Τον Μαραντόνα στην Τούμπα τον υποδέχθηκαν σαν θεό

Ο ημίγυμνος και κάθιδρος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ούτε 28 χρόνων ακόμα, ανταλλάσσει εναγκαλισμούς με τον έτερο ‘καπιτάνο’ Κυριάκο Αλεξανδρίδη, μόλις ένας αξιωματικός της ΕΛΑΣ απομακρύνει τον παρείσακτο με το κόκκινο πουλόβερ που έχει καταφέρει να ξεφύγει από την εποπτεία των δυνάμεων τάξης, ν’ αγγίξει και χαιρετίσει στο ποδοσφαιρικό τοτέμ της εποχής.

Ο ατσαλάκωτος Ιταλός ρεπόρτερ με το φθινοπωρινό κοστούμι πλησιάζει τον αρχηγό της Νάπολι και του ζητά τις πρώτες εντυπώσεις του για το 1-1 απέναντι στον ΠΑΟΚ και την πρόκριση στο β’ γύρο του Κυπέλλου UEFA.

“Ντιέγκο, η ισοπαλία έδωσε την πρόκριση στην ομάδα σου. Πόσα παιχνίδια έχεις παίξει παγκοσμίως σε τέτοια ατμόσφαιρα;“, ρωτά ο δημοσιογράφος της ιταλικής RAI, ακούγοντας τον Αργεντινό ν’ αποκρίνεται πως “έχω παίξει πολλά παιχνίδια, αλλά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα.

Δεν μπορούσαμε να βρούμε καθόλου ρυθμό. Ακόμα και γι’ αυτούς ήταν δύσκολο.

Ήταν ένας παράξενος αγώνας“.

Το σχόλιό του δεν έκρυβε εντυπωσιασμό, μα ξεκάθαρη απορία.

Για το γεγονός πως στο δεύτερο ημίχρονο ο ποδοσφαιρικός χρόνος ήταν λιγοστός εξαιτίας (όσων έχουν δυνατή μνήμη) των διακοπών που προκαλούνταν από τις πτώσεις αντικειμένων στις γωνιές των κόρνερ και τη γενικότερη ατμόσφαιρα.

Δια του μικροφώνου της ΕΡΤ ο Γιάννης Διακογιάννης έψαχνε εξ αρχής να βρει πως χώρεσαν περί τις 45.000 στις εξέδρες του γηπέδου της Τούμπας για το δεύτερο παιχνίδι του ζευγαρώματος.

Η τηλεόραση μετέδιδε ζωντανά το μεγάλο ματς, αλήθεια όμως πως το δέλεαρ της παρακολούθησής του ως αυτόπτης μάρτυρας εμπεριείχε μια ηδονή για τον κάθε παρευρισκόμενο:

είχε να περηφανεύεται και να διηγείται πως ‘ήμουν και ‘γω στην Τούμπα‘ στις 5 Οκτωβρίου του 1988 που κατέβηκε ο θεός στη Θεσσαλονίκη.

Όσο του επετράπη φυσικά. Διότι όσο μειώνονταν οι πιθανότητες της ελληνικής ομάδας τόσο ‘ηλεκτριζόταν’ η ατμόσφαιρα.

Το ψηφιδωτό είχε εκσφενδονισμό της πραμάτειας που κουβαλούσε κάθε χέρι ή τσέπη. Ήδη από το 0-1 με άψογο τελείωμα του Καρέκα στο 17′, ύστερα από μαγική ασίστ του Ντιέγκο με το αριστερό, η αποστολή του ΠΑΟΚ έμοιαζε ακατόρθωτη.

Δεδομένου πως είχε προηγηθεί το 1-0 στο Σαν Πάολο, η ομάδα του Ολλανδού Ρίνους Ίσραελ έψαχνε τρία τέρματα για ν’ αποκλείσει την πανίσχυρη ιταλική ομάδα, η οποία μέσα στο εκρηκτικό καλοκαίρι, καθώς είχε ζητηθεί από τους παίκτες η αποπομπή του Οτάβιο Μπιάνκι αλλά ο εμβληματικός πρόεδρος Κοράντο Φερλαΐνο τον κράτησε για άλλον ένα χρόνο, είχε ενισχυθεί εντυπωσιακά (Κοραντίνι, Κρίπα, Αλεμάο, Φούζι).

Ο στόχος της διπλός: ν’ ανακτήσει τα σκήπτρα στη Serie A και να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ποντάροντας σ’ ένα σύγχρονο 4-3-3.

Ο ‘Δικέφαλος’ έμελλε να ‘ναι το πρώτο εμπόδιο με προορισμό την κορυφή. Είχαν ήδη προηγηθεί τέσσερα ματς κυπέλλου, αλλά έμοιαζαν περισσότερο με φιλικά προετοιμασίας.

