Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας
«Τα μεγάλα τύμπανα ακούγονται καλά μονάχα από μακριά»
Η πρόσφατη επίθεση στο διαιτητή Θανάση Τζήλο έφερε ξανά στην επιφάνεια γενικές σκέψεις, ειδικά συναισθήματα, πρόχειρους υπολογισμούς και διάφορα άλλα πράγματα που σχετίζονται με παρόμοιες συγκυρίες. Ο έντονος προβληματισμός (πασπαλισμένος με αρκετή δόση άσχημης γεύσης) επέστρεψε και άφησε το δικό του στίγμα, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι… Γιατί όλα αυτά εδώ και πολλά χρόνια είναι δυστυχώς συνυφασμένα με τους «όρους διεξαγωγής του παιχνιδιού» στο εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά κάθε φορά τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες, και ενώ το κάθε περιστατικό είναι νωπό, κατακλυζόμαστε σχεδόν όλοι από συγκεκριμένες εσωτερικές διεργασίες.
Η Lady Hope δεν μπορεί να αγνοήσει την επίδρασή τους, σε μία απόπειρα να συνδέσει το κάθε ξεχωριστό επεισόδιο με το timing που λαμβάνει χώρα και τις όποιες σημειολογίες προκαλεί και αναδύει. Ποιους συνειρμούς αποθηκεύει στο «τρένο της εξέλιξης» που θα κινείται παράλληλα με υποψίες, με αγανάκτηση, με αποτροπιασμό, με φόβο (για άλλους), με θάρρος (για κάποιους άλλους), με εκτιμήσεις για το «ποιοι βολεύονται», για το «ποιοι είχαν λόγους» και τα τοιαύτα…
Oι διαιτητές είναι αυτοί που σε θεωρητικό επίπεδο διασφαλίζουν την ισονομία, έτσι ώστε τα αποτελέσματα των αναμετρήσεων να κρίνονται μονάχα από τις επιδόσεις, τα προτερήματα και τα λάθη των ποδοσφαιριστών και των προπονητών τους. Είναι κάτι σαν «συν-εργάτες και υπηρέτες του αθλήματος», θεματοφύλακες των κανονισμών και πάνω από όλα η άμεση εποπτεύουσα αρχή που τιμωρεί τους παρεκκλίνοντες και επαναφέρει στην τάξη μέσα στο πλαίσιο του κοινώς συμφωνηθέντως κώδικα.
Στην πράξη, όμως, οι διαιτητές έχουν καταστεί ειδικοί διαχειριστές, ακόμα και λεπτομερειών που κρίνουν εκατομμύρια ευρώ, ενδοεξουσιαστικούς ανταγωνισμούς που επεκτείνονται σε διάφορους κοινωνικούς τομείς, ακόμα και ανατροφοδοτημένους εγωισμούς. Και, μάλιστα, όχι από θέση ισχύος, γιατί οι διευθύνσεις τους μπορούν να γίνουν γνωστές και η προστασία τους από αρμόδιους φορείς δεν μπορεί να είναι η ίδια με αυτή ενός επιχειρηματία ή ενός πολιτικού.
Γιατί να θέλει, άραγε, ένας διαιτητής να κάνει καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο στο εγχώριο ποδόσφαιρο έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι σύγχρονοι όροι; Τους λόγους τους ξέρουν οι ίδιοι και η ψυχή τους. Ο καθένας, άλλωστε, έχει τους δικούς του. Και σίγουρα εμπιστεύεται τον εαυτό του πως θα τα καταφέρει να μη μπλέξει άσχημα και να μη βρεθεί μία ή περισσότερες φορές στη θέση του θύματος.
Πλέον εδώ και πολλά χρόνια, όταν δηλαδή άρχισαν να εδραιώνονται ως «σταθερή πρακτική» οι επιθέσεις σε Έλληνες διαιτητές (ειδικά σε «πεσίματα» εκτός των αγώνων που σφυρίζουν), αυτό το ρίσκο έγινε μέρος του παιχνιδιού, έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένας διαιτητής που να μην τον υπολογίζει στα σοβαρά. Αυτό επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το έργο τους, θέτει την ψυχολογία σε διαρκή δοκιμασία (ολοένα και μικρότερης ελαστικότητας στο πέρασμα του χρόνου), δημιουργεί έξτρα απαιτήσεις για την αποτελεσματική διευθέτηση των καθηκόντων και των υποχρεώσεων της συγκεκριμένης δουλειάς.
Όταν ξυλοκοπείται ένας διαιτητής αυτό στην πλειοψηφία των περιπτώσεων σημαίνει δύο πράγματα. Ταυτόχρονα. Από τη μία «εκδίκηση» προς τον ίδιο, και από την άλλη μήνυμα προς τους υπόλοιπους για τη συνέχεια. Η όποια εκδίκηση αφορά σε κάποιες παρελθούσες επιλογές του διαιτητή που επιλέχθηκε για να χτυπηθεί. Και οι οποίες δεν είναι απαραίτητη συνθήκη να επικεντρώνονται μονάχα σε σφυρίγματα σε συγκεκριμένους αγώνες.
Μπορεί να είναι ένα μείγμα στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι υποψίες πως κάποιος (ενδέχεται να) λειτουργεί για λογαριασμό άμεσων ανταγωνιστών. Ή πως συνεργάζεται με οποιονδήποτε τρόπο μαζί με αυτούς τους ανταγωνιστές. Αν, μάλιστα, οι υποψίες στηρίζονται σε ορισμένα αληθινά γεγονότα που θα υποπέσουν με οποιονδήποτε τρόπο στην αντίληψη του ενός πόλου και μετατρέψουν την υποψία σε βεβαιότητα, τα πράγματα γίνονται και επιτακτικά και πιο δύσκολα…
Αυτοί που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες, οι όποιοι ηθικοί αυτουργοί, δεν περιορίζονται μονάχα στο εκδικητικό του πράγματος. Θέλουν να δηλώσουν πως «είναι εδώ» και πως όποιος ξανακάνει κάτι εις βάρος τους ενδεχομένως να βρεθεί προ των συνεπειών. Που δεν είναι, πλέον, άγνωστες.
Σαν να περνάει ένα μήνυμα στην πιάτσα πως «είμαστε σε θέση να το κάνουμε, άρα είμαστε δυνατοί και πανέτοιμοι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας με κάθε τρόπο». Λένε ορισμένοι υποψιασμένοι πως κάθε πραγματικά δυνατός σιωπά και δεν προβαίνει σε πράξεις, για τον απλό λόγο πως δεν χρειάζεται… Όμως για να μπορέσει κάποιος σε ένα τόσο πολύπλοκο σύστημα να λειτουργήσει κάποια στιγμή έτσι, πρέπει να περάσει από τα(Πηγή)