Hταν σχεδόν αναμενόμενο ότι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσιζε να πηδήξει με την πανοπλία του Μεγαλέξανδρου που φόρεσε για το μακεδονικό στα νερά του Αιγαίου, θα πήγαινε άπατος.
Κώστας Βαξεβάνης
Eχοντας λοιπόν την απαραίτητη αίσθηση αυτοσυντήρησης, παράτησε τις περικεφαλαίες, εναπόθεσε στα γρήγορα τα πολεμικά εξαρτήματα που κουνούσε στον ανύπαρκτο εχθρό της Βόρειας Μακεδονίας και προτίμησε τα βατραχοπέδιλα και την ξαπλώστρα ως εξαρτήματα για την κρίση στο Αιγαίο.
Απέναντι στις δύο εθνικές εκκρεμότητες ο Μητσοτάκης επέλεξε δύο διαφορετικές στρατηγικές. Στο μακεδονικό επέλεξε την όξυνση και την πατριδοκαπηλία ενώ στα ελληνοτουρκικά αποσιωπά και κρύβει τα πραγματικά γεγονότα, υποσχόμενος μια τιμωρία που θα εμφανιστεί από τον ευρωπαϊκό βορρά για να κατατροπώσει την Τουρκία. Μια μετάλλαξη δηλαδή των θεωριών περί ξανθού γένους που αυτήν τη φορά θα έχει τη μορφή της Μέρκελ και των Ευρωπαίων εταίρων για να γίνει τιμωρός του Ερντογάν.
Και στις δύο περιπτώσεις ο Μητσοτάκης υπήρξε επικίνδυνος και διχαστικός. Δεν ευνόησε καμιά πολιτική συναίνεση, διαχειρίστηκε τα εθνικά θέματα έξω από την εθνική γραμμή και επέλεξε προσωπικές πολιτικές, τις οποίες προωθούσε και ωραιοποιούσε με τη βοήθεια των ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης.
Σε αυτές τις πολιτικές απρέπειες πρέπει να προστεθεί η εγκληματική πρακτική του να εκμεταλλευτεί τα εθνικά θέματα για πολιτικό όφελος. Ο Μητσοτάκης ούτε ως πρόεδρος της ΝΔ ούτε πολύ περισσότερο ως πρωθυπουργός είχε κάποιο πρόβλημα με τη συμφωνία των Πρεσπών. Η πραγματική θέση του για την επίλυση του μακεδονικού ήταν αποτέλεσμα της οικογενειακής ιστορίας και των εμπειριών του σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον. Τη θέση του άλλωστε είχε περιγράψει η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη στη συνάντησή της με τον Ζόραν Ζάεφ. Στην πραγματικότητα ήθελε ο ίδιος να έχει υπογράψει μια συμφωνία των Πρεσπών, αλλά έπρεπε να εξαπατήσει τον πολιτικό του χώρο και κάθε εύπιστο πατριώτη. Εσυρε όμως ολόκληρο τον πολιτικό του χώρο στην αγκαλιά της ακροδεξιάς για να μπορέσει να κάνει ρεσάλτο στην εξουσία. Κατασκεύασε μακεδονομάχους και αυτούς που αποκάλεσε γραφικούς στη Βουλή για να ακυρώσει την υπεύθυνη στάση του πολιτικού του αντιπάλου και να τον ενοχοποιήσει ως εθνικό προδότη. Ηταν η συνταγή για να τον νικήσει εκλογικά.
Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κάποιος στην πολιτική και τη δημοσιογραφία είναι ότι με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε. Γύρω τους υπάρχουν αντιπαραθέσεις, κρίσεις, συγκλήσεις και αντεγκλήσεις αλλά υπάρχουν και όρια.
Απ’ ό,τι φαίνεται ο Μητσοτάκης δεν έπαιξε με τα εθνικά θέματα περιστασιακά. Το έκανε και το 2018 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στο Ιόνιο στα δώδεκα μίλια, κάνοντας χρήση του δικαιώματος που έχει η χώρα. Η θέση της ΝΔ εκφράστηκε από διάφορα στελέχη της, ανάμεσα στα οποία ο Αδωνης Γεωργιάδης ο οποίος δήλωσε:
«Μεγάλη ζημιά που ξεχώρισε ο Κοτζιάς το Ιόνιο από το Αιγαίο για τα δώδεκα μίλια. Μεγάλη ζημιά και η απόφαση του Κοτζιά γιατί ξεχώριζε το Αιγαίο από το Ιόνιο. Λάθος, γιατί έτσι αναγνωρίζεις την ιδιαιτερότητα του Αιγαίου και άρα αναγνωρίζεις ότι η Τουρκία έχει διεκδικήσεις εκεί. Και αυτό δεν πρέπει να το κάνεις».
Μπορεί βέβαια να πει κάποιος ότι οι θέσεις του Γεωργιάδη έχουν τη σταθερότητα που έχει ένα εκκρεμές, αλλά ο Αδωνης είναι αντιπρόεδρος της ΝΔ. Την ίδια θέση άλλωστε είχαν εκφράσει ο Βασίλης Κικίλιας, ο διπλωμάτης Γιώργος Κουμουτσάκος, ο σύμβουλος περί τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και Μακεδονίας του Μητσοτάκη Αγγελος Συρίγος και κυρίως η Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην ΥΠΕΞ και αδερφή του Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η απόφαση για την επέκταση στα δώδεκα μίλια ήταν τότε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρόεδρο του κόμματος, επισφαλής αν όχι προδοτική.
Μέχρι την ώρα που ο Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής καυχήθηκε ότι ως πρωθυπουργός της χώρας επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα δώδεκα μίλια στο Ιόνιο και μεγαλώνει έτσι την Ελλάδα κατά 10%.
Ακόμη χειρότερα, από το ίδιο βήμα δήλωσε ότι ο ίδιος δεν είχε θέση για το ζήτημα και όσα είχαν εκφραστεί ήταν απόψεις των στελεχών του. Ο Μητσοτάκης δεν έχει ούτε το θάρρος να παραδεχτεί ότι ήταν η θέση ενός κόμματος του οποίου είχε την αρχηγία και βιάστηκε να ρίξει την ευθύνη στα στελέχη του.
Ο σημερινός πρωθυπουργός διέπραξε το έγκλημα καθοσιώσεως να χρησιμοποιεί τα εθνικά θέματα για ίδιον πολιτικό συμφέρον. Το αντάλλαγμα όπως φαίνεται δεν είναι μόνο η εξουσία, αλλά και οι μπίζνες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο κύκλος του αντιμετωπίζουν τη χώρα ως ανώνυμη εταιρεία, για την οποία δεν έχουν σημασία οι μέτοχοι αλλά τα κέρδη. Δεν υπάρχει χώρος εθνικής ευθύνης και επικράτεια αλλά κερδοφόρες διαδικασίες.
Τώρα αν κάποια στιγμή φαλιρίσει ή χαθεί η χώρα-ΑΕ, το μοναδικό ζητούμενο είναι τα κέρδη. Τα κέρδη μοιράζονται στους μετόχους και όχι στους εργαζόμενους. Αν στο μέλλον αποδειχτεί ότι ο Μητσοτάκης είχε πραγματικές μετοχές σε αυτή την υπόθεση, τότε η Ιστορία θα είναι αμείλικτη.
Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς με την ουσία, άσχετα αν συμπαθεί ή όχι το Βαξεβάνη.