Του Απόστολου Αποστόλου
Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων απενοχοποιήσεων. Έχει φροντίσει γι’ αυτό χρόνια να αποποιείται τις ευθύνες, να ευνουχίζει τους θεσμούς, να απωθεί τις ταυτότητες, να μεταλλάσσει τα κατηγορητήρια.
Στις μέρες της χιονόπτωσης γίναμε όλοι για μια ακόμη φορά θεατές της πρόζας με τίτλο «Οι χαμένες ευθύνες».
Το κράτος της ανευθυνότητας έχει τις μαγικές ιδιότητες να αθωώνει εξ’ αντανακλάσεως όλους μέσα από τη διαδικασία των σπασμένων αρμοδιοτήτων.
Βρέθηκε τελικά ποιος έχει ευθύνη για τη ταλαιπωρία των ελλήνων πολιτών στις μέρες της χιονόπτωσης; Οι Δήμοι; Η Περιφέρεια; Ο ΔΕΔΔΗΕ;
Η ευθύνη περνάει από όλους αλλά χάνεται στην πορεία της. Ευνουχίζεται, θυσιάζεται, για χάρη του θύτη και της δικαιολογημένης βεβαιότητάς του.
Ο πρωθυπουργός της χώρας με τις στερεότυπες και αυτοματικές του ρητορικές προσπάθησε να αποποιηθεί των ευθυνών του μέσα από προσχηματισμένες δικαιολογίες και ετοιμοπαράδοτες εξηγήσεις. Φταίει ένας μηχανισμός, χωρίς ονοματεπώνυμο, χωρίς αρμοδιότητες. Πάλι καλά που δεν μας είπε ό,τι και ο Δήμαρχος Αθηναίων, ότι θα θυμόμαστε τη χιονόπτωση του 2021, θέλοντας να δικαιολογήσει και τις δικές του ολιγωρίες και ανετοιμότητες περνώντας το άλλοθι ότι ήταν ένα ακραίο κλιματολογικό φαινόμενο.
Ό,τι δεν αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα αναφορικά με φυσικές καταστροφές χαρακτηρίζεται είτε ως ακραίο κλιματολογικό φαινόμενο, είτε ως ασύμμετρη απειλή, αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έγινε με το Μάτι στο Δήμο Μαραθώνα και πως δικαιολογήθηκε το έγκλημα.
Η εξουσία ξέρει να χρησιμοποιεί αλλοπρόσαλλους ισχυρισμούς προκειμένου να καλύψει τα αδικαιολόγητα. Εξάλλου ξέρουμε ότι το έργο της ελληνικής πολιτικής αποζημιώνεται με τη δικαιολογία και επανορθώνεται με την υποκρισία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την τελευταία περιπέτεια της χιονόπτωσης έδειξε πόσο λατρεύει τη στάση του Miles gloriosus της ύστερης ρωμαϊκής κωμωδίας του Τίτου Μάκκιου Πλαύτου. Ως άλλος Πυργοπολυνίκης με τη τροφαντή αλαζονεία του φαίνεται κατώτερος των περιστάσεων «δοκεῖ δὴ ὁ μὲν ἀλαζὼν προσποιητικὸς τῶν ἐνδόξων εἶναι καὶ μὴ ὑπαρχόντων καὶ μειζόνων ἢ ὑπάρχειν (Ηθ. Νικ.1127a22-3)».
Έχει προσχωρήσει στην κατοπτρική αντανάκλαση του «Εγώ είμαι το πρότυπο του πολιτικού» και με τρομερή ευκολία ζαλισμένος από το κάτοπτρό του δεν βλέπει τις παραλήψεις, τις ανικανότητες, και τις αστοχίες των υπουργών του. ‘Έτσι γίνεται ο νικητής που βγαίνει από τις νίκες του ηττημένος.
Θυμίζει το θεατρικό έργο Μπουμπουρός του Ζώρζ Κουρτελίν. Ο Μπουμπουρός εισβάλει στο δωμάτιο της Αντέλ για να δει αν εκείνη τον απατά, ανακαλύπτει τον εραστή της Αντέλ μέσα στη ντουλάπα της, ωστόσο απωθεί την εικόνα που βλέπει με το σκεπτικό της δικαιολόγησης λέγοντας: «Υπάρχει ένας νεαρός μέσα στη ντουλάπα της Αντέλ συνεπώς, η Αντέλ είναι αθώα και εγώ δεν είμαι ο απατημένος».
Βλέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις αδυναμίες μιας κυβέρνησης που παραλύει σε όλα τα επίπεδα και δικαιολογεί την αποτυχία, απενοχοποιεί τις ευθύνες, καλύπτει τις ολιγωρίες, στρέφει αλλού το βλέμμα του για να μη δει τις παραλήψεις των υπουργών του, γίνεται δηλαδή, ένας πολιτικός Μπουμπουρός.
Με πείσμα ανίκητο δεν θέλει να προβεί σε παραιτήσεις υπουργών του. Φτιάχνει μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ και τους ξεπλένει όλους. Μέρες τώρα ξεπλένει την υπουργό πολιτισμού κ. Μενδώνη.
Και ο ίδιος που πρέπει να απαντήσει σε πολλά, όπως ποιος διόρισε καλλιτεχνικό διευθυντή τον κ. Λιγνάδη, μένει καρφωμένος σε μια υπόθεση, ενός χαλασμένου ονείρου, που λέγεται πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Μια πρόταση που θέλει να την κάνει παντιέρα, για να ξεπλύνει τις αποτυχίες του, δείχνοντας έτσι ότι παίρνει πρωτοβουλίες ευρωπαϊκού εύρους. Είναι η εικόνα του πολιτικού επαρχιωτισμού όταν θέλει να δείξει στους υπηκόους του, ότι έχει αξιοπιστία στα σαλόνια της ευρωπαϊκής διοίκησης.
Στην ουσία όμως, πρόκειται για αρχοντοχωριατισμό με ύφος πολιτικού αχθοφόρου, που δείχνει με τις πρωτοβουλίες του ότι εργάζεται παραγωγικά ως μοχλός των ολοκληρωτικών κατασταλτικών θεραπευτικών εφαρμογών και επαγωγικά ως γραφείο τύπου του ευρωπαϊκού αντισυνταγματικού τόξου. Κινείται μεταξύ «αθώας» θεραπευτικής καταστολής και πολιτικής κατασταλτικής «αθωότητας».
Ωστόσο και πάλι θα καταγράψει άλλη μια αποτυχία.
Αντιστρέφοντας το σκεπτικό του Μακιαβέλι θα λέγαμε ότι όσο περισσότερο ο κ. Μητσοτάκης χρησιμοποιεί δικαιολογίες τόσο χάνει την ικανότητα να τις χρησιμοποιήσει στο μέλλον.
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας