Στο επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτικού και διπλωματικού ενδιαφέροντος έχει βρεθεί τα τελευταία 24ωρα ο Τούρκος πρόεδρος και οι προκλητικές του κινήσεις στην ανατολική Μεσόγειο.
Πριν δύο περίπου μήνες, όταν η Τουρκία είχε εισβάλει στη βόρεια Συρία και χτυπούσε αλύπητα τους Κούρδους μαχητές, η παγκόσμια κοινότητα, οι μεγάλες δυνάμεις για να είμαστε πιο ακριβείς «σφύριζαν αδιάφορα» και άφηναν τον αιμοσταγή «σουλτάνο» να προχωρά ανενόχλητος σε γενοκτονία του ταλαίπωρου κουρδικού λαού.
Τότε, είχαμε τονίσει ότι το καθεστώς Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Αφού του… άνοιξε η όρεξη, η επόμενη κίνηση θα ήταν να στραφεί δυτικά και συγκεκριμένα προς την Κύπρο και το Αιγαίο. Δυστυχώς, οι εξελίξεις μας επιβεβαιώνουν.
Βλέποντας τον Τραμπ κυριολεκτικά να τον θαυμάζει, τον Πούτιν να τον χαϊδεύει με στόχο να του πουλήσει όπλα και να ολοκληρώσει τον πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου και την παραπαίουσα Ευρώπη να κοιμάται, ο «σφαγέας» Ερντογάν άρχισε επισήμως να εγείρει διεκδικήσεις σε μεγάλα τμήματα της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, στο πλαίσιο του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Ήταν ενδεικτικό άλλωστε το πανηγυρικό άρθρο στις 19 Οκτωβρίου του Ιμπραήμ Καραγκιούλ στη «Γενί Σαφάκ» – το δημοσιογραφικό όργανο του σουλτάνου – για την εισβολή στη βόρεια Συρία. Ο αρθρογράφος συνέδεσε ευθέως την επιχείρηση αυτή με τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. «Τα σχέδια εκείνων που ήθελαν να μας πολιορκήσουν από τη Μεσόγειο, το Αιγαίο και τον βορρά της Συρίας, το αμερικανικό σχέδιο “διάδρομος τρομοκρατίας”, οι προσπάθειές τους να πολιορκήσουν την Τουρκία από τον νότο, όλα κατέρρευσαν. Αυτή η κατάρρευση συνέβη ανατολικά του ποταμού Ευφράτη στη Συρία. Αύριο θα επεκταθεί στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο», έγραψε.
Ο Καραγκιούλ δεν είναι τυχαίος. Είναι έμπιστος του Ερντογάν, συνομιλητής του και το φερέφωνό του.
Τι σημαίνει το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης
Η κίνηση της Τουρκίας να προχωρήσει σε σύναψη Μνημονίου Συνεργασίας για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την κυβέρνηση της Λιβύης είναι μια ενέργεια που εντάσσεται σε μια συνολικότερη στρατηγική της Τουρκίας για την προβολή των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Οι διεκδικήσεις αυτές διαμορφώνονται από τη δεκαετία του 1970. Τότε η Τουρκία είχε βγει στο προσκήνιο ως μια «αναθεωρητική» δύναμη υποστηρίζοντας πως οι συνθήκες ειρήνης που διαμόρφωσαν τόσο τη σημερινή ελληνική επικράτεια όσο την Τουρκία συνιστούσαν μια «δομική» αδικία σε βάρος της Τουρκίας, με συμβολική αποτύπωση την εικόνα του Αιγαίου ως «ελληνικής θάλασσας».
Απέναντι σε αυτό διατυπώθηκαν μια σειρά από διεκδικήσεις, από την αντίθεση στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. και τις «γκρίζες ζώνες» έως τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και των ΑΟΖ. Ειδικά, τα τελευταία απέκτησαν ξεχωριστή βαρύτητα ήδη από τη δεκαετία του 1970 και τη διαπίστωση ενδεχόμενων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων.
Ήδη από τότε η Τουρκία διατύπωσε βασικές θέσεις στις οποίες επιμένει: τα νησιά δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και τα σχετικά όρια πρέπει να χαραχθούν με την αρχή της μέσης γραμμής.
Το ίδιο ακριβώς υποστήριξε και το βράδυ της Τρίτης (03/12) το τουρκικό ΥΠΕΞ, διαμηνύοντας επισήμως πως τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος δεν πρέπει και δεν μπορούν να έχουν ΑΟΖ.
Πετούν… τη μπάλα στην κερκίδα
Μπορεί το μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης να προκάλεσε έκπληξη στην παγκόσμια κοινότητα, ωστόσο, αυτό που παρατηρούμε είναι το γεγονός ότι κανείς δεν τολμά να τα βάλει με τον Ερντογάν.
Η υπερδύναμη Αμερική και ο Τραμπ όχι μόνο δεν αντιδρούν αλλά, ο ίδιος ο πλανητάρχης δηλώνει θαμαστής του Τούρκου προέδρου.
Μόνο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ φρόντισε να στείλει ένα οργισμένο μήνυμα προς την Άγκυρα ότι η συμφωνία με τη Λιβύη είναι προκλητική, καλώντας τον Ερντογάν να… συνετιστεί.
Από την άλλη η Ρωσία, μετά από τόσες μέρες θυμήθηκε το βράδυ της Τρίτης (03/12) να καλέσει τον Ερντογάν να επιδείξει πολιτική συνείδηση.
Κοινός παρονομαστής των δύο υπερδυνάμεων, το γεγονός ότι καμία από τις δύο δεν κάνει λόγο για κυρώσεις κατά της Τουρκίας.
Όσο για την Ευρώπη, η… ωραία κοιμωμένη του πλανήτη! Ο Ερντογάν απειλεί και εκβιάζει δύο κράτη μέλη της, αμφισβητεί τα ευρωπαϊκά σύνορα στο Καστελλόριζο και η Κομισιόν «πετάει αετό».
Η Ε.Ε. «σφυρίζει αδιάφορα» για τη τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, ενώ αναφορικά με το απαράδεκτο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης σχετικά με την μελλοντική οριοθέτηση της ΑΟΖ, η Κομισιόν το μόνο που είχε να πει ήταν ότι η Άγκυρα πρέπει να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο.
Τι σημαίνουν αυτές οι δηλώσεις; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Γιατί λοιπόν κανείς δεν τολμάει να τραβήξει το αυτί του προκλητικού «σουλτάνου»; Προφανώς έχουμε καταλάβει κάτι λάθος ή μάλλον δεν θέλουμε να δούμε την ωμή και σκληρή πραγματικότητα.
Όλοι οι παραπάνω κοιτούν μόνο το συμφέρον και το κέρδος τους. Φιλίες και σύμμαχοι δεν υπάρχουν, είμαστε μόνοι μας. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο πιο γρήγορα κοιτάξουμε και εμείς τα συμφέροντά μας, τότε και μόνο τότε ίσως και να υπάρξει ελπίδα για την πατρίδα μας.