Η 30η agrotica φέτος, μέχρι και αύριο, από το 1985, σε κλοιό κινητοποιήσεων και με συμμετοχή μεγάλου αριθμού χωρών, να διεκδικούν εμπορικό μερίδιο στην εγχώρια αγορά, να επιδιώκουν να φωτίσουν τον πρωτογενή μας τομέα.
ΣΑΝ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ.
Έξω τα τρακτέρ, μέσα το μέλλον και οι προκλήσεις της σύγχρονης γεωργίας.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΕΘΟΥΝ .. ΝΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΟΥΝ.
Οι γέφυρες σύνδεσης κτίζονται και γκρεμίζονται δεκαετίες τώρα … Λες και τα υλικά έχουν αδυναμία να συγκολλήσουν τους μεν με τους δε.
Και τα πειράματα συνεχίζονται …
Επίκεντρο λοιπόν των εξελίξεων του αγροτικού κλάδου η Θεσσαλονίκη, χάρη στην agrotica, με πολυπληθή συμμετοχή και επισκεψιμότητα. Κάθε δύο χρόνια, τέτοια εποχή, ευχόμαστε να αναδειχθεί ο νέος ρόλος ανάπτυξης της αγροτικής υπαίθρου, που επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από την πατροπαράδοτη γεωργική παραγωγή. Αυτός ο πολυλειτουργικός ρόλος που σχετίζεται με την έρευνα και τεχνολογία, αλλά και με τη διατήρηση της φυσιογνωμίας της υπαίθρου, τη διαφύλαξη της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου, αλλά και την βελτίωση και προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος.
Φυσικά όλοι, χρόνια τώρα, υπόσχονται και προσδοκούν ανάπτυξη. Σε έναν τομέα που θεωρείται σημαντικό σκαλοπάτι για την επιβίωση της χώρας.
Σε έναν τομέα που παρά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις, τις θορυβώδεις κινητοποιήσεις και τις πολλά υποσχόμενες εκθέσεις, εξακολουθεί να συρρικνώνεται και να δείχνει πως αδυνατεί να αφουγκραστεί και να υιοθετήσει, μοντέλα ανάπτυξης και ανανέωσης, τουλάχιστον στον βαθμό που οι ανάγκες απαιτούν.
Οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις στην Ελλάδα εμπορεύονται μετά βίας το 15% της παραγωγής.
Στην Ολλανδία και το Βέλγιο το 75%. Αυτό ισχύει στον τομέα των οπωροκηπευτικών, αλλά ανάλογα ποσοστά υπάρχουν σε όλες τις παραγωγές. Χώρες που επένδυσαν στην τεχνολογία, στην ανάπτυξη συλλογικοτήτων (συνεταιρισμοί, Ομάδες Παραγωγών κ.α.), την τυποποίηση και το branding, είναι οι πρωτοπόροι, απ’ το χωράφι, ως το ράφι. 
Ολλανδία και Ισραήλ, επένδυσαν στην έρευνα και ανέβασαν στα ύψη την παραγωγικότητα της γης τους.
Δανία και Φινλανδία, επενδύοντας στους συνεταιρισμούς εξασφάλισαν αποτελεσματική πρόσβαση σε διεθνείς αγορές (κάλυψαν ακόμη και τις ποσοτικές αδυναμίες).
Ιταλία και Γαλλία, επένδυσαν στο branding κερδίζοντας υψηλή προστιθέμενη αξία για τα προϊόντα τους. Η Γερμανία επένδυσε στην τυποποίηση αγροτικών προϊόντων και βρίσκεται στην κορυφή των εξαγωγών διεθνώς.
Ακόμη και η κατά πολύ μικρότερή μας Νέα Ζηλανδία, κατάφερε να πετύχει 3,5 φορές υψηλότερη παραγωγικότητα γης από την Ελλάδα.ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, οι πολιτικές στη χώρα μας, δημιούργησαν τη ΓΕΩΡΓΙΑ των ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΩΝ, με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς να καλύπτουν μόλις το 1,5% της παραγωγής, την έρευνα σε απόλυτα ελλειμματική εφαρμογή και το branding σε πολύ χαμηλά ποσοστά.
Στην ουσία όλοι έγιναν διαχειριστές των επιδοτήσεων, με τους αγρότες ως αποδέκτες, άρα και συνένοχους, χωρίς προβληματισμό, ενημέρωση και παρέμβαση.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ;
Η παραγωγικότητα βαίνει μειούμενη, τα κόστη ανεβαίνουν, τα εισοδήματα συρρικνώνονται, εκθέσεις έρχονται και παρέρχονται και η καθημερινότητα όλων, γιατί το αποτέλεσμα μας αγγίζει όλους … ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΗ.
( via Elena Namini )