Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Τέτοιες χρονιάρες μέρες τον Δεκέμβρη του 1995 «στήθηκε» η κρίση των Ιμίων. Αφορμή ήταν η προσάραξη τουρκικού πλοίου κοντά στα Ιμια και η άρνηση του Τούρκου πλοιάρχου να δεχτεί βοήθεια από το Λιμενικό της Ελλάδας ισχυριζόμενος ότι το πλοίο του βρισκόταν σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Η Ελλάδα την περίοδο εκείνη ήταν ακυβέρνητη χώρα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλευόταν στο «Ωνάσειο», η κυβέρνηση υπολειτουργούσε, κουμάντο έκαναν χαρτορίχτρες, καφετζούδες, καλόγεροι και ξεματιάστρες. Οι υπουργοί και τα στελέχη ξημεροβραδιάζονταν στο νοσοκομείο και οι δημοσιογράφοι συνωστίζονταν στην τέντα που είχε φτιαχτεί έξω απ’ αυτό.
Οι πάντες ασχολούνταν με τα προβλήματα υγείας του επικεφαλής της κυβέρνησης. Πρώτη είδηση στα τηλεοπτικά δελτία ήταν τα ιατρικά ανακοινωθέντα. Ουδείς τολμούσε να θέσει θέμα παραίτησης και αντικατάστασης του Ανδρέα Παπανδρέου. Το αυτονόητο, δηλαδή. Το έκανε ο γιος του. Στη συνέχεια συνεδρίασε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ (προχωρημένος Γενάρης πια) και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη με μικρή διαφορά από τον Ακη Τσοχατζόπουλο.
Καινούργιος πρωθυπουργός, το μισό κόμμα, η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα και το μισό υπουργικό συμβούλιο δεν τον καλόβλεπαν, δεν είχε περάσει ούτε από το υπουργείο Αμυνας ούτε από το υπουργείο Εξωτερικών, δεν είχε ασχοληθεί με τα λεγόμενα εθνικά θέματα, δεν είχε πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή και οι Τούρκοι αποφάσισαν να τεστάρουν τις αντοχές του.
Η συνέχεια είναι γνωστή: τρεις Ελληνες στρατιωτικοί νεκροί από την πτώση ελικοπτέρου, σοβαρές διαφωνίες ανάμεσα στην πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία για το τι έπρεπε να γίνει, συμφωνία με τους Τούρκους στη βάση «όχι πλοία, όχι σημαίες», το «ευχαριστώ» του Σημίτη στους Αμερικανούς γιατί μεσολάβησαν και η κραυγή «προδότη» που ακούστηκε από τα έδρανα της Νέας Δημοκρατίας. Η σύρραξη αποφεύχθηκε στο παρά ένα.
Την περίοδο εκείνη ορισμένα μέσα ενημέρωσης -κυρίως τηλεοπτικά άλλα όχι μόνο- έπαιξαν βρόμικο ρόλο. Σε καθημερινή βάση φιλοξενούσαν ειδικούς και «ειδικούς» που εισηγούνταν άμεσες και αποστομωτικές απαντήσεις στην Τουρκία, ζητούσαν μετ’ επιτάσεως να βγει ο στόλος από τον ναύσταθμο για να κάνουμε επίδειξη δύναμης (κάτι που δυστυχώς έγινε), εγκαλούσαν τον Σημίτη γιατί κατά τη γνώμη τους υπηρετούσε λογικές κατευνασμού και πίεζαν αφόρητα για αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών – τότε ελήφθη η απόφαση για τη δεύτερη μεγάλη αγορά του αιώνα, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε μέχρι σήμερα και θα τις πληρώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμη (διαφθορά, εκμαυλισμός μελών του πολιτικού προσωπικού, πλουτισμός των επιτηδείων, μίζες, διόγκωση του χρέους).
Το τελευταίο διάστημα έχουμε, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο σκηνικό. Δηλώσεις επί δηλώσεων από Τούρκους αξιωματούχους, ηχηρές λεκτικές απαντήσεις από τον υπουργό Αμυνας και υψηλόβαθμους παράγοντες του στρατεύματος, παρέλαση σε καθημερινή βάση από τηλεοπτικά δίκτυα απόστρατων, διεθνολόγων, πάσης φύσεως ειδικών, άσχετων που υποδύονται τους εμπειρογνώμονες και εκτόξευση κατηγοριών κατά της κυβέρνησης για ενδοτική στάση στα Ελληνοτουρκικά, στο Μακεδονικό, στο Αλβανικό. Παιχνίδια με τη φωτιά από φιγουρατζήδες που κάθονται αναπαυτικά στους καναπέδες τους, καταστρώνουν πολεμικά σχέδια και φαντασιώνονται νέες Μεγάλες Ιδέες.
Ανάγωγα
Δεν έχουν τον Θεό τους. Για να πλήξουν τον Τσίπρα αγκαλιάζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ., Αδωνης Γεωργιάδης, υπερασπίστηκε με πάθος και τους δύο. Ξέχασε βεβαίως να πει ότι το κόμμα του (αυτός τότε ήταν σε άλλο κόμμα) αποκαλούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 κλέφτη και τον Κώστα Σημίτη το 1996 προδότη. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον για τους δύο αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ; Λέτε, κύριε Γεωργιάδη, να τσιμπήσουν στη Χ. Τρικούπη το δόλωμα και να πιαστούν ξανά στην απόχη σας;
…
Πηγή: https://www.efsyn.gr