Νίκος Βασιλειάδης
Νομίζω πως όλες αυτές τις μέρες μετά το “μασάζ¨κυβέρνησης και ΜΜΕ που μας γίνεται αναφορικά με το Νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων όλοι έχουμε μία άποψη που καλό είναι να την καταθέσουμε. Έστω και για ιστορικούς λόγους. Αναφορικά με τα όσα έχουν ακουστεί και και έχοντας πάντα υπόψη, όσων ασχολούνται με το θέμα, το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό γονικής ταυτότητας (αυτό που επιτρέπει στον κ. Μητσοτάκη να απαλείψει από το ελληνικό Νομοσχέδιο το θέμα της παρένθετης μητέρας εξασφαλίζοντας έτσι την συναίνεση περισσότερων στο εγχείρημά του) προκύπτου κάποια εύλογα ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν
Ερώτημα πρώτον
Γιατί ξαφνικά μας προέκυψε αυτή η ένθερμη αφοσίωση, ανύπαρκτη μέχρι πρόσφατα, ορισμένων αριστερών και “προοδευτικών” στον θεσμό του γάμου; Πώς άλλαξαν ιδέες όλοι όσοι ξιφουλκούσαν για την ελεύθερη συμβίωση με μοναδικό γνώμονα την αγάπη αμφισβητώντας συντηρητικούς και απαρχαιωμένους θεσμούς όπως αυτόν του γάμου;
Να ξαναθυμηθούμε άραγε πως σύμφωνα με τον Friedrich Engels, στο έργο του “Η καταγωγή της οικογενείας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους” ο γάμος συνδέεται απευθείας με το θέμα της κληροδότησης στις κοινωνίες όπου εμφανίζεται η ιδιωτική περιουσία, και δεν έχει καμία σχέση με «δικαίωμα» ή «ελευθερία». Μήπως γιατί ο γάμος εμπεριέχει νομοτελειακά και το θέμα της αναπαραγωγής το οποίο δεν μπορεί να διαχωριστεί έτσι αυθαίρετα.
Ερώτημα δεύτερον που προκύπτει από το πρώτο. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε στο ό,τι ανθρωπολογικά, βιολογικά και ιστορικά, ο γάμος είναι ένας θεσμός που ενώνει μια γυναίκα και έναν άνδρα, ενόψει της αναπαραγωγής, η οποία στο ανθρώπινο είδος είναι αμφιγονική;
Ισχύει ή όχι ό,τι ο γάμος δεν είναι θεσμός απλής συμβίωσης (όπως το Σύμφωνο Συμβίωσης), ούτε αναγκαίος ή ικανός θεσμός της αγάπης και πως αν δεν υπήρχε το βιολογικό θεμέλιο της αμφιγονικής αναπαραγωγής, δηλαδή της αναπαραγωγής μέσω συνένωσης δυο ατόμων διαφορετικού φύλου, δεν θα υπήρχε και γάμος;
Να σημειώσουμε προς επίρρωση αυτής της πραγματικότητας πως η στειρότητα στο πλαίσιο του γάμου σύμφωνα με την ισχύουσα Νομοθεσία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ακύρωσή του. Aν η στόχευση του γάμου ομόφυλων δεν ήταν η αναπαραγωγή, θα μπορούσε χωρίς πρόβλημα να επιτευχθεί με διεύρυνση του Συμφώνου Συμβίωσης και τέλος.
Ερώτημα τρίτον, μια και μοιραία φτάνουμε στο θέμα περί της τεκνοθεσίας στο πλαίσιο του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Η επίκληση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας ναι είναι σωστή, ολόσωστη αλλά σύμφωνα με το αξίωμα για τα δικαιώματα και την ελευθερία του ατόμου η απαγόρευση της πρόσβασης μιας γυναίκας 80 χρονών στην υποβοηθούμενη γονιμοποίηση αποτελεί καταπάτηση των δικαιωμάτων της και στέρηση μιας ελευθερίας της. Ναι ή όχι;
Αν θέσουμε την τεκνοθεσία ως «δικαίωμα» πρέπει ή όχι να καταργήσουμε και κάθε ηλικιακό περιορισμό στην υιοθεσία; Στην υφιστάμενη νομοθεσία, ο υιοθετών πρέπει να έχει ηλικία από 30 ως 60 ετών και ελάχιστη διαφορά ηλικίας 18 ετών με τον υιοθετούμενο. Η λογική της «ισότητας» μας λέει πως δεν μπορεί ο Νόμος να στερεί σε έναν 65χρονο το δικαίωμα που απολαμβάνει ένας 55χρονος. Ούτε σε ένα 30χρονο να υιοθετεί έναν έφηβο 15χρονο ή ακόμα και έναν περίπου συνομήλικό του.
Να το τραβήξουμε ακόμη παραπέρα; Στο πλαίσιο της λογικής της ισότητας γιατί να συνεχίσουμε να έχουμε απαγόρευση συμμετοχής ενός άνδρα σε αθλητικούς αγώνες γυναικών ή μιας γυναίκας σε αγώνες ανδρών;
Ερώτημα τελευταίο. Αφού λοιπόν το Νομοσχέδιο (που δεν έχουμε δει ακόμη) έρχεται να αλλάξει νομοτελειακά την μέχρι τώρα κοινή συνισταμένη για την εξέλιξη και αναπαραγωγή του ανθρωπίνου είδους και αποτελεί μια θεμελιακή απόφαση για την κοινωνία μας (γιατί αυτό είναι η ουσία), πώς το αφήνουμε να κριθεί στο πλαίσιο μιας διαδικασίας ολίγων ημερών, από 300 ανθρώπους, οι οποίοι ποτέ δεν έλαβαν μια ρητή εξουσιοδότηση, σχετική με το θέμα και δρουν υπό την πίεση πολιτικών σκοπιμοτήτων; Μήπως είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να κριθεί με ένα δημοψήφισμα αφού θα είχε προηγηθεί μια περίοδος με ουσιαστικό και υπεύθυνο διάλογο όχι μόνο των πολιτικών (άσχετων στην πλειοψηφία) αλλά και επιστημόνων, βιολόγων, ιατρών, ψυχολόγων, ανθρωπολόγων και ειδικών των κοινωνικών επιστημών;
Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν το αφορά οτιδήποτε έχει να κάνει με τον γάμο ή την συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών. Στο θέμα όμως της τεκνοθεσίας ναι υπάρχουν ενστάσεις και μάλιστα πολύ σοβαρές από την στιγμή που καταργείται επί της ουσίας η αμφιγονική αναπαραγωγή του ανθρωπίνου είδους (για όσους μπορούν να το αντιληφθούν και να στοχαστούν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα…)