The Economist : Το φιάσκο στο Αφγανιστάν είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την φήμη της Αμερικής

Εάν οι προπαγανδιστές των Ταλιμπάν είχαν γράψει την κατάρρευση της 20ετούς αποστολής της Αμερικής και για αυτά που συνέβησαν στο Αφγανιστάν…δεν θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει σε πιο τρομακτικές εικόνες. Καθώς οι ταλιμπάν εισέβαλαν στην Καμπούλ,απελπισμένοι Αφγανοί τρομοκρατημένοι για το τι θα μπορούσαν να κάνουν οι ταλιμπάν, κυνηγούσαν τα αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη στον διάδρομο, προσπαθώντας να μπουν στο σύστημα προσγείωσης και αναπόφευκτα πέθαναν. Η υποστηριζόμενη από την Αμερική κυβέρνηση έχει παραδοθεί χωρίς μάχη, κάτι που οι Αμερικανοί αξιωματούχοι επέμεναν ότι δεν θα συνέβαινε λίγες μόνο μέρες πριν.

Η Αμερική έχει ξοδέψει 2 τρισ δολάρια στο Αφγανιστάν, περισσότεροι από 2.000 Αμερικανοί έχουν χάσει τη ζωή τους, για να μην αναφέρουμε τις αμέτρητες αφγανικές. Οι Ταλιμπάν ελέγχουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη χώρα από ότι όταν έχασαν την εξουσία, είναι καλύτερα οπλισμένοι, έχοντας καταλάβει τα όπλα που η Αμερική έδωσε στον αφγανικό στρατό και τώρα παρουσιάζονται ως νικητές.

Οι αντάρτες έκαναν μια υποκριτική επίδειξη “μεγαλοψυχίας”, δεσμευόμενοι ότι δεν θα εκδικηθούν όσους εργάστηκαν με την ανατραπείσα κυβέρνηση και επιμένουν ότι, θα σεβαστούν τα δικαιώματα των γυναικών, στο πλαίσιο της ερμηνείας τους για τον ισλαμικό νόμο. Αλλά αυτή η ερμηνεία κράτησε τα περισσότερα κορίτσια εκτός σχολείου και τις περισσότερες γυναίκες κλεισμένες στα σπίτια τους, όταν οι ταλιμπάν ήταν τελευταία φορά στην εξουσία, τη δεκαετία του 1990.

Οι βάναυσες τιμωρίες – μαστίγωμα, λιθοβολισμοί, ακρωτηριασμοί – ήταν συνηθισμένες. Οι ελευθερίες που οι Αφγανοί αστικοί θεωρούσαν δεδομένες τα τελευταία 20 χρόνια μόλις έχουν εξαφανιστεί. Είναι ένα τρομακτικό αποτέλεσμα για τους 39 εκ. κατοίκους του Αφγανιστάν και βαθιά βλαβερό για την Αμερική. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Αμερική απέτυχε να μετατρέψει το Αφγανιστάν σε δημοκρατία. Η οικοδόμηση του έθνους είναι δύσκολη και λίγοι φαντάστηκαν ότι θα μπορούσε να γίνει Ελβετία. Ούτε ήταν παράλογο για τον Τζο Μπάιντεν, τον πρόεδρο της Αμερικής, να θέλει να ολοκληρώσει τη σύγκρουση.

Η Αμερική πέρασε 20 χρόνια σε έναν τόπο μικρής στρατηγικής σημασίας, για τον οποίο οι περισσότεροι Αμερικανοί ψηφοφόροι έχουν πάψει να νοιάζονται.  Ο αρχικός λόγος της εισβολής-για να διαλυθεί η κύρια βάση επιχειρήσεων της Αλ Κάιντα, επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό, αν και αυτό το επίτευγμα θα μπορούσε τώρα να αντιστραφεί.

Το απερχόμενο καθεστώς στην Καμπούλ δεν ήταν σύμμαχος με τον τρόπο που είναι πχ. η Γερμανία ή η Ιαπωνία. Ήταν πολύ πιο αδύναμη, πιο διεφθαρμένη και απόλυτα εξαρτημένη από την Αμερική για την επιβίωσή της. Αλλά τίποτα από αυτά δεν απάλλαξε την Αμερική από την ευθύνη να αποσυρθεί με τακτικό τρόπο.

Ο Μπάιντεν απέτυχε να δείξει έστω και μια μικρή φροντίδα για την ευημερία των απλών Αφγανών. Η ειρωνεία είναι ότι η Αμερική είχε ένα σχέδιο να κάνει ακριβώς αυτό, το οποίο ήταν στα σκαριά για αρκετά χρόνια. Είχε μειώσει εξαιρετικά τη φρουρά της, από περίπου 100.000 στρατιώτες το 2011 σε λιγότερους από 10.000 μέχρι το 2017, μαζί με παρόμοιο αριθμό από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ. Έπρεπε νποτρέψουν την κατάρρευση του αφγανικού στρατού, σε μεγάλο βαθμό μέσω της αεροπορικής δύναμης και έτσι να αναγκάσουν τους Ταλιμπάν να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι απολογητές του Μπάιντεν υποστηρίζουν ότι ο προκάτοχός του, Ντόναλντ Τραμπ, είχε ήδη ματαιώσει αυτό το σχέδιο προσπαθώντας να το βάλει γρήγορα σε εφαρμογή στο τέλος, πριν από τις προεδρικές εκλογές της περασμένης χρονιάς στην Αμερική.

Είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ ήταν τόσο απελπισμένος να πετύχει μια γρήγορη συμφωνία που δέχτηκε παράλογους όρους, συμφωνώντας να τερματίσει την ανάπτυξη της Αμερικής χωρίς καν να εξασφαλίσει κατάπαυση του πυρός, πόσο μάλλον ένα σαφές σχέδιο για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Είχε ήδη περιορίσει την αμερικανική παρουσία σε περισσότερους από 2.000 στρατιώτες, μέχρι τη στιγμή που ο Μπάιντεν ανέλαβε καθήκοντα και είχε υποσχεθεί ότι θα έβγαζε τους υπόλοιπους μέχρι την 1η Μαΐου. Αλλά ο Μπάιντεν δεν χρειάστηκε να τηρήσει αυτή τη συμφωνία. Στην πραγματικότητα, δεν το έκανε, αρνούμενος να τηρήσει το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Οι Ταλιμπάν προφανώς δεν τήρησαν την συμφωνία, πιέζοντας με το πλεονέκτημά τους στο πεδίο της μάχης, αντί να διαπραγματευτούν καλόπιστα με την αφγανική κυβέρνηση. Αυτό θα μπορούσε να ήταν λόγος για να σταματήσει ή να αναστραφεί η αμερικανική απόσυρση. Υπήρχε μικρή πολιτική πίεση εντός της Αμερικής για να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος.

Ωστόσο, ο Μπάιντεν εργάστηκε σε μια αυθαίρετη και ασταθή προθεσμία του, επιδιώκοντας να τερματίσει τον πόλεμο μέχρι την 20ή επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου. Παρόλο που η ταχύτητα της κατάρρευσης της αφγανικής κυβέρνησης εξέπληξε τους περισσότερους παρατηρητές, οι Αμερικανοί στρατιώτες και πολιτικοί ήταν από τους πιο αφελείς αισιόδοξους, επιμένοντας ότι η ολική κατάρρευση ήταν μια μακρινή προοπτική. Και όταν έγινε σαφές ότι ο αφγανικός στρατός καταρρέει, ο Μπάιντεν πίεσε αδιάλλακτα, παρά τις πιθανές συνέπειες.

Ως αποτέλεσμα, η δύναμη της Αμερικής να αποτρέπει τους εχθρούς της και να καθησυχάσει τους φίλους της έχει μειωθεί. Η έμπνευσή του ήταν λανθασμένη, ο σχεδιασμός του άκαμπτος, οι ηγέτες του ιδιότροποι και η ανησυχία του για συμμάχους ελάχιστη. Αυτό είναι πιθανό να ενθαρρύνει τους τζιχαντιστές παντού, οι οποίοι θα πάρουν τη νίκη των Ταλιμπάν ως απόδειξη ότι ο Θεός είναι στο πλευρό τους. Θα ενθαρρύνει επίσης τον τυχοδιωκτισμό από πλευράς άλλων κυβερνήσεων όπως της Ρωσίας ή της Κίνας και θα ανησυχήσει τους φίλους της Αμερικής.

Ο Μπάιντεν υπερασπίστηκε την απόσυρση υποστηρίζοντας ότι, το Αφγανιστάν αποσπούσε την προσοχή από πιο πιεστικά προβλήματα, όπως ο ανταγωνισμός της Αμερικής με την Κίνα. Αλλά φεύγοντας από το Αφγανιστάν με έναν τόσο χαοτικό τρόπο, ο Μπάιντεν είχε δυσκολέψει αυτά τα άλλα προβλήματα. 

Μετά την πτώση 

Η συμβολική απόσυρση δεν μειώνει την υποχρέωση της Αμερικής και των συμμάχων της απέναντι στους απλούς Αφγανούς, αλλά την αυξάνει. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη μόχλευση που έχουν ακόμη για να προτρέψουν το μέτρο στους Ταλιμπάν, ειδικά στη μεταχείριση των γυναικών. Οι εκτοπισμένοι θα χρειαστούν ανθρωπιστική βοήθεια. Οι δυτικές χώρες θα δεχτούν περισσότερους Αφγανούς πρόσφυγες, οι τάξεις των οποίων είναι πιθανό να διογκωθούν και να παρέχουν γενναιόδωρη βοήθεια στους γείτονες του Αφγανιστάν για να φροντίσουν αυτούς που παραμένουν στην περιοχή.

Είναι πολύ αργά για να σώσουμε το Αφγανιστάν, αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους του. 

The Economist

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.