Έχει αναθαρρήσει η Αριστερά εσχάτως μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών και τον εγκλωβισμό της πολιτικής ατζέντας της χώρας στις παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων.
- του Μανώλη Κοττάκη
Θεωρεί ότι η πράγματι δυσχερής θέση στην οποία έχει περιέλθει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για να πάρει το πολιτικό της αίμα πίσω. Για να αντεπιτεθεί. Για να κάνει έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα. Για να επιδιώξει τη ρεβάνς για την ήττα του 2019, τα Ειδικά Δικαστήρια Παπαγγελόπουλου – Παππά και την πολιτική περιθωριοποίησή της από το τρέχον μιντιακό σύστημα της χώρας την προηγούμενη τριετία.
Αλλά η Αριστερά -ως συνήθως- είναι πρόχειρη, απαράσκευη και βιαστική. Βασίζει το αίτημα για επιστροφή της στην εξουσία στο συναίσθημα της ρεβάνς. Και κάνει καθετί για να το καλλιεργήσει. Αδιαφορώντας αν αυτό αφήνει ασυγκίνητους τους ανθρώπους της προκοπής. Το κάνει επιτρέποντας στο κορυφαίο στέλεχος της Παύλο Πολάκη να απειλεί πολίτες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, από τα κοινωνικά δίκτυα να «κρυφτούν» και να «αλλάξουν χώρα» γιατί «ερχόμαστε». Άλλο που δεν ήθελε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος εντόπισε τη συγκεκριμένη φράση και την ανέδειξε κατά την ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματος. Βούτυρο στο ψωμί του για να συσπειρώσει την κομματική βάση ο αψύς Σφακιανός.
Το κάνει η Αριστερά, ταυτιζόμενη και συστρατευόμενη με παλαιούς μιντιακούς εχθρούς της, οι οποίοι, εγκαταλείποντας σήμερα τον κύριο πρωθυπουργό, ρίχνουν γέφυρες στον κύριο Τσίπρα για να πάρουν από κοινού την εκδίκησή τους. Τον κύριο Τσίπρα, που κάποτε διέσυραν με φήμες από τις γειτόνισσες ότι αγόρασε βίλα στο Σούνιο. Το κάνει η Αριστερά, αμφισβητώντας τις αμυντικές συμφωνίες θωράκισης της εθνικής άμυνας της χώρας, προειδοποιώντας για την επαναδιαπραγμάτευσή τους, χωρίς να εξηγεί στους πατριώτες πολίτες αυτής της χώρας ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που το πράττει. Αν δηλαδή υπάρχουν σκιές στην αγορά των Rafale ή των φρεγατών που πρέπει να φωτιστούν ή όλα είναι διάφανα.
Όσο δεν εξηγεί το γιατί, αν υπάρχει, τότε ο καλόπιστος μετριοπαθής πολίτης ακούει με ενδιαφέρον την ερώτηση Μητσοτάκη «σε ποιους ξεπληρώνει γραμμάτια ο ΣΥΡΙΖΑ;». Είτε ισχύει είτε δεν ισχύει.
Το κάνει επίσης η Αριστερά, με σχεδόν μονοθεματική αντιπολίτευση, αντιπολίτευση των υποκλοπών, χωρίς να παρουσιάζει μέχρις ώρας αναλυτικώς επεξεργασμένη πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας, τη μελλοντική οικονομική πολιτική απέναντι σε κοινωνικές ομάδες που κυνήγησε απηνώς, και προπάντων χωρίς να μας λέει τα νέα πρόσωπα της διακυβέρνησης. Αν υπάρχουν. Διότι αυτά που έχει σήμερα στη βιτρίνα -πλην εξαιρέσεων- κάνουν τον κόσμο να τρέχει όπου φύγει φύγει στη θέα τους. Ο χειρότερος εφιάλτης στα όνειρά τους είναι τυχόν -βάσκανος μοίρα- επιστροφή αυτού του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Το κάνει, τέλος, με φτηνά επικοινωνιακά κόλπα παραγωγής πρόσκαιρων εντυπώσεων.
Η έρημος της αντιπολίτευσης φαίνεται δεν βοήθησε στο να… πήξει το μυαλό του αρχηγού της, ο οποίος ενδιαφέρεται για την εικόνα και την πολιτική φιγούρα. Πώς να χαρακτηρίσει κανείς την απόφαση Τσίπρα να περιοδεύσει την Κυριακή στις καραμανλικές Σέρρες, τη στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προγραμματίζει να παραστεί την ίδια μέρα σε εκδήλωση βιβλίου στη Λάρισα; Τι θέλει να μας πει ο… ποιητής; Το γεγονός ότι το ίδιο ακριβώς έπραξε, μετέβη δηλαδή και έκανε περιοδεία στις Σέρρες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν ο Κώστας Καραμανλής ομίλησε στα Ανώγεια δεν είναι επιχείρημα για να το επαναλάβει προς άγραν εντυπώσεων χωρίς αντίκρισμα ο κύριος Τσίπρας. Δεν περνάνε αυτά!
Σε τελική ανάλυση, ο κύριος Μητσοτάκης μετέβη στη γενέτειρα του ιδρυτού της παράταξης. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί. Το επισημαίνουμε γιατί είναι ενδεικτικό ενός χαρακτήρος που κατά βάθος δεν αλλάζει. Είναι το αλατοπίπερο της ιστορίας. Το μείζον είναι -και ευτυχώς για τον τόπο- ότι ο ρεβανσισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι η απάντηση στο πολιτικό πρόβλημα που ήδη αντιμετωπίζει η χώρα μετά τον εγκλωβισμό της κυβέρνησης στο σκάνδαλο των υποκλοπών.
Αδύνατον (και ευτυχώς για τον τόπο) να καταταγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ονειρεύεται ο κύριος Πολάκης. όταν στην πιο δύσκολη στιγμή της Ν.Δ. στη διακυβέρνηση η Αριστερά προκαλεί έτσι την κοινωνία. Αδύνατον να προηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για όσο διάστημα τα δύο κόμματα συναγωνίζονται ποιο είναι το χειρότερο και όχι ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο. Ο ρεβανσισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η άρνηση της Ν.Δ. να συναντηθεί με την πραγματικότητα (είναι εξωθεσμικό κέντρο η Morgan Stanley που ακύρωσε το όνειρο της επενδυτικής βαθμίδας, κύριε πρωθυπουργέ;) οδηγούν και τα δύο κόμματα σε ταυτόχρονη καθίζηση. Απλώς η Ν.Δ. θα είναι καθαρά πρώτο κόμμα στον βυθό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο. Το εθνικό ναυάγιο όμως δεν το γλιτώνουμε μετεκλογικώς.