Την μια ημέρα κλείνουν και την επόμενη ξανανοίγουν ασφαλιστικό και – κυρίως – εργασιακό αφού το ΔΝΤ επιμένει μέχρι και το τέλος στο «όλα ή τίποτα» για τα δύο θέματα που θεωρεί πού βασικά για το ελληνικό πρόγραμμα.
Αφού έκλεισε το αφορολόγητο με μείωση του από τα 8.636 στα 5.900 ευρώ από το 2019 και τα αντισταθμιστικά μέτρα – για τα οποία δεν φαίνεται να καίγονται και ιδιαίτερα οι δανειστές – το οικονομικό επιτελείο θεωρούσε ότι είχε πείσει ότι οι περικοπές των συντάξεων έστω και σε μια δόση είχε συμφωνηθεί ότι θα πρέπει να γίνουν το 2020.
Το ΔΝΤ όμως έβαλε ξανά βέτο και ζήτησε να πέσει ψαλίδι και στο αφορολόγητο και στις συντάξεις από το 2019 δημιουργώντας άλλο ένα πρόβλημα.
Το υπουργείο Οικονομικών έστειλε την Τετάρτη μια πρόταση που περιλαμβάνει εξοικονόμηση 1% του ΑΕΠ το 2019 που θα επιμερίζεται σε 0,7% του ΑΕΠ από την μείωση των συντάξεων και 0,3% από μείωση του αφορολόγητου και άλλο 1% το 2020 το οποίο θα επιμερίζεται αντίστοιχα σε 0,3% από περικοπή συντάξεων και 0,7% του ΑΕΠ από περικοπή αφορολόγητου.
Η απάντηση από το ΔΝΤ δεν έχει έρθει ακόμη σύμφωνα με εκτιμήσει ς αλλά δεν θα είναι αυτό το πρόβλημα που θα καθυστερήσει την συμφωνία.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως παραμένει το εργασιακό. Η ελληνική πλευρά αισιοδοξούσε ότι μπορούσε να υποχωρήσει από το αίτημα για συλλογικές διαπραγματεύσεις ( με προοπτική ότι θα συζητηθούν μετά τα μέσα του 2018 ) και να εξασφαλίσει έτσι ότι το όριο των ομαδικών απολύσεων δεν θα αυξηθεί πάνω από το 5% που είναι σήμερα έστω και αν χρειαστεί να καταργήσει και την απαραίτητη απόφαση του εκάστοτε υπουργού εργασίας που ισχύει σήμερα.
Και σε αυτό το θέμα το ΔΝΤ είχε άλλη άποψη η οποία δημιουργεί μεγαλύερο πρόβλημα από το ασφαλιστικό . Το Ταμείο επιμένει να εμμένει στην θέση του για πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας η οποία μεταφράζεται σε:
Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με άρση της διοικητικής ρύθμισης για την ενεργοποίησης του.
Την επαναφορά του επαχθούς μέτρου της ανταπεργίας που έχει καταργηθεί από το 1982 και προβλέπει το δικαίωμα του εργοδότη σε περίπτωση απεργίας διαρκείας είτε να αναστείλει από μόνος του την λειτουργίας της επιχείρησης του είτε να δημιουργήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό με νέους εργαζόμενους.
Την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ώστε να γίνει πιο δύσκολη η κήρυξη απεργίας και οι συνδικαλιστές να χάσουν κάποια από τα προνόμια τους.
Με άλλα λόγια ζητούν την αύξηση του χρόνου προειδοποίησης από τις 24 ώρες που είναι σήμερα και η κήρυξη απεργίας να αποφασίζεται με απόφαση του 51% των εργαζομένων του κάθε κλάδου.
Τα δύο αυτά θέματα οδήγησαν χθες το Euro Working Group στην απόφαση να δώσουν το πράσινο φώς στην επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα χωρίς όμως να βάλουν ημερομηνία στο εισιτήριο.
Τουλάχιστον όχι πριν να κλείσουν επί της αρχής τα δύο θέματα με συμφωνία της ελληνικής πλευράς και του ΔΝΤ.