Πως ο Τραμπ κατέστρεψε την Τουρκία: Η Αμερική δεν χρειάστηκε να ρίξει καν ένα πυροβολισμό!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Μου είπε ένας Αμερικανός συνάδελφος, με τον οποίο συζητούσαμε χθες τα νέα αρνητικά δεδομένα στις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία, και τον κατήφορο -μέσα σε ολίγες ημέρες- της οικονομίας της ότι η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, μπορεί να επιβάλει τις απόψεις της χωρίς να ρίξει ούτε ένα πυροβολισμό.

Προκαλεί πραγματικά ανατριχίλα όταν σκέφτεται κανείς το μέγεθος της δύναμης των ΗΠΑ, ιδιαίτερα τώρα, που έχει στο τιμόνι της ένα Πρόεδρο, ο οποίος πιστεύει ότι όλος ο κόσμος πρέπει να υποταχθεί στην Ουάσιγκτον.
Αυτή την άνευ προηγουμένου ισχύ είναι που αγνόησε ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μέσα στο σχιζοφρενικό του μυαλό είχε αποφασίσει ότι ο ίδιος είναι άτρωτος και η χώρα του μία …υπερδύναμη. Διότι αυτό ήταν το μήνυμα του πριν από τις εκλογές στην Τουρκία, στις 24 Ιουνίου, και με αυτό το σύνθημα «ενέπνευσε» τα χαμηλά μορφωτικά στρώματα του τουρκικού λαού, που αλαφιασμένα τον χειροκροτούν σε κάθε εμφάνισή του.

Αγνοώντας την παντοδυναμία της Αμερικής, και πιστεύοντας ότι λόγω της στρατηγικής του σχέσης με τη Ρωσία, θα είχε και προστασία έναντι αυτών που θεωρεί εχθρούς του, ο Ερντογάν βρέθηκε στην πιο δεινή θέση, έχοντας απέναντι ένα αποφασισμένο (για όλα) και αποφασιστικό Ντόναλντ Τραμπ.

Οχυρώθηκε πίσω από τον συμφεροντολόγο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος προφανώς δεν θα τον βοηθήσει οικονομικά, διότι τα χρήματα διάσωσης της Τουρκίας είναι πολλά και καμία χώρα, εκτός της Αμερικής, δεν μπορεί να τα διαθέσει. Βεβαίως, και να ήθελε ο πρόεδρος Τραμπ να τον σώσει -που προφανώς δεν το θέλει αυτή τη στιγμή, εκτός αν υποταχθεί στην Αμερική- τα κονδύλια διάσωσης πρέπει να περάσουν από τη φωτιά και τη λάβα του Κογκρέσου, το οποίο ΔΕΝ θα τα εγκρίνει ποτέ, ο Θεός να κατεβεί στη γη.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά:

Εδώ και δύο χρόνια, ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει κάνει μία απίστευτη στροφή και έχει ταχθεί σε όλα τα διεθνή μέτωπα εναντίον της Αμερικής και του Ισραήλ. Η Ουάσιγκτον έκανε για μεγάλο διάστημα τα στραβά μάτια, ελπίζοντας ότι θα συνέλθει. Οι Αμερικανοί γραφειοκράτες ζούσαν σε ένα φανταστικό κόσμο. Νόμιζαν ότι όπως έκανε την «κωλοτούμπα» με τη Ρωσία, το ίδιο θα συνέβαινε και με τη στάση του έναντι των ΗΠΑ.
Μόνο που ο Ερντογάν είχε αποφασίσει να απομακρυνθεί από τη Δύση και να λάβει μέρος στην καινούργια συμμαχία που στήνει ο πρόεδρος της Ρωσίας. Ο Τούρκος ηγέτης είναι παθολογικά αντιαμερικανός και αντισημίτης, αλλά είναι και αλαζονικός, σε σημείο που είχε πιστέψει ότι ήταν ήδη Σουλτάνος.
Υπάρχουν βέβαια και μερικοί αναλυτές που πιστεύουν ότι την αλλαγή του την επέβαλε ο Βλ. Πούτιν, ο οποίος -όπως λένε- τον εκμεταλλεύεται για όσο διάστημα τον έχει ανάγκη για να τινάξει στον αέρα τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Είναι μία λογική εξήγηση, αν και δεν έχουμε στοιχεία που να την επιβεβαιώνουν.

