Με αφορμή την περίπτωση του Θεόδωρου Γιάνναρου, ο οποίος αποκάλεσε πίθηκο έναν πρόσφυγα στη Λέσβο, θυμήθηκα μια ανάρτηση που είχε κάνει στο Twitter πριν από λίγες μέρες. Τότε είχε και πάλι βαλθεί εναντίον των προσφύγων κατηγορώντας τους πως έρχονται «στη χώρα των κορόιδων» και το tweet συνόδευε η φωτογραφία μιας προσφυγοπούλας η οποία έβγαζε σέλφι με ένα κινητό.
Δεν θα σταθώ στις ιδέες αυτού του ανθρώπου, αλλά στην επισήμανσή του για το κινητό των «1.300 ευρώ», καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναπαράγουν την ίδια ρητορική όταν βλέπουν πρόσφυγες με smartphones. Πολλοί χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου «πέφτουν βόμβες γύρω τους και έχουν τον νου τους να πάρουν το κινητό μαζί τους;». Φυσικά! Και εσύ και εγώ και ο οποιοσδήποτε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ένα από τα πρώτα πράγματα που θα πάρει μαζί του πριν τραπεί σε φυγή θα είναι το κινητό του.
Άλλοι πάλι λένε πως «ενώ δεν έχουν να φάνε έχουν ακριβά κινητά». Αφενός, επειδή δεν έχουν να φάνε εδώ δεν σημαίνει πως δεν είχαν να φάνε και στην πατρίδα τους. Αφετέρου, τα ακριβά κινητά αφθονούν ακόμη και σε αρκετά φτωχές κοινωνίες. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα που οι νέοι δεν έχουν λεφτά να βάλουν κάρτα αλλά έχουν κινητό αξίας 500 ευρώ; Ή μια βόλτα στα Βαλκάνια θα πείσει τον καθένα πως δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να έχεις ακριβό κινητό.
Σε άλλες χώρες οι άνθρωποι κατανοούν περισσότερο τη σημασία που έχει ένα κινητό τηλέφωνο στις μέρες μας. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα αποτελεί η Μ. Βρετανία στην οποία πριν από τρία χρόνια είχε δημιουργηθεί μια οργάνωση η οποία συγκέντρωνε χρήματα για να βάζει μονάδες στα κινητά των προσφύγων. Η οργάνωση ονομάζεται Phone Credits for Refugees και μέχρι πέρυσι απαριθμούσε περίπου 80,000 μέλη, ενώ είχε πραγματοποιήσει περισσότερες από 50,000 ανανεώσεις του υπολοίπου σε πρόσφυγες. Αυτό μεταφράζεται σε χρήματα σε 700,000 λίρες περίπου.
Η αγγλική κοινωνία αντιλήφθηκε εγκαίρως τη σημασία που έχει το κινητό για τους πρόσφυγες, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό ήταν σε θέση να κρατούν επαφή ο ένας με τον άλλον, να είναι ασφαλείς, να επικοινωνούν με τις υπηρεσίες ασύλου και να προγραμματίζουν τις επόμενες κινήσεις τους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι πρόσφυγες δεν έλεγαν στους εθελοντές «Είμαστε πεινασμένοι, χρειαζόμαστε φαγητό» αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ρώταγαν πού μπορούν να βρουν Wifi και να φορτίσουν τα κινητά τους, όπως είπε ένας εθελοντής σε βρετανικό μέσο.
Πηγή: Έθνος