H πανηγυρική αθώωση του Τραμπ στη Γερουσία από το αίτημα της καθαίρεσης αποτέλεσε διπλή ήττα για τους Δημοκρατικούς.
Όχι μόνο δεν κατάφεραν να επικρατήσουν του μισητού αντιπάλου τους αλλά συσπείρωσαν μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού υπέρ του με αποτέλεσμα να βγαίνει πρώτος στις δημοσκοπήσεις. Ο Τραμπ πέτυχε τα μεγαλύτερα ποσοστά αποδοχής του ακριβώς στο διάστημα που διεξαγόταν η δίκη του στη Γερουσία!
Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε μεταξύ 19-26 Ιανουαρίου ο πρόεδρος των ΗΠΑ είχε ποσοστό αποδοχής 49%, με 94% αποδοχής στους Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους και 42% στους ανεξάρτητους. Το 52% των ερωτηθέντων υποστήριζε την αθώωση του Τραμπ ενώ μόνο το 46% ισχυριζόταν πως έπρεπε να καθαιρεθεί. Η αυξημένη δημοφιλία του προέδρου όμως παρέσυρε ανοδικά και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το 51% των Αμερικανών που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση δήλωσαν πως έχουν θετική γνώμη γι’ αυτό. Τεράστια άνοδος σε σχέση με το Σεπτέμβριο του 2019 που η θετική γνώμη για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν στο 43%.
Ο λόγος που συσπειρώθηκε η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού υπέρ της αθώωσης του Τραμπ (52%) είναι προφανώς επειδή οι Δημοκρατικοί κούρασαν με την εμμονή τους να συνωμοτούν καθημερινά πως θα απαλλαγούν από τον εκλεγμένο πρόεδρο. Η πρώτη τους προσπάθεια κατέπεσε το Μάρτιο του 2019 όταν η έρευνα του Ειδικού Εισαγγελέα Ρόμπερτ Μιούλερ έβγαλε αθώο τον Τραμπ και το επιτελείο του από τις κατηγορίες για συνεργασία με την Ρωσία στις εκλογές του 2016. Ήταν ένα ζήτημα που δηλητηρίασε για δυο χρόνια τη δημόσια ζωή στις ΗΠΑ και έληξε με θριαμβευτή τον Αμερικανό πρόεδρο. Tα περισσότερα αμερικανικά μίντια που συναγωνίζονταν σε εμπρηστική αρθρογραφία εναντίον του (πάνω από 500.000 άρθρα υποστήριζαν τη διαπλοκή του με τη Ρωσία) υπέστησαν μεγάλη ήττα στο γόητρο τους.
Ο νέος μακαρθισμός που επιχείρησαν να επιβάλουν στην αμερικανική ζωή με στόχο τον αντιπαγκοσμιοποιητή Τραμπ δεν πέρασε τελικά ούτε το 2019 με το θέμα της Ρωσίας, ουτε το 2020 με το θέμα της Ουκρανίας.
Τη στιγμή που οι Δημοκρατικοί έχουν κουράσει με τις μηχανορραφίες τους ο Τραμπ απαντάει με το χαρτί μιας ισχυρής οικονομίας. Κατάφερε να μειώσει τους φόρους ώστε να αρχίσουν να επιστρέφουν οι αμερικανικές βιομηχανίες πίσω στη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί και η ανεργία που τον περασμένο Σεπτέμβριο έφτασε στο 3,5%, που είναι ιστορικό χαμηλό 50 χρόνων, όσο δηλαδή βρισκόταν το Δεκέμβριο του 1969. Εξαιτίας της συνολικής ανάκαμψης της οικονομίας είχαμε την τελευταία διετία πάρτυ και στο χρηματιστήριο. Η σημαντική κερδοφορία των αμερικανικών επιχειρήσεων οδήγησε όμως και στην αύξηση των μισθών. Το 2018 έγινε η μεγαλύτερη αύξηση μισθών των δυο τελευταίων δεκαετιών. Κατάφερε έτσι ο Τραμπ να έχει ευχαριστημένους και τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους.
Τα πράγματα δείχνουν ότι θα πάνε ακόμη καλύτερα εξαιτίας της εντυπωσιακής συμφωνίας με την Κίνα. Μια συμφωνία που κυνήγησε για καιρό ο Τραμπ απειλώντας με εξοντωτικούς δασμούς την Κίνα. Τελικά κατάφερε τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ να υπογράψει ότι θα αγοράσει επιπλέον αμερικανικά προιόντα αξίας 200 δισεκατομμυρίων για την επόμενη διετία. Οι Κινέζοι θα προμηθευτούν από τις ΗΠΑ μηχανήματα, φαρμακευτικά είδη, αυτοκίνητα, σίδηρο και χάλυβα, κρέας, δημητριακά και βαμβάκι. Ο Τραμπ πετυχαίνει έτσι να ευχαριστήσει εκτός από τους βιομηχανίες και τους αγρότες με τους κτηνοτρόφους που είναι σημαντικό κομμάτι ανάμεσα στους ψηφοφόρους του.
