Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης
Το βράδυ της Κυριακής, 25 Ιανουαρίου 2015 ολοκληρώθηκε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές πολιτικού σκηνικού που έχουν συμβεί ποτέ και μάλιστα όχι μόνο στην Ελλάδα. Το ξέσπασμα της κρίσης και το σοκ από το πρώτο Μνημόνιο άλλαξαν άρδην τους Έλληνες και αποτέλεσαν ένα case study σε πραγματικό χρόνο και συνθήκες για πολιτικούς επιστήμονες και αναλυτές.
Οι τεκτονικές αλλαγές φάνηκαν από τις διπλές εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «μεγάλωσε» απότομα και μπήκε σφήνα ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και έτσι, αργά αλλά σταθερά, επενδύοντας στον αντιμνημονιακό λόγο, κατάφερε να φτάσει έως την εξουσία. Ανατρέποντας μάλιστα ακόμη και τις προβλέψεις και απομυθοποιώντας τους δημοσκόπους, δεν είχε πρόβλημα να σχηματίσει μια ετερόκλητη, φαινομενικά, συμμαχία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του – επίσης αντιμνημονιακού, αλλά δεξιού – Πάνου Καμμένου. Γεγονός που ακύρωσε τα σενάρια οικουμενικής κυβέρνησης, κυβέρνησης «μεγάλου» συνασπισμού ή συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ με το «παλιό», όπως έλεγε προεκλογικά. Δηλαδή, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Τα πράγματα, ωστόσο, δεν ήταν όπως ακριβώς φαίνονταν. Ούτε όπως τα φαντάζονταν τόσο οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο… ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρώτο εξάμηνο της «αριστερής διακυβέρνησης» ήταν καταστροφικό και ελάχιστοι θέλουν να θυμούνται κυρίως τον… Γιάνη «με ένα νι». Η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και αποτέλεσμα των δραματικών εξελίξεων ήταν ένα νέο Μνημόνιο, με την ταυτόχρονη μεταστροφή Τσίπρα και τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ – γεγονός που οδήγησε στην έξοδο αρκετούς «συντρόφους».
Η χώρα έζησε, άλλωστε, το πρώτο δημοψήφισμα της νεότερης ιστορίας της για μη πολιτειακό ζήτημα, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έριξε τη ζαριά των εκλογών μόλις οκτώ μήνες μετά την προηγούμενη αναμέτρηση. Τελικώς, επιβραβεύτηκε. Ανέτρεψε και πάλι τα προγνωστικά που μιλούσαν για ντέρμπι, η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο ανανεώθηκε και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε και επίσημα στη νέα του εποχή.
Κύλησε έκτοτε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά κάποια πράγματα είναι σαν να μην άλλαξαν ποτέ. Όπως οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης και το σταγονόμετρο για τη δόση. Όλα μοιάζουν σαν ένα deja-vu. Και αυτό είναι η ευκαιρία να θυμηθούμε τους «σταθμούς» αυτής της ταραγμένης διετούς πορείας.
