Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Mια μεγάλη σύγκρουση θα καθορίσει το μέλλον της ανθρωπότητας, μια σύγκρουση όχι μόνο ανάμεσα σε δυο πολιτικοοικονομικά μοντέλα. Αλλά ανάμεσα στην ελευθερία από τη μια πλευρά και τη δικτατορία που θέλει να εκμεταλλευθεί τον φόβο από την άλλη.
Η δυστοπική παγκοσμιοποίηση
Όσοι θέλουν ολοκληρωτικό έλεγχο και κατάργηση των ελευθεριών του ατόμου, με πρόσχημα τη βιοασφάλεια, συντάσσονται με το Βαθύ Κράτος των ΗΠΑ, τη Γερμανοκρατούμενη ΕΕ και τον Μπιλ Γκέιτς ως υπέρμαχο του βιοτεχνολογικού και ψηφιακού ελέγχου της ανθρωπότητας, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τον ΟΗΕ που έχουν στενή σχέση με την ολοκληρωτική Κίνα, την οποία έχουν πλέον σαν πρότυπο οι Παγκοσμιοποιητές γιατί έχει καταργήσει όλες τις ελευθερίες στους πολίτες και τους ελέγχει μέσω κινητών και καμερών, ενώ αξιολογεί τις ζωές τους με πόιντ σύστεμ. Οι συγκεκριμένοι μέχρι το χρήμα θα θελήσουν να αντικαταστήσουν με αποκλειστικά ηλεκτρονικό γιατί τους διευκολύνει καλύτερα στον έλεγχο μας. Το πρόσχημα θα είναι πως το τυπωμένο χρήμα μεταδίδει ιούς και μικρόβια.
Το έθνος κράτος
Και όσοι θέλουν να παραμείνουμε στη ζωή που γνωρίζαμε, στην οποία υπήρχαν ακόμη ελευθερίες και δικαιώματα συντάσσονται με αντιπαγκοσμιοποιητές όπως ο Τραμπ, ο Τζόνσον και ο Πούτιν. Μπορεί οι συγκεκριμένοι να μην είναι οι καλύτεροι, μπορεί να βαρύνονται με λάθη ακόμη και σοβαρά, αλλά το βασικότερο είναι πως βρίσκονται με την πτέρυγα που θέλει ακόμη ελεύθερο τον άνθρωπο και που πιστεύει ακόμη στα έθνη-κράτη, στις εθνικές οικονομίες, στα σύνορα που πρέπει να προστατεύονται και στις εκλεγμένες κυβερνήσεις που σέβονται τα συντάγματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα χρήματα που δόθηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας σαν πακέτο διάσωσης, τα έδωσαν οι Τραμπ και Τζονσον για να στηρίξουν τις εθνικές οικονομίες και τους εργαζομένους των χωρών τους. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι η Παγκοσμιοποιητική ΕΕ είναι μακριά απο κάθε συλλογιστική να διασώσει τις εθνικές οικονομίες και τους λαούς. Προτίμησε να σώσει τις τράπεζες και να στηρίξει με υπέρογκα ποσά τα ομόλογα ενώ η Γερμανία που είναι το ευρωπαικό διευθυντήριο έδωσε μόνο ψίχουλα στις πολύπαθες χώρες του Νότου, θεωρώντας πως η οικονομική καταστροφή τους αυξάνει τη δική της κυριαρχία σε σημείο ολοκληρωτικού ελέγχου.
Η σύγκρουση φίλες και φίλοι ξεκίνησε με μια κίνηση του Τραμπ που εκτός από ουσιαστική είναι και συμβολική. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ σταμάτησε τη χρηματοδότηση του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας από τη χώρα του. Ζήτησε μάλιστα να λογοδοτήσει ένας οργανισμός που απέκρυψε πληροφορίες για το δράμα που συνέβαινε στην Κίνα ενώ καθησύχαζε τους δυτικούς λαούς για τη μεταδοτικότητα και θνησιμότητα του κορονοϊού.
Θεωρώ πως η κίνηση του Τραμπ ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, ενδεχομένως έπρεπε μάλιστα να την κάνει και νωρίτερα. Γιατί ήταν απαράδεκτη ώς ύποπτη η στάση του ΠΟΥ όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου.
Το στημένο παιχνίδι του ΠΟΥ
Δέστε τι δήλωνε ο ΠΟΥ στις 14 Ιανουαρίου: «οι πρώτες έρευνες που διεξήγαγαν οι κινεζικές Αρχές κατέληξαν στον συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν σαφή δεδομένα ότι ο νέος κορονοϊός μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο».
Πράγμα που ήταν εντελώς ψέμα και παραπληροφόρηση. Γιατί οι Κινέζοι είχαν διευκρινίσει νωρίτερα πως «η πιθανότητα της περιορισμένης μετάδοσης από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν μπορεί να αποκλειστεί».
Η αντίδραση του Μπιλ Γκέιτς, που εκπροσωπεί το κλάμπ της Παγκοσμιοποίησης και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χορηγός του ΠΟΥ, ήταν ακαριαία μετά την ανακοίνωση του Τραμπ. Με τουίτ του ο μεγιστάνας της Microsoft τόνισε πως η διακοπή της χρηματοδότησης του ΠΟΥ είναι «τόσο επικίνδυνη όσο ακούγεται» και πρόσθεσε πως ο κόσμος χρειάζεται τον ΠΟΥ «τώρα περισσότερο από ποτέ».
Γιατί όμως οι Παγκοσμιοποιητές σαν τον Γκέιτς θέλουν να διασώσουν τα προνόμια του ΠΟΥ; Πρώτον γιατί είναι υπηρεσία του ίδιου του ΟΗΕ, του οργανισμού που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια. Και δεύτερον γιατί θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον ΠΟΥ στην παρούσα φάση σαν επικεφαλής οργανισμό μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτό ζήτησε ο Αντόνιο Γκουτέρες, ο ΓΓ του ΟΗΕ, από τις χώρες της G-20. Να σχηματίσουν μια παγκόσμια διακυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπισθεί η επιδημία με τον ΠΟΥ να δίνει τις βασικές κατευθύνσεις. Και αν ο ΠΟΥ έχει το γενικό συντονισμό τότε ο ΟΗΕ και το κλαμπ της Παγκοσμιοποίησης που είναι πίσω του θα έχουν το γενικό πρόσταγμα.
Στην ίδια κατεύθυνση με του Γκουτέρες είναι και η πρόταση του Γκόρντον Μπράουν. Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός ζήτησε να σχηματισθεί μια παγκόσμια διακυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπισθεί τόσο η επιδημία, όσο και οι οικονομικές συνέπειές της. Σαν επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης θα ήθελε να βρίσκονται πολιτικοί ηγέτες, εμπειρογνώμονες του τομέα της Υγείας και πρόεδροι διεθνών οργανισμών. Φαινομενικά πρόκειται για μια πολύ καλή ιδέα να προχωρήσει ενωμένη η ανθρωπότητα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Όμως γνωρίζουμε πως οι Παγκοσμιοποιητές πίσω από τον ανθρωπιστικό και συνεργατικό μανδύα που φοράνε, θέλουν να αποκτήσουν πολιτική εξουσία που να παρακάμπτει τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Και να εφαρμόσουν με αφορμή την επιδημία και τη μελλοντική βιοασφάλεια ένα παγκόσμιο αστυνομοκρατούμενο κράτος με την ψηφιακή τεχνολογία στην υπηρεσία του Μεγάλου Αδελφού.
ΔΝΤ, ο δεύτερος πυλώνας
Εκτός από τον ΠΟΥ, ο δεύτερος πυλώνας στα σχέδια των Παγκοσμιοποιητών σε αυτή την πονηρή περίοδο είναι το ΔΝΤ. 92 πολιτικοί ηγέτες και μέλη διεθνών οργανισμών ζήτησαν με κοινή επιστολή τους τη συνεργασία των ηγετών της G-20 με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον ΟΗΕ για να αντιμετωπισθεί η επιδημία και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Και οι 92 είναι επίλεκτα μέλη του κλαμπ της Παγκοσμιοποίησης. Ανάμεσα τους φιγουράρουν τα ονόματα του Τζορτζ Σόρος, του Γιώργου Παπανδρέου, των Βρετανών Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, του πρώην ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και Ρομάνο Πρόντι (πρώην πρόεδροι της Κομισιόν), του Πασκάλ Λαμί (προέδρου του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου), του νεοφίλ πρώην πρόεδρου της Αργεντινής Μαουρίτσιο Μάκρι (που έβαλε τη χώρα του στο ζυγό του ΔΝΤ), του Ιταλού Μάριο Μόντι (έγινε πραξικοπηματικά πρωθυπουργός της Ιταλίας το 2011 με τη βοήθεια της Γερμανίας και της Goldman Sachs).
Πρότειναν λοιπόν οι 92 αστέρες της Παγκοσμιοποίησης ένα σχέδιο στο οποίο το ΔΝΤ σε συνεργασία με τις κεντρικές τράπεζες των μεγαλυτέρων χωρών θα δώσει οικονομική βοήθεια στις ασθενέστερες χώρες. Όλοι ξέρουμε φυσικά τι αιματηρά ανταλλάγματα ζητάει το ΔΝΤ προκειμένου να παρέχει τα δάνεια του. Και δυστυχώς ήδη 90 χώρες έχουν κάνει ή σκέπτονται να κάνουν αίτημα σε αυτό προκειμένου να τους χορηγήσει δάνεια. Ανάμεσα τους και το άλλοτε περήφανο Ιράν ενώ δύσκολα θα τη γλυτώσουν η Τουρκία και η Ελλάδα.
Συμπέρασμα
Διαλέξτε λοιπόν θέση αγαπητοί αναγνώστες στη μεγάλη σύγκρουση που ήδη ξεκίνησε. Θα εμπιστευθούμε τα έθνη-κράτη, τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, τις εθνικές οικονομίες, τις ατομικές μας ελευθερίες που κατοχυρώνουν τα συντάγματα, τις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας που διαπότισαν τους πολιτικούς αγώνες αιώνων στη Δύση;
Ή θα ακολουθήσουμε κοπαδιαστά όσους θέλουν να τα καταργήσουν ταΐζοντας μας με μεγάλες δόσεις φόβου και λέγοντας μας πως το κάνουν για τη δική μας ασφάλεια;
Φυσικά και θέλουμε όλοι μια διεθνή συνεργασία για να ξεπεραστεί η κρίση.
Θέλουμε να είναι μια συνεργασία ανάμεσα σε κυρίαρχα κράτη, ή να χρησιμοποιηθεί σαν επίκληση για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης χωρίς αντιπολίτευση η οποία να προωθήσει μια παγκόσμια αστυνομοκρατούμενη κοινωνία «για το καλό μας»;
new-economy