Η ανάπτυξη και ευημερία επί κυβέρνησης Τραμπ συνδυάζεται με την ειρήνη. Ο πρόεδρος απέφυγε να συνεχίσει τους πολέμους που προκάλεσε ο Ομπάμα με τη Χίλαρυ σε Μέση Ανατολή και Αφρική. Πολέμους που καταδικάστηκαν όχι μόνο στην αμερικανική συνείδηση αλλά και στους κύκλους του στρατού καθώς οι ΗΠΑ ουσιαστικά βρέθηκαν στην ίδια πλευρά με την Αλ Κάιντα για να ανατρέψουν τον Καντάφι και τον ISIS για να ανατρέψουν τον Άσαντ. Αντίθετα ο Τραμπ τους εχθρούς της Αμερικής δεν τους πολεμάει με βομβαρδισμούς και με εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες αλλά με οικονομικές κυρώσεις.
Η απέχθεια του προέδρου για πολέμους σε μακρινές ηπείρους δεν βασίζεται μόνο στο ότι ακολουθεί τη λαμπρή παράδοση των Αμερικανών απομονωτιστών. Ο Τραμπ θέλει στη θητεία του να φρενάρει η ραγδαία αύξηση του χρέους που συνέβηκε στην περίοδο Ομπάμα (από 10 σε 19 τρισεκατομμύρια δολάρια). Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει οι ΗΠΑ να σταματήσουν να παίζουν το ρόλο του παγκόσμιου σερίφη και να συντηρούν πολέμους σε μακρινές ηπείρους. Μόνο το κόστος των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν ήταν 5,9 τρισεκατομμύρια.
Απέναντι στις επιτυχίες της κυβέρνησης Τραμπ οι Δημοκρατικοί χρειαζόντουσαν ένα δυναμικό υποψήφιο που να τον δυσκολέψει στις εκλογές αλλά δεν φαίνεται να τον βρήκαν. Και οι τέσσερεις επικρατέστεροι έχουν προβλήματα. Ο Τζο Μπάιντεν για την επιχειρηματική εμπλοκή στην Ουκρανία του γιού του που βρίσκεται στο στόχαστρο του Τραμπ. Ο Μπέρνι Σάντερς γιατί πλησιάζει τα 80 και γιατί είναι δύσκολο να επιλέξουν οι Αμερικανοί υποψήφιο με τόσο αριστερό προφίλ. Το ίδιο ισχύει και για την Ελίζαμπεθ Γουόρεν που κάνει αρκετές αριστερές εξαγγελίες. Να τονιστεί εδώ ότι ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε παρέμβαση με υπονοούμενα κατά Σάντερς και Γουόρεν όταν ζήτησε από το κόμμα του να μείνει προσηλωμένο σε πολιτικές που καταπιάνονται με την πραγματικότητα και να μην στρίψει πολύ αριστερά. Ποιός μένει; Ίσως ο πιο αξιόλογος, δηλαδή ο Πιτ Μπουτέτζετζ, ωστόσο το ότι είναι ομοφυλόφιλος και παντρεμένος με τον σύντροφο του θα συσπειρώσει περισσότερο τους συντηρητικούς Αμερικανούς υπέρ του Τραμπ.
Φαίνεται λοιπόν πως ο Ντόναλντ Τραμπ έχει όλα τα χαρτιά με το μέρος του για να κερδίσει ξανά τις εκλογές. Γερή οικονομία, τη συμφωνία με την Κίνα, τη δέσμευση του να μην διεξάγει πολέμους, τον αέρα που του δίνει η νίκη απέναντι στους Δημοκρατικούς στη Γερουσία και την υστέρηση των Δημοκρατικών υποψηφίων απέναντι του. Υπάρχει μάλιστα και μιά αμερικανική παράδοση που λέει πως πρόεδρος που βάζει υποψηφιότητα για δεύτερη τετραετία σπάνια χάνει. Τα τελευταία 50 χρόνια μόνο ο Κάρτερ και ο Μπους ο πρεσβύτερος απέτυχαν. Αντίθετα επανεκλέγηκαν ο Νίξον, ο Ρήγκαν, ο Κλίντον, ο Μπους ο νεότερος και ο Ομπάμα.
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος