Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Τα κόκκινα εξανθήματα της, προσφάτως «ανακάμπτουσας» Ιλαράς δεν είναι η αιτία της ασθένειας. Δεν ευθύνονται ούτε για την μέχρι πριν δεκαετίες θανατηφόρο δράση της στα νήπια, ούτε για την έξαρσή της τώρα, στην εποχή της κρίσης. Ποτέ το σύμπτωμα δεν ευθύνεται για την ασθένεια.
Έτσι και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Σύμπτωμα μιας εποχής χωρίς «αντισώματα» για την αντιμετώπιση της αισθητικής κατάπτωσης, της απροκάλυπτης προπαγάνδας, των fake news και την ανάδυση της ακροδεξιάς ατζέντας σε μια Ευρώπη που πεθαίνει.
Σαφώς και δεν μπορούμε να κατηγορούμε το νεκροθάφτη επειδή δε μας αρέσει η δουλειά του.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει τις εμφανίσεις του στις τηλε-πωλήσεις, επειδή υπάρχει κόσμος που τον εγκαλεί πως δεν είναι δυνατόν ο αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρουσιάζει την εικόνα ενός υστερικού τηλεπωλητή. Όχι. Κανείς δεν τον ψέγει επειδή πουλάει βιβλία. Καλά κάνει. Η απόφαση του Άδωνη Γεωργιάδη, επήλθε λόγω της αντίδρασης για το γεγονός ότι προσπάθησε να πουλήσει σε ανυποψίαστους πολίτες ένα “θαυματουργό” γιλέκο που έχει αποδειχθεί πως πρόκειται περί απάτης. Και μάλιστα, όπως έλεγε, σε τιμή ευκαιρίας των 119 ευρώ, όταν ακριβώς το ίδιο γιλέκο το βρίσκει εύκολα ο καθένας στο διαδίκτυο με 80 ευρώ.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης «σύρθηκε» να σταματήσει (προσωρινά;) τις εκπομπές τηλε-πώλησης γιατί αποδεδειγμένα πλέον εξαπατάει τον κόσμο. Όχι μόνο με τη συνήθη διασπορά ψευδών ειδήσεων (fake news), αλλά πιο άμεσα, πιο επαγγελματικά.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ανακατέλαβε μεθοδικά, τη συντηρητική παράταξη από τους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς και μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, το Μάκη Βορίδη, το μεταβατικό πρόεδρο Κυριάκο Μητσοτάκη και το σύνολο των συστημικών ΜΜΕ, χαράξανε τη νέα ατζέντα της ΝΔ. Με αφηγήματα για την τάξη, την ασφάλεια, την «ιδιωτική πρωτοβουλία», τον εθνικισμό, τη θρησκεία, την «αριστεία», τους σημαιοφόρους, τους «λαθρομετανάστες», την ομοφοβία… και τη Βενεζουέλα.
Ο Άδωνις όμως είναι το γυμνό από φύλλα και καρπούς δέντρο, ενός μεγάλου δάσους.
Τις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 θεσμοθετήθηκαν μετά από αιματηρούς αγώνες πολλά ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Μετά από 8 χρόνια κρίσης, αντί να γίνουμε καλύτεροι, πιο αλληλέγγυοι, πιο υποψιασμένοι, ανεχόμαστε τα «σκουπίδια» της πολιτικής, να προπαγανδίζουν πως το κοινωνικό κράτος είναι μια πολυτέλεια που είναι πάνω απ’ τις δυνατότητές μας. Αυτή είναι μια διαχρονική μορφή βίας και η γενεσιουργός αιτία κάθε μορφής αντίδρασης.
