ΑΝΑΓΚΑΙΑ, ανήμερα της 25ης Μαρτίου -ειδικά στο κλίμα της εποχής που για… χάρη της υποταγής και προσαρμογής στους όρους του Σουλτάνου απαγορεύεται η λέξη Απελευθέρωση- η υπόμνηση της βροντερής φωνής του Κολοκοτρώνη:
– Φωτιά και τσεκούρι στους Τουρκοπροσκυνημένους.
Για δυο αιώνες, άκρως… ενοχλητική η καταγγελία για τους -κατά καιρούς- προσκυνημένους αλλά και για τους -ποικίλης μορφής- κάπηλους και επιτήδειους, καθώς:
Ως να μην παρήλθαν τα χρόνια, απλώς εναλλαγή φρουράς και ρόλων: Η Ιερά Συμμαχία αφενός να πνίγει κάθε φωνή ανεξαρτησίας, και οι Προστάτιδες Δυνάμεις αφετέρου να υποθηκεύουν τας απελευθερησομένας γαίας. Με πρόθυμους υπηρέτες τοπικούς προύχοντες της -μόνιμης- πέμπτης φάλαγγας.
Η εποχής της ηλεκτρονικής ταχύτητας επιτρέπει και τις ανάλογες συγκαλύψεις. Άλλες ορολογίες, πιο …εύπεπτες, κατάλληλες για παραπλάνηση: Μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός, πολυπολιτισμός κ.ά.
Ίδιος, όμως, από δίπλα ο συνετορεαλισμός να λοιδορεί τους εραστές της Ελευθερίας. Προσωπική μαρτυρία από τον Γέρο του Μοριά:
«Ο κόσμος μάς έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διότι ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τούρκικη δύναμη…»
Και η απάντηση του Μακρυγιάννη στον Δεριγνύ -διαχρονική- στη «λογική» του: «Είσαστε ολίγοι και είναι αδύνατη η θέση σας»:
– Και αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μάς φάνε και δεν μπορούνε∙ τρώνε από μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν∙ κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιαύτη∙ και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
Αλλιώς; «Το άτι του Μπραΐμη θα μάς πατούσε, ακόμη…»