Στο https://www.in.gr διαβάσαμε:
Την προηγούμενη φορά που ο Ντάνιελ Κέλμαν επέλεξε τη φόρμα του ιστορικού μυθιστορήματος επιφόρτισε τους ήρωές του, τον κορυφαίο ερευνητή Αλεξάντερ φον Χούμπολντ και τον μαθηματικό – αστρονόμο Καρλ Φρίντριχ Γκάους, να μετρήσουν τον κόσμο. Εκείνη ήταν η εποχή του γερμανικού κλασικισμού – τέλη του 18ου αιώνα -, η εποχή του Γκαίτε, του Σίλλερ και – ώς ένα σημείο – του Ιμάνουελ Καντ. Ο νέος ανθρωπισμός έλουζε με «φως, περισσότερο φως» την Πρωσία, αλλά ο νεαρός συγγραφέας Κέλμαν παρουσίαζε ένα χαοτικό σύμπαν δύσκολο να γεωμετρηθεί. Ο Φον Χούμπολντ στη «Μέτρηση του κόσμου» (Καστανιώτης, μτφ. Κώστας Κοσμάς, 2007) ήταν ο επιστήμονας με παρωπίδες, χωρίς χιούμορ, που περιπλανιόταν σε φανταστικούς τόπους – ζούγκλες, στέπες, ηφαίστεια. Σαν ήρωας ενός πρωσικού μαγικού ρεαλισμού (το είδος της λογοτεχνίας που ο ίδιος ο Κέλμαν δήλωσε από τότε ως αναφορά, μαζί με τη «Λότε στη Βαϊμάρη» του Τόμας Μαν και το «Μason & Dixon» του Πίντσον).
Διαβάστε περισσότερα εδώ(Πηγή)