Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Όσοι από εμάς αποδώσαμε από την αρχή στα μνημόνια, εγκληματικό περιεχόμενο, φορτώσαμε με βαρύτατες ευθύνες όσους, επανειλημμένα, δέχτηκαν να τα υπογράψουν. Ωστόσο, δεν είναι μόνον οι υπογράψαντες τα μνημόνια, που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, αλλά και όσοι τα εκτελούν με ευλάβεια επί 12 συναπτά χρόνια.
Το διαρκές αυτό δράμα της πατρίδας μας αναζωπυρώνεται τώρα εξαιτίας των κυβερνητικών εξαγγελιών, περί του δήθεν τέλους της εποπτείας της οικονομίας μας, ενώ όπως είναι γνωστό αυτή θα διαρκέσει μέχρις ότου πληρωθεί το 75% του χρέους μας. Η αποπληρωμή φάνταζε ως μακρινό όνειρο μέχρι τώρα, αλλά με την αύξηση των επιτοκίων, την αναβίωση των spreads και τη φτωχοποίηση ολοένα μεγαλύτερου τμήματος του λαού, φαίνεται ήδη εξωπραγματική.
Η είδηση περί ελάφρυνσης της εποπτείας της οικονομίας μας συμπληρώνεται και από μία πρόσθετη. Η δεύτερη αυτή αναφέρεται στη δυνατότητα να μας δώσουν ένα δώρο αξίας 5.4 δισεκατομμυρίων ευρώ, με την προϋπόθεση ότι θα συμμορφωθούμε με τις 22 σε αριθμό απαιτήσεις των δανειστών. Οι απαιτήσεις αυτές, που οι αρμόδιοι μας προετοιμάζουν ότι είναι δύσκολα εφαρμόσιμες, αφορούν κυρίως σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις. Αλλά, σε οικονομία, όπου έχει ξεπουληθεί ακόμη και το νερό, εύλογα τίθεται το ερώτημα τι άλλο μπορεί ακόμη να επιθυμούν οι δανειστές, προκειμένου να μας δώσουν ως αντάλλαγμα σε εμάς τους ιθαγενείς «καθρεφτάκια»;
Οι ιδιωτικοποιήσεις, στην Ελλάδα, έχουν προ πολλού ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή, πέρα από την οποία ανατρέπεται η ισορροπία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, και τίποτε πια δεν προχωρεί. Και βέβαια οι κίνδυνοι της οικονομικής αυτής ανισορροπίας είναι πολύ μεγαλύτεροι όταν, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην περίπτωσή μας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας διοχετεύεται στην κυριότητα αλλοδαπών.
Ωστόσο, το τι ακριβώς, και σε ποια έκταση ξεπουλιέται αδιάκοπα και με ολοένα και πιο επιταχυνόμενους ρυθμούς, η δημόσια περιουσία μας αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Η τακτική που ακολουθείται είναι αυτή της απόλυτης συσκότισης, προφανώς για να αποφεύγονται οι αντιδράσεις. Αλλά, και όταν κάτι ξεφεύγει, οπότε και δικαιολογημένα προκαλεί λαϊκό ξεσηκωμό, αλλά και όταν κατορθώσει να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες και να επιτύχει έκδοση απαγορευτικής απόφασης του ξεπουλήματος, ακόμη και τότε ουδέν πρόβλημα. Απλώς, δεν εκτελούνται οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις, διότι προφανώς, η ισχύς των δανειστών της Ελλάδας είναι υπεράνω των πάντων.
Μετά το ανοσιούργημα της πώλησης του νερού, όσο μπορεί κανείς να αντιληφθεί από πληθώρα ανησυχητικών ενδείξεων, αλλά όχι και αποδείξεων, είναι τώρα η σειρά κατεδάφισης του συστήματος της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας.
Οι δικοί μας αρμόδιοι, από το 2010 και μέχρι σήμερα, απλώς, εκτελούν εντολές και αναμένουν δωράκια, όπως αυτό των 5.4 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να τα ανακοινώσουν περιχαρείς στον ελληνικό λαό. Δεν μου αρέσει να δραματοποιώ καταστάσεις, αλλά και πως να αποφύγω τον παραλληλισμό αυτών που συμβαίνουν στην πατρίδα μας, με την πώληση οργάνων από δυστυχείς ανθρώπους, που έτσι ελπίζουν να διατηρηθούν λίγο περισσότερο στη ζωή;
Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική οικονομία, ακόμη και αν πληρώσει μετά από πολλές δεκαετίες το χρέος της, θα της είναι αδύνατον να ορθοποδήσει αν δεν επιδοθεί σε αναπτυξιακή διαδικασία από την αρχή. Κάτι, που δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, όσοι ενθουσιάζονται με τους αριθμούς της δήθεν ανάπτυξης.
Οπωσδήποτε, το ερώτημα παραμένει αναπάντητο για το ποιοι, τελικά, φέρουν βαρύτερες ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό: αυτοί που υπέγραψαν τα εγκληματικά μνημόνια ή αυτοί που εκτελούν αδίστακτα τις επιταγές τους, μεταβάλλοντας την οικονομία σε ΖΟΜΒΙΕ;