Στο https://www.efsyn.gr διαβάσαμε:
xasan_kotar.jpg 
Ο Χασαν αλ-Κοντάρ χαμογελάει – ενα μικρό παλούκι στην καρδιά των βρυκολάκων 02.12.2018, 10:30 | Ετικέτες: φασισμός, Ναζί, πρόσφυγες, χρηματοδότηση, Γερμανία, ακροδεξιά Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Μια χαρά τα λέει δίπλα ο σπουδαίος Λεβί στον σύντροφο Τσακίρογλου: η Ακροδεξιά καλπάζει στο κενό που της άφησε η καθημαγμένη, ομφαλοσκοπούσα Αριστερά και γεννά τέρατα σε όλο τον κόσμο.
Τα αυγά του φιδιού όμως δεν σπέρνονται από μόνα τους –χρειάζονται και λεφτά. Και τα λεφτά, όπως πάντα, τα βάζουν αυτοί που τα ‘χουν –οι πλούσιοι, φανατικοί καπιταλιστές, οι αντιδραστικοί και απάνθρωποι μισάνθρωποι που, σαν τον Σκρουτζ του Ντίκενς ή τον Σάιλοκ του Σέξπιρ, δεν έχουν άλλο σκοπό στη ζωή τους από τη διαιώνιση των ανισοτήτων και τη συστηματική παρεμπόδιση κάθε κοινωνικής δικαιοσύνης και προόδου.
Διάβαζα προχτές στο γερμανικό Der Spiegel για τον ρόλο που έπαιξε και παίζει ένας τέτοιος «κύριος», ο 88χρονος δισεκατομμυριούχος Αουγκουστ φον Φινκ, στη ραγδαία άνοδο του ακροδεξιού, ρατσιστικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία –του κόμματος που έφτασε μέσα σε λίγα χρόνια από την πλήρη ανυπαρξία στην αξιωματική αντιπολίτευση και απειλεί να καταλάβει εξ εφόδου μια σειρά από «οχυρά» της παραδοσιακής γερμανικής Δεξιάς.
Ο Φινκ, που λέτε, είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και δέκατος πλουσιότερος Γερμανός στη λίστα Forbes, με κάπου 8 δισ. ευρώ προσωπική περιουσία.
Πώς την απέκτησε; Ο συνονόματος (Αύγουστος κι αυτός) πατέρας του, μεγαλοτραπεζίτης και ασφαλιστής, υπήρξε ένας από τους βασικούς χρηματοδότες του Χίτλερ και των ναζί, στη δεκαετία του ‘30, και απόσβεσε με το παραπάνω την επένδυσή του «καταπίνοντας» τις περιουσίες χιλιάδων Γερμανοεβραίων κατά τη διάρκεια της περιβόητης «Αριανοποίησης».
Το 1931, δύο χρόνια πριν από την άνοδο του Αδόλφου στην εξουσία, συμμετείχε στο παρεάκι των εκατομμυριούχων που συναντήθηκαν μυστικά με τον μελλοντικό φίρερ στο βερολινέζικο ξενοδοχείο Kaiserhof και του έδωσαν τα «μύρια» που χρειαζόταν για να πετύχει τον σκοπό του και να γίνει καγκελάριος. Ενα από τα «αντίδωρα» του Χίτλερ ήταν η εκχώρηση στην τράπεζα των Φινκ, τη Merck, του μεγάλου βιεννέζικου χρηματοπιστωτικού οίκου Ρότσιλντ.
Μετά τον πόλεμο ο μπαμπάς Φινκ θα έπρεπε κανονικά να καταλήξει στην κρεμάλα, παρέα με τους άλλους «συνοδοιπόρους», αλλά αντ’ αυτού αφέθηκε -με τις ευλογίες των Αμερικανών- να κρατήσει τη ματωμένη περιουσία του και μάλιστα να την αυξήσει αγοράζοντας μεταξύ άλλων μεγάλες εκτάσεις γης στο Μόναχο και άλλες γερμανικές πόλεις.
Στην πορεία ο γιόκας του πούλησε το 1990 την οικογενειακή τράπεζα Merck Finck και το 1999, για να μην πληρώνει φόρους, μετακόμισε σ’ έναν μεσαιωνικό ελβετικό πύργο στο Βαϊνφέλντεν που θα ταίριαζε γάντι σε κάποιον «κακό» του Τζέιμς Μποντ. Από εκεί φυσικά συνέχισε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γερμανική βιομηχανία σαν «θεσμικός επενδυτής», αγοράζοντας και πουλώντας μεγάλα μετοχικά μερίδια σε κολοσσούς όπως τη ζυθοποιία Löwenbräu, την αλυσίδα πολυτελών ξενοδοχείων και εστιατορίων, το μεγάλο βιομηχανικό σύμπλεγμα Von Roll, τη γνωστή μας υπερ-κατασκευαστική Hochtief και φυσικά την… απαραίτητη βιομηχανία όπλων Oerlikon-Bührle.
Αλλά αυτό δεν του έφτανε. Βάλθηκε λοιπόν να περπατήσει στα βήματα του πατέρα του και να χτίσει την δική του αντιδραστική πολιτική δύναμη. Είχε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα – η Ακροδεξιά ήταν ακόμη «ταμπού», οι μνήμες της συντριβής και του Ολοκαυτώματος ήταν ακόμη πολύ φρέσκες. Κι έτσι έγινε ένας από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών, του δήθεν «κεντρώου» αλλά στην πραγματικότητα άγρια νεοφιλελεύθερου FDP και διάφορων «συνδεδεμένων» με αυτό οργανώσεων «ελεύθερων πολιτών», όπου ήδη συμμετείχαν πρόσωπα όπως το σημερινό ηγετικό στέλεχος του AfD Μπεατρίς φον Στορκ.
Το 2009 με το FDP -αυτό το τυπικό παράδειγμα του «Ακραίου Κέντρου»- να συμμετέχει στην κυβέρνηση ως «δεκανίκι» της Μέρκελ, ο όμιλος Mövenpick χάρισε 1,1 εκατομμύρια ευρώ στο FDP, αλλά δεν άργησε καθόλου να τα πάρει πίσω: το κόμμα πίεσε για να περάσει μειώσεις στον ΦΠΑ του ξενοδοχειακού κλάδου χαρίζοντας δεκάδες εκατομμύρια στη Mövenpick. Το σκάνδαλο απασχόλησε τον Τύπο και η κατακραυγή ήταν μεγάλη συμβάλλοντας στη σταδιακή περιθωριοποίηση του «εργαλειακού» αυτού κόμματος, που άλλωστε είχε εκμετρήσει τον χρήσιμο βίο του: το επόμενο δεκανίκι της Μέρκελ δυστυχώς ήταν το ιστορικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, που συνεχίζει να ξεφτιλίζεται ώς και σήμερα…
Ο Φινκ είχε ήδη έτοιμο το επόμενο πολιτικό πρότζεκτ. Το 2013 ξεκίνησε το νταλαβέρι με δύο ιδρυτικά στελέχη του AfD, τους(Πηγή)