του Γιώργου Καρελιά
Την ώρα που κοπάζει η συζήτηση για το «δωράκι» των 150 ευρώ προς όσους νέους εμβολιασθούν, μια «ειδησούλα» από τις Βρυξέλλες-«ειδησούλα» γιατί πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ- έρχεται να επιβεβαιώσει ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας εδώ και χρόνια-και δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται.
Τι λέει η είδηση αυτή; Ότι η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία των νέων. Το ποσοστό της τον περασμένο Μάϊο έφτασε το 38%. Αν υπολογίσουμε ότι, εκτός από αυτούς, πολλοί άλλοι εργάζονται περιστασιακά, προκύπτει ότι σχεδόν οι μισοί νέοι μας είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και υποαμειβόμενοι.
Κι εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της πολιτικής. Πριν γίνει πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε υποσχεθεί «πολλές και καλές δουλειές» για τους νέους ανθρώπους. Το επανέλαβε και ως πρωθυπουργός.
Ωραία είναι τα λόγια. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Δεν είναι μόνο τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δυο χρόνια έχει αυτή η κυβέρνηση δεν προλάβαινε να κάνει πολλά. Όμως, η πρώτη πράξη της-το περίφημο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, που είναι νόμος πλέον- είναι εμβληματική καμιά σχέση δεν έχει με αυτές τις εξαγγελίες. Δείχνει πού θέλει να το πάει.
Η εποχική ή έκτακτη εργασία θα γίνεται με το ίδιο προσωπικό και χωρίς κόστος για τον εργοδότη, αφού θα μπορεί να «πληρώνει» με ρεπό. Επομένως, ούτε αύξηση της απασχόλησης θα έχουμε ούτε αύξηση αποδοχών για τους ήδη εργαζομένους. Αρα, «οι περισσότερες και καλύτερες δουλειές» εξαγγελία ήταν και πάει. Οι νέοι το γνωρίζουν αυτό. Και ανάλογη είναι η στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση.
O κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι καταλαβαίνει τις ανησυχίες της νεολαίας: «Όλα τα κόμματα έχουν πρόβλημα αυτή της στιγμή να μιλήσουν στη νεολαία. Αυτό αφορά και εμάς. Και είναι κάτι το οποίο, αν θέλετε, το έχω πάρει και προσωπικά. Εχω παιδιά 24,23 και 17 ετών. Θεωρώ, δηλαδή, ότι καταλαβαίνω αρκετά καλά τις ανησυχίες της νεολαίας. Πιστεύω ότι πάρα πολλές από τις πολιτικές μας έχουν τους νέους στο προσκήνιο», είπε στη συνέντευξή του στην χτεσινή «Καθημερινή».
Το επιχείρημα «έχω κι εγώ παιδιά σ’ αυτήν την ηλικία και καταλαβαίνω τις ανησυχίες τους» είναι ανέρειστο, όταν χρησιμοποιείται από πολιτικούς και δη πρωθυπουργούς. Διότι ανήκουν σε άλλη κατηγορία, είναι πασιφανές. Τα παιδιά τους, αν δεν γίνουν πολιτικοί, δεν θα αναζητήσουν εργασία όπως όλα τα άλλα, δεν θα αμειφθούν με τον βασικό μισθό ούτε θα διαπραγματευθούν με τον εργοδότη τους αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες του με ευρώ ή με ρεπό.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Οι νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν δουλειές. Και όταν βρίσκουν δεν είναι καλές. Ο βασικός μισθός (650 ευρώ) δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυτόνομη ζωή, γι΄ αυτό και παρατείνουν την παραμονή τους στην οικογενειακή εστία. Και αυτό δεν θα αλλάξει αν δεν βρουν δουλειά με στοιχειωδώς αξιοπρεπή αμοιβή. Δεν θα αλλάξει, δηλαδή, με εργασιακούς νόμους σαν κι αυτόν που ψηφίστηκε πρόσφατα. Οσο κι αν προσπαθήσει ο κ. Χατζηδάκης δεν θα μπορέσει να κάνει το μαύρο άσπρο.
Τώρα δεν αρκούν οι προεκλογικές υποσχέσεις του 2019. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν έπεισαν μεν τότε τους νέους, αλλά έπεισαν τους γονείς και τους παππούδες τους. Σήμερα και αύριο όλοι αυτοί θα μετρήσουν πόσο οι πράξεις απέχουν από τις υποσχέσεις, βλέποντας ότι οικοδομούν ένα σκληρό παρόν, που προοιωνίζεται ζοφερό το μέλλον των παιδιών τους.
Δημοσιεύτηκε στο: news247.gr