!!
Άρα, η Ρωσία δε μπορεί να παραπεμφθεί σε αυτό το δικαστήριο, αφού δεν το αποδέχεται, ενώ σαν μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας μπορεί να προβάλλει βέτο στην παραπομπή αυτή!
Αδιέξοδα…
Συμπέρασμα; Ποια διεθνής νομιμότητα και πράσινα άλογα;
Δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυρού.
Όλα τα άλλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε…