Της Μπαλή Κάκη
Κι όμως η γερμανική πολιτική μπορεί ακόμη να εκπλήξει, παρά την απίστευτη στασιμότητα και προεκλογικά και τις 106 μέρες που πέρασαν από τότε που βγήκαν τα αποτελέσματα και γίνονται -βασανιστικά αργές- προσπάθειες για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού.
Η έκπληξη ήρθε διά στόματος -ή μάλλον δια της γραφίδας του- Αλεξάντερ Ντόμπριντ, κορυφαίου στελέχους των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) της Βαυαρίας και υπουργού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του προηγούμενου μεγάλου συνασπισμού. Με την αλλαγή του χρόνου και λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η νέα φάση των διερευνητικών επαφών με τους Σοσιαλδημοκράτες, ο Ντόμπριντ παρουσίασε από τις σελίδες της εφημερίδας Welt ένα… μανιφέστο. Το περιεχόμενό του με μία πρόταση ήταν: “Πενήντα χρόνια μετά το 1968 έχει έρθει η ώρα για μια αστική συντηρητική επανάσταση στη Γερμανία”.
Διαβάζοντας το κείμενο του Ντόμπριντ και παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις που έδωσε τις ημέρες που ακολούθησαν, θαρρεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία επικρατεί περίπου μια… δικτατορία της Αριστεράς. Ότι τον τόνο στην πολιτική και την κοινωνία τον δίνουν ο “σοσιαλιστικός κρατισμός” των Σοσιαλδημοκρατών και οι “εμμονές” των Πράσινων να περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου, όπως επιμένει ο Βαυαρός αξιωματούχος. Ότι δεν κυβερνάει τα τελευταία δώδεκα χρόνια η καγκελάριος Μέρκελ, είτε με το SPD, είτε με τους Φιλελεύθερους, και βεβαίως ανελλιπώς με τη συμμετοχή του Ντόμπριντ και των συνοδοιπόρων του από τη Βαυαρία. Ο οποίος, νιώθει την ανάγκη να διατρανώσει, όχι ως διαπίστωση, αλλά ως υπόσχεση στο εκλογικό του ακροατήριο ότι “η Γερμανία δεν είναι μια αριστερή δημοκρατία”.
Θα μπορούσε να ήταν κείμενο για θέατρο του παραλόγου ή σενάριο για παράσταση πολιτικού καμπαρέ τα όσα λέει ο Ντόμπριντ, ωστόσο ο ίδιος θεωρεί ότι δίνει την απάντηση στον “κόκκινο Ντανί” Κον Μπέντιτ με πενήντα χρόνια καθυστέρηση. Ότι κηρύσσει μια νέα -συντηρητική- επανάσταση, χωρίς οδοφράγματα αυτή τη φορά. Ότι δίνει τη μεγάλη μάχη για την ελευθερία, την ελευθερία “στον πατριωτισμό, την οικογένεια, την ασφάλεια, την ιδιοκτησία”. Τα οποία προφανώς απειλούνται από το πνεύμα του ’68, από την “ιδεολογική εκστρατεία ενάντια στην αστική τάξη”.
Εκείνα τα απομεινάρια της εξέγερσης του ’68 στη Γερμανία, που δεν έχουν από δεκαετίες ενσωματωθεί στη γερμανική αστική τάξη θα μπορούσαν να βάλουν τα γέλια ή τα κλάματα διαβάζοντας το μανιφέστο του Ντόμπριντ. Ωστόσο, αντιλαμβάνονται ότι η Δεξιά μπροστά στον φόβο της διαρροής προς τα ακροδεξιά επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία. Βαφτίζοντας “αριστερό” και “ανελεύθερο” ό,τι δεν είναι ξενοφοβικό και νεοφιλελεύθερο.