Ο νεο-ρατσισμός έχει τις ρίζες του στη Γαλλία του 1960 και ξεκίνησε να υφίσταται λόγω του τεράστιου κύματος μεταναστών από την Αφρική προς την Ευρώπη. Είναι μια θέση της ακροδεξιάς και χαρακτηρίζεται ως “νέο-”, επειδή έχει πιο ήπια μορφή από τον ήδη γνωστό ρατσισμό και επικεντρώνεται κατ’εξοχήν στις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των γηγενών και των “ξένων”.
Ακόμα, επικαλείται τις ασύμβατες πολιτισμικές διαφορές, π.χ. των μεταναστών με τους γηγενείς πληθυσμούς των χωρών που εργάζονται και διαβιώνουν. Επιπλέον, ο νεορατσισμός υποστηρίζει το «φυσικό» δικαίωμα κάθε εθνικής ομάδας να προστατεύσει την ταυτότητά της, προβάλλοντας την αναγκαία διάκριση σε μια κυρίαρχη ομάδα, έναντι των άλλων ομάδων μιας κοινωνίας με απώτερο σκοπό τη νομιμοποίηση της μεροληπτικής μεταχείρισης σε βάρος των άλλων.
Η δράση των Κου Κλουξ Κλαν στην Αμερική
Όσον αφορά τις Η.Π.Α., γνωστό ρατσιστικό κίνημα είναι αυτό των Κου Κλουξ Κλαν, που δημιουργήθηκε στο Πουλάσκι των Η.Π.Α., στο 1865. Θύματα της ρατσιστικής διάθεσης της προαναφερθείσας ομάδας με τις λευκές κουκούλες, ήταν κατά κύριο λόγο οι έγχρωμοι σκλάβοι και οι λευκοί υποστηρικτές της κατάργησης της δουλείας. Οι «λευκοί Ιππότες» κινούνταν σε ομάδες 20 ως 60 ατόμων και έκαναν κυρίως νυχτερινές επιδρομές. Το πρώτο μαρτύριο του θύματος ήταν 200 χτυπήματα με μαστίγιο. Όποιος αντιστεκόταν ή ακρωτηριαζόταν ή κρεμιόταν. Όποιος κατήγγειλε στις αρχές τις επιθέσεις είχε την ίδια τύχη. Όταν οι νέγροι απέκτησαν δικαίωμα ψήφου, οι επιθέσεις πήραν ακόμη μεγαλύτερη διάσταση. Στο Άρκανσο, πριν τις εκλογές, πραγματοποιήθηκαν περίπου 200 δολοφονίες έγχρωμων ψηφοφόρων. Με την νέα κυβέρνηση, όμως, που εκλέχθηκε, εφαρμόστηκε στρατιωτικός νόμος, αφοπλίστηκαν τα μέλη της ομάδας και διαλύθηκαν οι τοπικές οργανώσεις. Το 1906, με τη δημοσίευση του βιβλίου “The Clansman” του Τ.Ντίξον, έγινε αναβίωση της ομάδας των Κου Κλουξ Κλαν. Βασικές αρχές ήταν ο πατριωτισμός, η κυριαρχία της λευκής φυλής και ο αγώνας για τη διατήρηση της κυριαρχίας της. Με την υποστήριξη και θρησκευτικών ομάδων, η δύναμη της Κου Κλουξ Κλαν έφτασε σχεδόν τα 4 εκατομμύρια μέλη. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κλαν μεταμορφώθηκε σε επιχείρηση, όπου τα υψηλά στελέχη πλούτιζαν εύκολα. Ταυτόχρονα, μεγάλωνε και η πολιτική της επιρροή και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εκλογές του 1924 και 1928.Η αρχή του προσωρινού τέλους ήρθε το 1944 για χρέη της οργάνωσης ύψους 685 χιλιάδων δολαρίων.Το 1954 η Κου Κλουξ Κλαν οργανώθηκε ξανά, εξαιτίας του νόμου για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, που προωθούνταν στα σχολεία. Η βία εκφραζόταν πλέον με δυναμίτες και στόχοι ήταν σχολεία, εκκλησίες, εβραϊκά καταστήματα, κατοικίες νέγρων, που ανατινάζονταν το ένα πίσω από το άλλο.Στη νεότερη ιστορία της, η Κου Κλουξ Κλαν ταυτίστηκε με μικρότερες μεμονωμένες ομάδες που συνδέονταν με ακροδεξιές οργανώσεις, αριθμώντας στα τέλη του 20ού αιώνα μερικές χιλιάδες μέλη.
Ο ρατσισμός στην Αμερική σήμερα
Πολλοί πίστευαν ότι με την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, ως προέδρου των Η.Π.Α. το 2008, θα εξαλείφονταν κάθε ίχνος ρατσισμού και φυλετικής διάκρισης της χώρας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μόνο 66 εκ. ψηφοφόροι του Ομπάμα υποστήριζαν τις θέσεις του. 174 εκ. απήχαν από τις εκλογές και 61 εκ. ψήφισαν τον ρεπουμπλικάνο Πιτ Ρόμνεϊ, που είχε αρνηθεί τα αντιρατσιστικά μέτρα, προεκλογικά. Μπορεί, λοιπόν, να μην υφίστανται ακραίες ρατσιστικές δράσεις πλέον, όπως στο παρελθόν, αλλά δεν παύει να υπάρχει ένα ήπιο ρατσιστικό κλίμα, που γίνεται όμως αισθητό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ρατσιστικής συμπεριφοράς των ημερών μας, έλαβε χώρα στις 17 Ιουνίου του 2015, στο Τσάρλεστον της Ν.Καρολίνα. Ένας 20χρονος ρατσιστής σκότωσε έξι γυναίκες και τρεις άνδρες οι οποίοι μελετούσαν τη Βίβλο στην εκκλησία Εμμάνουελ των μεθοδιστών. Ένα μήνα αργότερα, ο 20χρονος Dyllan Storm Roof, θα τιμηθεί γι’αυτή του την πράξη στην κεντρική πλατεία του Τσάρλεστον. Οργανωτής αυτής της εκδήλωσης είναι το τοπικό τμήμα της Κου Κλουξ Κλαν, της προαναφερθείσας, δηλαδή, ρατσιστικής οργάνωσης. Αυτό, βέβαια, είναι ένα μόνο παράδειγμα του νεορατσισμού των Η.Π.Α., για να πεισθεί και ο πιο δύσπιστος ότι ο ρατσισμός των αμερικανών δεν έχει πεθάνει.
Για τον ΕΟΕ,
Δάφνη Τσάρτσαρου, Συντάκτης.