Ας ξεκινήσουμε με την γεωγραφία: Το Μπρεγκανσόν είναι μια βραχονησίδα (!) στην Μεσόγειο.
Όχι όμως στο Αιγαίο. Αλλά στην γαλλική Ριβιέρα. Πάνω στην βραχονησίδα υπάρχει ένα κάστρο του 13ου αιώνα.
Η βραχονησίδα συνδέεται με την στεριά μέσω μιας στενής λωρίδας γης (κάτι σαν το Ποντικονήσι της Κέρκυρας).
Την βραχονησίδα και το κάστρο επισκέφτηκε ο Ντε Γκωλ το 1963 και αποφάσισε να το μετατρέψει σε θερινή κατοικία των γάλλων προέδρων αν και ο ίδιος δεν ξαναπάτησε (γιατί τον ενοχλούσαν τα.. κουνούπια).
Από τους επόμενους προέδρους ο Μιτεράν μάλλον το σνόμπαρε ενώ οι Πομπιντού, Σιράκ, Σαρκοζί, Ολάντ πηγαίνανε μια στο τόσο.
Και ας έρθουμε στο σήμερα. Το Paris Match κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τον Εμμανουέλ Μακρόν αγκαλιά με την γυναίκα του Mπριζίτ και τίτλο «Mέσα στο μυστικό του Μπρεγκανσόν».
Οι όποιες «μυστικές εξομολογήσεις» του Μακρόν αφορούσαν, όμως, στην εσωτερική πολιτική σκηνή αφού ο Μακρόν μετά την δεινή ήττα του κόμματός του στις αυτοδιοικητικές εκλογές (δεν κέρδισε ούτε ένα μεγάλο Δήμο!) βλέπει την νεοφιλελεύθερη ατζέντα του να απορρίπτεται από την γαλλική κοινωνία (κίτρινα γιλέκα κλπ.) ενώ ενισχύονται οι φωνές του κοινωνικού και ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.
Τι σχέση, όμως, έχουν όλα αυτά με το Καστελόριζο;
Μα γιατί στην χθεσινή συνάντηση Μακρόν – Μέρκελ στο Μπρεγκανσόν επιβεβαιώθηκε η «γαλλογερμανική σταθερά» απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.
Ο Μακρόν είναι ο «καλός» και η Μέρκελ η «κακή».
Αλλά αμφότεροι επιδιώκουν το αυτό. Να οδηγηθεί η Ελλάδα σε νέα «τριμερή» συνάντηση στο Βερολίνο.
Τώρα μάλιστα υπό το καθεστώς των νέων δεδομένων που δημιουργήθηκαν από το Oruc Reis στις ελληνικές ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.
Η «Καθημερινή» χθες (21/08) προαναγγέλλει «νέο γύρο διαμεσολάβησης από την Γερμανία» και τον προσδιορίζει για την 28η Αυγούστου.
Το σχετικό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ είναι δίπλα σε φωτογραφία Μακρόν-Μέρκελ από το Μπρεγκανσόν όπου οι δύο ευρωπαίοι εταίροι δήλωσαν ότι «δεν είναι αποδεκτές οι απειλές κατά της κυριαρχίας των κρατών μελών της ΕΕ».
Επιβεβαιώνεται έτσι ότι οι Μακρόν-Μέρκελ δηλώνουν δημοσίως τα απολύτως αυτονόητα ώστε όταν κλείνουν οι πόρτες να κάνουν (τουλάχιστον οι Γερμανοί) συχνά τα αντίθετα.
Γιατί όπως αποκαλύπτεται (SLPress.stavroslugeros.gr) στο έκτακτο συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ (14 Αυγούστου) ο γερμανός υπουργός εξωτερικών Χάικο Μάας κατέκρινε με δριμύτητα την Ελλάδα για την υπογραφή της συμφωνίας ΑΟΖ με Αίγυπτο, τήρησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και στην ουσία εμπόδισε την έκδοση κοινής ανακοίνωσης των ευρωπαίων υπουργών εξωτερικών για αλληλεγγύη της ΕΕ προς Ελλάδα και Κύπρο.
Σε αυτήν την συνάντηση των υπουργών εξωτερικών (14 Αυγούστου) ο Χάικο Μάας ζήτησε την επανέναρξη των απευθείας συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας με την δική του (γερμανική) διαμεσολάβηση.
Οι Μακρόν-Μέρκελ από το Μπρεγκανσόν τόνισαν (στις 20 Αυγούστου) την ανάγκη επανέναρξης του διαλόγου (πάντα με την μεσολάβηση της Γερμανίας) και σήμερα η «Καθημερινή» προαναγγέλλει «τριμερή» (Ελλάδα-Τουρκία-Γερμανία) συνάντηση στο Βερολίνο για τις 28 Αυγούστου.
Στο Μπρεγκανσόν επινοήθηκε από τον Μακρόν και ο όρος της «συμπληρωματικής λειτουργίας» Παρισιού και Βερολίνου στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε να «υπερασπιστεί» τον ιστορικό ρόλο της Γαλλίας στην περιοχή έχοντας κατά νου την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Γαλλία.
Κατά τα άλλα, όμως, μας σπρώχνει και αυτός προς το Βερολίνο αφού «στηρίζει την γερμανική μεσολάβηση και την ανάγκη διαλόγου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία».
Αλλά και στον διεθνή τύπο φαίνεται να παγιώνεται η παρουσίαση των προκλήσεων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας ως μια «ελληνοτουρκική διένεξη για τα πετρέλαια» και η Τουρκία να παρουσιάζεται ως «πραγματοποιούσα (ανενόχλητη) έρευνες για υδρογονάνθρακες σε αμφισβητούμενες θαλάσσιες περιοχές».
Η χθεσινή Le Monde αναφέρει ότι «Η Τουρκία κάνει έρευνες για υδρογονάνθρακες σε θαλάσσια περιοχή ανάμεσα σε Κρήτη, Κύπρο και στην θαλάσσια επέκταση της τουρκικής Αττάλειας η οποία θαλάσσια περιοχή ανήκει κατά τα 2/3 στην Ελλάδα, αλλά αμφισβητείται εδώ και δεκαετίες από την Τουρκία».
Με αυτά τα διεθνή δεδομένα και ενώ η πλέον παραδοσιακή σύμμαχος της Ελλάδας (ΗΠΑ) φαίνεται να είναι μάλλον απούσα από την συνολική εξίσωση (απρόβλεπτος Τράμπ, αμερικανικές εκλογές) οδηγούμαστε για πρώτη ίσως φορά σε γερμανική «επιδιαιτησία» για το Αιγαίο.
Αρκεί ακόμη και επιδερμική μελέτη της νεότερης ελληνικής Ιστορίας (20ου αιώνα) για να γίνουν κατανοητές οι όποιες συνέπειες.