“Όρθιοι” τιτλοφορείται το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα “Νέα” με το οποίο υποδέχεται τον Βαγγέλη Μαρινάκη ως νέο ιδιοκτήτη του ΔΟΛ. Βέβαια το άρθρο δεν ανταποκρίνεται σε καμία των περιπτώσεων στην περίπτωση του δημοσιογράφου, ο οποίος καταφεύγοντας στους γνωστούς αλαλαγμούς κατά της κυβέρνησςη, εμφανίζεται πιο σκυφτός από ποτέ στην επέλαση των συμφερόντων.
Εξάλλου ο Γιάννης Πρετεντέρης τις προάλλες είχε εξαπολύσει σφοδρή επίθεση σε βάρος του Ιβάν Σαββίδη. Επομένως τώρα θα αισθάνεται ήσυχος τουλάχιστον.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Πρετεντέρη που ακολουθεί κι ο καθένας ας βγάλει το συμπέρασμά του.
Χθες ολοκληρώθηκε ο πλειοδοτικός διαγωνισμός για την απόκτηση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Κατά το αποτέλεσμα του διαγωνισμού, το πιο ιστορικό εκδοτικό συγκρότημα της χώρας θα έχει σύντομα νέο ιδιοκτήτη.
Η εξέλιξη αυτή θα κριθεί προφανώς από τους αναγνώστες και εκ του αποτελέσματος.
Εκ προοιμίου όμως αποτελεί ήττα εκείνων που επί μήνες κι έως την τελευταία στιγμή, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, προσπάθησαν να σιγήσουν τα Μέσα του Οργανισμού επειδή δεν τους αρέσει ή δεν τους συμφέρει ο προσανατολισμός τους.
Οπως αποτελεί ήττα εκείνων που επί μήνες κι έως την τελευταία στιγμή, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, προσπάθησαν να καθυποτάξουν τα Μέσα του Οργανισμού, να τα θέσουν στην υπηρεσία τους ή να εκβιάσουν την υποστήριξή τους.
Ολοι αυτοί καταρχήν ηττήθηκαν. Τραπεζίτες, συνήγοροι τραπεζιτών, κυβερνητικοί και πολιτικοί παράγοντες ή παρατρεχάμενοι, ανταγωνιστές και φιλόδοξοι σαλταδόροι.
Και ηττήθηκαν για δυο λόγους.
Πρώτον, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του ΔΟΛ έμεινε όρθια κι έκανε το καθήκον της απέναντι στο επάγγελμά της και στην ιστορία του δημοσιογραφικού οργανισμού που υπηρετούσε. Αρνήθηκε να πετάξει έναν αιώνα στα σκυλιά.
Χωρίς αυτή, θα είχαν μείνει μόνο άδεια γραφεία και φθαρμένες καρέκλες να πλειστηριαστούν.
Η αφοσίωση και ο επαγγελματισμός των εργαζομένων του ΔΟΛ αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία επειδή εκδηλώθηκε μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, απέναντι σε έναν ξεδιάντροπο ανταγωνισμό και σε απροκάλυπτα εχθρικές διοικήσεις τραπεζών.
Τις ίδιες, παρεμπιπτόντως, που μοίραζαν παλαιότερα τα εκατομμύρια με ελαφριά καρδιά.
Δεύτερον, επειδή ένα κομμάτι της κοινωνίας και πρώτοι οι αναγνώστες μας αντιλήφθηκαν ότι η επιβίωση αυτού του ιστορικού συγκροτήματος δεν είναι μόνο επιχειρηματική παράμετρος, ούτε χρηματοπιστωτικό ζητούμενο.
Είναι πράξη σεβασμού στην ιστορία του τόπου κι αφοσίωσης στις δημοκρατικές παραδόσεις του. Είναι επιβεβαίωση μιας ξεχωριστής πολιτισμικής συνείδησης κι αισθητικής. Είναι επιμονή στις αρχές της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.
Πολύ σύντομα για τον νέο ΔΟΛ θα ξημερώσει μια άλλη μέρα. Θα κριθεί και αυτή από τον υπέρτατο κριτή των εφημερίδων που είναι ο αναγνώστης.
Αυτή η μέρα όμως δεν θα ξημέρωνε ποτέ αν εν τω μεταξύ τα Μέσα δεν είχαν μείνει ζωντανά κι αν οι άνθρωποι δεν είχαν ορθωθεί στις επάλξεις τους.
Είμαι υπερήφανος για όλους. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους.
Νομίζω πως μέσα από αυτή την κοινή πορεία κατακτήσαμε το δικαίωμα να διηγούμαστε κάποια μέρα στα παιδιά και στα εγγόνια μας πως τότε που οι εφημερίδες έμειναν όρθιες «ήμουν κι εγώ εκεί».