Όταν προέκυψε το θέμα του Πάστορα Άντριου Μπράνσον, για τον οποίο η Αμερική δεν είχε ασχοληθεί από την αρχή, ο κ. Ερντογάν δεν πίστεψε ποτέ ότι θα αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα. Πάλι έπεσε έξω και δεν είχε υπολογίσει την εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Αμερική. Το χριστιανικό στοιχείο στις ΗΠΑ είναι πηγή ψήφων για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Ούτε υπολόγισε τη δύναμη του αντιπροέδρου Μάικ Πενς, ο οποίος έχει ψυχική σύνδεση και σχέση με τους χριστιανούς ψηφοφόρους.

Και αντί να δώσει τον Πάστορα και να ησυχάσει, επέλεξε ως ερασιτέχνης χάννος που είναι, να κοντράρει τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, και μάλιστα για ένα θέμα το οποίο και οι δύο έδειξαν πόσο τους ενδιαφέρει. Απ’ εκεί και πέρα ότι συνέβη ήταν αναμενόμενο.
Αυτό που πολλοί δεν υποψιάστηκαν ήταν ότι ο Λευκός Οίκος θα τον χτυπούσε αλύπητα εκεί που πονούσε. Η «αχίλλειος πτέρνα» του ήταν η οικονομία του, που είχε καταστραφεί από τη διαφθορά, που κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της Τουρκίας και από τα απίστευτα χαμένα δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, σε μεγάλα έργα και στα παλάτια του. Μόνο τα παλάτια του στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη κόστισαν 1,2 δις. δολάρια στους Τούρκους φορολογούμενους!
Για να επιστρέψω στη συνομιλία μου με τον Αμερικανό συνάδελφο, αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι χρειάστηκε ένα tweet του Προέδρου Τραμπ για τους δασμούς και μία αναφορά για την τουρκική οικονομία για να έρθουν τα πάνω κάτω. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα κατέρρευσε το τουρκικό οικονομικό «οικοδόμημα». Τινάχθηκε στον αέρα σαν φούσκα. Την ίδια στιγμή είναι διπλά απίστευτο, πως μία απλή αναφορά του Αμερικανού πλανητάρχη, έχει τέτοια ισχύ και τόση επιρροή.

Χθες, ο πρέσβης της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον ζήτησε άρον-άρον να συναντήσει τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, τον «βασιλιά» των γερακιών, Τζον Μπόλτον. Η λιτή ανακοίνωση της εκπροσώπου Σάρας Σάντερς ομιλεί από μόνη της. Μέσα στις τρεις γραμμές τα λέει όλα. Ο Τούρκος πρέσβης, που θα πληρώσει και τη νύμφη στο τέλος, πήγε να συζητήσει για τον Πάστορα.

Αρκετοί στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι η νέα προσφορά της Τουρκίας ήρθε πολύ αργά. Διότι ακόμα και αν απελευθερωθεί ο Πάστορας, το ποτήρι των τουρκο-αμερικανικών σχέσεων έχει γίνει θρύψαλα, έχει κατακομματιαστεί. Οι Αμερικανοί είναι βέβαιοι πλέον πως δεν μπορούν να έχουν καμία, μα καμία, εμπιστοσύνη στην Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν, και είναι απόλυτα αναγκαίο να σχηματιστούν νέες συμμαχίες από πιστούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όντως, τα όσα συμβαίνουν στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτά. Και αυτό λόγω του γεγονότος ότι η Τουρκία πάντα βρίσκει τον τρόπο να αρμέγει την Αμερική εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Όμως, τούτη τη φορά τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο κλασσικός Πρόεδρος της αμερικανικής υπερδύναμης. Είναι ένας «αναρχικός» της πολιτικής, ο εγωϊσμός του οποίου τρέφεται μόνο με ανατροπές και αντιπαραθέσεις. Θέλει πάντα να νικά, νοιώθει δε ανίκητος και άτρωτος.