Γι’ αυτό και στις 5 του Σεπτέμβρη, ανέτοιμη και ασύνδετη ακόμα η Νάπολι, η νίκη με το γκολ-πέναλτι του Μαραντόνα, ως αποτέλεσμα της ανατροπής του Μήτογλου στον Καρέκα πριν συμπληρωθεί μια ώρα (59′), ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να πάρει.

Με την αμυντική τακτική, το διπλό μαρκάρισμα από Σκαρτάδο και Λαγωνίδη στον Αργεντινό και τις επεμβάσεις του Γκιτσιούδη, ο ΠΑΟΚ είχε σταθεί αξιοπρεπώς στον ιταλικό νότο επιτρέποντας στους 3.000 Έλληνες να πανηγυρίζουν δικαιολογημένα.

Ο Μαραντόνα είχε εγκλωβιστεί και έδειχνε εξ αρχής τη δυσφορία του, ενώ όταν σε εκτέλεση κόρνερ αντίκρισε ένα μπουκάλι να προσγειώνεται δίπλα του άνοιξε διάλογο με το πέταλο. Πρώτα αντιδρώντας και κατόπιν επιχειρώντας να καλμάρει το πλήθος.

Πάντα αντιφατικός, άγγελος και δαίμονας.

Το γκολ που ήρθε τον απελευθέρωσε και ένα μήνα αργότερα, στο ματς της Τούμπας, ήταν απολαυστικός.

Σαν να του ταίριαζε αυτή η ατμόσφαιρα σκληρού ροκ, σαν να τον έτρεφε η αδρεναλίνη και να ενεργοποιούσε όλες τις αισθήσεις του υπό καθεστώς πίεσης.

Αφότου ο ΠΑΟΚ απείλησε αμέσως μετά το τέρμα που δέχθηκε, η Νάπολι κυριάρχησε στο χορτάρι και έφτιαξε τις φάσεις για να σκοράρει σε τρεις-τέσσερις περιπτώσεις τουλάχιστον.

Βεβαίως η πανέξυπνη κεφαλιά του Γιώργου Σκαρτάδου, στη γωνιά του όρθιου Τζουλιάνι, για το 1-1 στο 64′, σκάλισε μια χαραμάδα ελπίδας στον τοίχο της ανατροπής.

Προτού οι ρίψεις κερμάτων, μπουκαλιών και λοιπών περισσευούμενων υλικών αναγκάσουν τον διαιτητή να κάνει τον διαμεσολαβητή, ζητώντας με νοήματα την κατάπαυση των πυρών για να μην διακοπεί ο αγώνας και την κλείσουν ξανά.

Ναπολιτάνος εκδρομέας, 20 χρόνων τότε, και μετέπειτα δημοσιογράφος είχε περιγράψει, χρόνια αργότερα, την περιπέτεια για να φτάσει στην Τούμπα (καθώς από το Μπρίντιζι έφτασε με την παρέα του στην Πάτρα αντί για την Ηγουμενίτσα) καταθέτοντας με γλαφυρότητα και πολλές λεπτομέρειες ότι είχαν προκύψει “20 τραυματίες μεταξύ των οποίων εγώ” και πως είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο για να του ράψουν το κεφάλι επειδή είχε δεχθεί ιπτάμενο μπουκάλι νερού.

“Τάφο” χαρακτήριζε μάλιστα την Τούμπα τόσο λόγω της σχεδίασής της όσο και της έντασης που επικρατούσε μετά το 0-1, ενώ εξέφρασε το παράπονό του για το γεγονός πως το πρακτορείο ANSA δεν κατέγραψε την πραγματικότητα.

Υπερβολές ή όχι, ο ΠΑΟΚ είχε επηρεαστεί από τα διαλείμματα που ευνοούσαν τους φιλοξενούμενους.

Είχε σε κάποιο σημείο να ‘χει 21 κόρνερ, αλλά ρυθμό δεν απέκτησε ποτέ. Οι ‘παρτενοπέι’ φρόντισαν να διαχειριστούν το αποτέλεσμα προς όφελός τους και να περάσουν στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Για να ν’ αποκλείσουν ακολούθως τη Λοκομοτίβ Λειψίας και την Μπορντό άνευ ήττας, ανατρέψουν το 2-0 της Γιουβέντους με 3-0 στην παράταση, αφήσουν εκτός την Μπάγερν με συνολικό σκορ 4-2 και σηκώσουν την κούπα στους διπλούς τελικούς με τη Στουτγκάρδη (2-1, 3-3). Σε αντίθεση με το πρωτάθλημα, που κατετάγησαν δεύτεροι, στην Ευρώπη τα είχαν καταφέρει.

Μελλοντικά ο αγώνας της Τούμπας θ’ ανήκει δικαιωματικά στην κινηματογράφηση ενός βιογραφικού φιλμ για το ‘Χρυσό Αγόρι’ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ίσως να ‘ναι ένα πλάνο, μια απλή αναφορά στο σενάριο.

Μα θα είναι εκεί.

Ιστορικό ντοκουμέντο.