Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Το φαινόμενο των αγανακτισμένων, που στην σύγχρονη εκδοχή τους πρωτοεμφανίστηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, δείχνει να απειλεί κυβερνήσεις, οικονομίες αλλά και υπερεθνικούς θεσμούς όπως η Ε.Ε., εξωτερικεύοντας μια τυφλή οργή για την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου ζωής, τον αποκλεισμό, τις βαθιές συνέπειες της άναρχης παγκοσμιοποίησης.
- Και το ερώτημα είναι φυσικά εάν αυτή η αγανάκτηση που βλέπουμε σήμερα να ξεχειλίζει και πάλι το Παρίσι και την Γαλλία, μπορεί να οδηγήσει σε έναν κόσμο καλύτερο, ή απλώς καταλήγει στην αγκαλιά των κάθε λογής λαϊκιστών που υπονομεύουν εν τέλει και τα λιγοστά εναπομείναντα κεκτημένα των νυν αγανακτισμένων.
Οι Έλληνες αγανακτισμένοι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τους Σαλβίνηδες, με τα κίτρινα γιλέκα, με τους Ορμπάν.
Έχουν σχέση με λίγο απ’ όλα. Απλώς στην Ελλάδα βλέποντας το εκ των υστέρων, είμασταν τυχεροί. Οι Έλληνες αγανακτισμένοι, συντηρητικοί όπως και ολη η κοινωνία μας, έκαναν την μικρή επανάσταση μέχρι το δημοψήφισμα, γλέντησαν τον θρίαμβο το απόγευμα εκείνο και από το βραδυ κατάλαβαν ότι είναι ωραία η επανάσταση, αλλά και το υπόστεγο των κακών Βρυξελλών και του Βερολίνου, μια χαρά είναι για όταν πιάνει η μπόρα.
- Οι Έλληνες αγανακτισμένοι έδωσαν πνοή και ύπαρξη στην περιθωριακή Χρυσή Αυγή, η οποία απλώς και μόνον λόγω του περιθωριακού και συχνά κακοποιού χαρακτήρα των στελεχών της, δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε συστημική δύναμη, όπως π.χ. η Μαρίν Λεπεν ή ο Σαλβινι.
Όμως οι δικοί μας αγανακτισμένοι εβγαλαν στον αφρό τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και από αντισυστημική δύναμη, τον ανέδειξαν σε κυβερνώσα απολύτως συστημική Αριστερά, με τις γνωστές συνέπειες.
- Η δική μας Πλατεία Συντάγματος, όπως και η Πιάτσα Ρεπούμπλικα στην Ρώμη και οι οδικές αρτηρίες της Γαλλίας δυστυχώς αναδεικνύουν ένα «τυφλό» κίνημα, εθισμένο σε κάθε «ψεκασμένη ειδηση» και σε έναν αφελή πρωτογονισμό… Αρκεί να πας κόντρα στο Σύστημα και όλα θα γινουν.
Στην Γαλλία, που δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και να υλοποιήσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα όπως εκείνο του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη Γκ. Σρέντερ, οι κοινωνικές αντιθέσεις, η κατάρρευση των εισοδημάτων, το μεταναστευτικό αλλά και η περιθωριοποίηση μεγάλων εθνικών ή κοινωνικών ομάδων, εχουν σωρεύσει άφθονη «καύσιμη ύλη» στις γειτονιές του Παρισιού και των μεγάλων πόλεων. Και η φορολογία στα καύσιμα είναι μόνο ένα μικρό σπίρτο σε αυτή την εύφλεκτη μάζα.
Τώρα πια ο μεν Μακρόν βρισκεται σε αδιέξοδο καθώς μόνον εάν πάρει τον φόρο στα καύσιμα πίσω θα μπορέσει να κατευνάσει τα «κίτρινα γιλέκα», αλλά έτσι ανοίγει τον δρόμο για τα επόμενα «γιλέκα» με ένα άλλο αίτημα, με μια άλλη διεκδίκηση. Και ειδικά για το συγκεκριμενο φόρο, κανείς δεν θα συζητήσει φυσικά, (εξάλλου ελάχιστα ενδιαφέρει όπως φαίνεται τους Γάλλους αγανακτισμένους), ότι με την κατάργηση του φόρου, ουσιαστικά τελειώνει η μεγάλη προσπάθεια της Γαλλίας να κρατήσει ζωντανή την Συμφωνία για το Περιβάλλον… Που χωρίς αυτήν απειλείται όχι μόνο το επίπεδο ζωής τους, αλλα και η ίδια η επιβίωση ολων…
- Ο Σαλβινι τον οποίο βλέπουν και θαυμάζουν πολλοί αριστεροί στην Αθήνα, επειδή θεωρούν ότι θα «πηδήξει», για λογαριασμό τους , την Μερκελ και την Γερμανία, αποδεικνύεται μετρ της (έξυπνης) κολοτούμπας και της τακτικής υποχώρησης, όχι όμως της συνθηκολόγησης. Εξαντλώντας την αντισυστημικοτητα του στους αντιμεταναστευτικούς νόμους.
Αυτό που ίσως ακόμη δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε είναι ότι η αντισυστημικότητα, ο αντιευρωπαϊσμός, που καλύπτεται πίσω απο τον μανδύα του συνθήματος εναντίον της «γερμανικής Ευρώπης», δεν σημαίνει προοδευτικότητα. Στην εποχή μας μάλλον συμβαίνει το αντίθετο.
- Οι βρετανοί Brexiters, η Λεπεν, ο Ορμπαν, οι ακροδεξιοί εθνικιστές και οι λαϊκιστές στην Σουηδία, την Πολωνία, τη Φιλανδία, αμφισβητούν το «Σύστημα». Επικρίνουν την κακή Γερμανία, που δεν αφήνει να μοιρασθούν τα λεφτά στους ευρωπαϊκούς λαούς και δεν τολμούν να πουν στους λαούς τους, ότι δεν υπάρχουν πια λεφτά ουτε για ασφαλιστικά ταμεία, ούτε για τις επόμενες γενιές. Ότι το Σύστημα οδηγείται προς πτώχευση…
Δεν είναι πια διακριτό ένα προοδευτικό, εστω απλώς δημοκρατικό πρόσημο. Δεν είμαστε μπροστά σε μια νέα Άνοιξη. Είμαστε μπροστά μάλλον σε μια νεα Βαϊμάρη.
Ο Σαλβινι, η Λεπέν, ο Ορμπαν και τόσοι άλλοι δεν είναι δυνατόν να αποτελούν το αντίπαλο δέος της Μέρκελ και του Μακρόν και την εναλλακτική επιλογή.
- Η αμφισβήτηση του Συστήματος δεν είναι το παν. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο δύσκολη και επίπονη. Η σημερινή κατάσταση προφανώς δεν μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι για την διατήρηση του οικονομικού μοντέλου που υπήρξε μέχρι τώρα…