Του Γιώργου Λακόπουλου
Οι τελευταίες εξελίξεις – αλλά και οι υπόγειες διεργασίες – στη συντηρητική παράταξη οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η πολυδιαφημισμένη «επικράτηση» του Νεομητσοτακισμού στη ΝΔ είναι απλώς επικοινωνιακή φούσκα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την απόλυτη ελευθερία να σχηματίσει το υπουργικό του συμβούλιο ως φορέας της λαϊκής εντολής και να διευθύνει το κράτος ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλά στην πράξη η πολιτική επιρροή του είναι περιορισμένη και οι ισορροπίες που διαμόρφωσε ως τώρα είναι εύθραυστες και τον κρατούν δέσμιο.
Δεν είναι περίεργο. Η ΝΔ – και συνακόλουθα η κυβέρνηση -υπόκειται σε μια ιδιαιτερότητα: τη μέθοδο των τριών.
Έχει έναν εν ενεργεία Πρωθυπουργό και δυο πρώην, που κάθε άλλο παρά αποστράτευσαν τον εαυτό τους. Το ατυχές για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ότι οι προκάτοχοι του είναι ή θεωρούνται πολιτικά μεγέθη υπέρτεροι από τον ίδιο.
Σ’ αυτό το ετεροβαρές σχήμα προστίθενται ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης που δεν κατάφερε να γίνει Πρωθυπουργός και η Ντόρα Μπακογιάννη που δεν κατάφερε να γίνει αρχηγός.
Στο πρόσφατο συνέδριο ο Σαμαράς «μπήκε μεσ’ τ’ αμπέλι σαν νοικοκυρά». Απευθύνθηκε στο σώμα σαν ηγέτης του, ανέπτυξε τις απόψεις του κόντρα στον σημερινό αρχηγό του κόμματος, κατέθεσε την δική του πολιτική πλατφόρμα με επιδίωξη να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική σε κρίσιμους τομείς. Και … αυτά χειροκροτήθηκαν από τους συνέδρους περισσότερο θερμά από τις σκηνοθετημένες κορώνες στις δυο ομιλίες Μητσοτάκη- που έμεινε άφωνος στην αμφισβήτησή του.
Καθόλου τυχαίο. Ο Σαμαράς θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης είναι δημιούργημα του. Τον έκανε υπουργό, τον ανέδειξε στην ηγεσία της ΝΔ και τον καθοδηγούσε μέχρι πρόσφατα για να «δικαιώσει την πολιτική του».
Η ρήξη, που επήλθε λόγω των επιδιώξεων Σαμαρά για αξιώματα που δεν μπορούσε να του δώσει ο Πρωθυπουργός, απλώς διαχώρισε μεταξύ τους τους βουλευτές, τα κομματικά στελέχη και τους οπαδούς- ανεξάρτητα από τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ τους. Είναι πλέον δυο ξένοι στο ίδιο κόμμα.
Με τον Καραμανλή τα πράγματα είναι διαφορετικά, αλλά μάλλον απλά. Είναι ο διαχρονικός εκπρόσωπος της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, στην οποία δεν δέχθηκε «προσμίξεις» από τα δεξιά.
Είναι ο φυσικός επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης -και λόγω ονόματος. Και ταυτόχρονα για τον κομματικό ιστό είναι αυτό που είπε ο Μεϊμαράκης: «Ο πρόεδρος της καρδιάς τους».
Δεν συγκρούσθηκε ως τώρα με το Μητσοτάκη όχι για δεν το αποτόλμησε ο σημερινός Πρωθυπουργός, ούτε γιατί δεν το επιδίωξε ο πρώην. Ο Καραμανλής επέλεξε εξ αρχής πορεία «παράλληλα και πάνω». Πήρε αποστασίες από την πολιτική ζωή και τα εσωκομματικά την ΝΔ, παραμένοντας ταυτόχρονα στον πυρήνα και της πολιτικής ζωής και της ΝΔ.
Παραβίασε αυτή τη γραμμή μόνο για να στηρίξει το κόμμα του – οι Καραμανλικοί δεν το εκχώρησαν ποτέ στο «Μητσοτακέικο»-και εκ των πραγμάτων και του αρχηγού του παρότι δεν ήταν επιλογή του για την ηγεσία.
Εν πολλοίς ο Μητσοτάκης του οφείλει όσα σημαίνει το δόγμα Καραμανλή από την επόμενη της εκλογής του: «Αυτός βγήκε, με αυτόν θα πάμε στις εκλογές». Και ο συνακόλουθος σεβασμός στην εκλογική νίκη.
Αλλά αυτό δεν είναι απεριόριστο. Π.χ. μια λάθος επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, θα φέρει στο προσκήνιο έναν άλλον Καραμανλή.
Ήταν αρκετές δυο ομιλίες του για να αναδειχθεί στην κοινωνία και να επανεγγραφεί στη συνείδηση της παράταξης ποιος είναι το «αφεντικό» στο χώρο.
Όχι για λόγους που αφορούν τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και την επιρροή. Αλλά για λόγους που αφορούν την ικανότητά καθενός να συλλαμβάνει -και να μεταφέρει στην κοινωνία με τη δημόσια παρουσία του- την ουσία των πραγμάτων από την παραταξιακή σκοπιά.
Να επισημαίνει εγκαίρως που βρίσκεται το μέτωπο των εξελίξεων για τη χώρα και την κοινωνία. Αν ο Σαμαράς θέλει να είναι ο «σερίφης στην πόλη» ο Καραμανλής είναι ο Κιγκινάτος που όλοι ξέρουν πού θα τον βρουν.
Έχουμε λοιπόν ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση με τρισυπόστατη δομή. Ο Μητσοτάκης, ως πρόεδρος του κόμματος, κατέλαβε με τους ανθρώπους του τα πόστα στα όργανα, μοίρασε με ομοσπονδιακή λογική τα αξιώματα στη κυβέρνηση, αλλά δεν μπόρεσε να «μητσοτακικοποιήσει» την Κοινοβουλευτική Ομάδα ενός κόμματος που επιμένει να είναι καραμανλικό.
Παρά την διάθεση του προέδρου που κάνει βάρδια αυτή την περίοδο να του υποδείξει ως γενάρχη τον…Ελευθέριο Βενιζέλο και ως επικρατούσα οικογένεια τη …δική του, αλλάζοντας εκτός από τα πρόσωπα και τα σύμβολα, αλλά και τις ιδεολογικές παραμέτρους.
Τα τελευταία χρόνια αυτό το κόμμα το ενοποιεί, όχι αυτός που κέρδισε τις τελευταίες αρχαιρεσίες αλλά ο «ιερός σκοπός» της επιστροφής στην εξουσία και από τη στιγμή που το κατάφερε η νομή και η διανομή της.
Αλλά το ίδιο κόμμα θα κοπεί στα εξ ων συντίθεται με τον πρώτο κραδασμό. Και αυτός έρχεται ήδη από τα εθνικά θέματα, στα οποία η μέθοδος των τριών, θα απολήξει σε τρεις επικεφαλής με τη δική του πολιτική ο καθένας- και τους άλλους δυο νάναι προεξοφλημένο με ποιον θα συνταχθούν.
Σε συνθήκες κρίσης θα είναι φυσική εξέλιξη να ΜΗΝ συνυπάρξουν. Το μόνο που θα απομένει να κριθεί είναι το βεληνεκές του καθενός- εντός και εκτός της ΝΔ.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr