ΓΡΑΦΕΙ Ο Κωστασ Νικολοπουλοσ
Βέβαια υπάρχει και μια γενική επίκληση στο σύνολο του πληθυσμού μέσω της κατηγορίας του λαού, αυτό όμως δεν αναιρεί το παραπάνω, αλλά μάλλον λειτουργεί συμπληρωματικά. Στην Ελλάδα τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τη μεσαία τάξη, από όλες τις πλευρές.
Προφανώς υπάρχει η εκτίμηση ότι όποιος καταφέρει να πείσει όσους ανήκουν σε αυτήν, ότι μπορεί να υπερασπιστεί καλύτερα τα συμφέροντα τους, θα πετύχει πιο εύκολα τους εκλογικούς του στόχους.
Όμως είναι γνωστό ότι η μεσαία τάξη έχει πληγεί ανεπανόρθωτα σχεδόν από την κρίση.
Η οικονομική θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της έχει επιδεινωθεί δραστικά. Ένα μεγάλο μέρος της δε μπορεί καν να θεωρείται πλέον ως μεσαία τάξη. Το μέγεθος της δεν είναι πια τόσο μεγάλο και εκεί εντοπίζονται τα προβλήματα κοινωνικής συνοχής που εμφανίζονται με διάφορους τρόπους.
Άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους, ή που τα εισοδήματα τους συρρικνώθηκαν σε σημείο να θεωρούνται φτωχοί, μαζί με χιλιάδες νέους που προσπαθούν να βρουν μια θέση εργασίας και άλλους τόσους που βρίσκουν επισφαλείς και κακά αμειβόμενες , αποτελούν πλέον μια μεγάλη κοινωνική κατηγορία με δυο κοινά βασικά χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι η δεινή οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση και το δεύτερο το έλλειμμα εκπροσώπησης τους. Μη ανήκοντας σε μια μεγάλη επαγγελματική κατηγορία του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, δεν έχουν ούτε συνδικαλιστική εκπροσώπηση για να διεκδικήσουν στοιχειώδη δικαιώματα, αλλά ούτε και πολιτική αφού δε βλέπουν τον εαυτό τους στα αφηγήματα των κομμάτων.
Σοβαρή ανάλυση με περιγραφή των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους και της κατάστασης τους δεν επιχειρείται από πουθενά. Οι όποιες προσεγγίσεις γίνονται, σταματούν στην απλή περιγραφή του φαινομένου, ενώ επικεντρώνουν αόριστα στους τρόπους επανάκαμψης της μεσαίας τάξης στην προτεραία κατάσταση με έναν τρόπο σχεδόν μηχανιστικό.
Σε επίπεδο άσκησης πολιτικών επιχειρείται με δυο τρόπους η αντιμετώπιση του φαινομένου. Ο ένας είναι η παροχή βοήθειας με τη μορφή επιδομάτων που σε έναν βαθμό προσπαθεί να βελτιώσει προσωρινά την κατάσταση των αποδεκτών τους.
Ο άλλος είναι ο εξαγγελτικός λόγος περί ανάπτυξης μέσα από την οποία θα λυθούν τα προβλήματα τους, στον οποίο επιδίδονται όλα σχεδόν τα κόμματα. Είναι φανερό ότι κανένας από τους δυο τρόπους δεν δίνει σοβαρές και αποτελεσματικές απαντήσεις για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί, κατάσταση που είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα αλλάξει δραστικά κατά τα επόμενα χρόνια.
Από τη μια λοιπόν βιώνουν τις προσωπικές δυσκολίες και τα αδιέξοδα τους και από την άλλη διαπιστώνουν την αδιαφορία για την κατάσταση τους από τις υπάρχουσες οργανωμένες κοινωνικές συλλογικότητες. Η λογική και αναπόφευκτη συνέπεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί απέχουν, ή όταν συμμετέχουν το κάνουν για να τιμωρήσουν όσους τους αγνοούν με τις επιλογές τους, δηλαδή την ίδια την κοινωνία και τις οργανωμένες εκπροσωπήσεις της.
Μήπως για να υπάρξει μια μικρή πιθανότητα να γίνει επίκαιρη η ρήση του Γαλιλαίου στη σημερινή πολιτική συγκυρία, θα πρέπει τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς έστω και τώρα, έστω και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία να κάνουν μια προσπάθεια για να δείξουν ότι έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση αυτών των ανθρώπων και θέλουν να ασχοληθούν μαζί τους και να προσπαθήσουν να τους συμπεριλάβουν στα αφηγήματα τους με έναν διαφορετικό τρόπο, αφού ούτε η αποσπασματική αντιμετώπιση, ούτε η μετάθεση της λύσης σε ένα μακρινό και αβέβαιο μέλλον δε λέει τίποτα στη ζωή και στην καθημερινότητα τους, ώστε να σκεφτούν να δώσουν το παρόν στις 7 Ιουλίου;
Διαφορετικά, μάλλον άσκοπα ανησύχησαν κάποιοι τον Γαλιλαίο στον αιώνιο λήθαργό του, και το μόνο που θα καταφέρουν είναι να εμψυχώσουν σε έναν βαθμό τους οπαδούς τους και αυτό πρόσκαιρα.
*Ο Κώστας Νικολόπουλος είναι εκπαιδευτικός