H ιταλική οικονομία είναι 10 φορές μεγαλύτερη από την ελληνική και το δημόσιο χρέος της φθάνει στα 2,3 τρις ευρώ – είναι επταπλάσιο από εκείνο της Ελλάδας. ‘Η άλλως, όπως το θέτουν οι Financial Times, η ιταλική οικονομία είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, αλλά επίσης πολύ μεγάλη για να μπορεί να διασωθεί.
Αυτή η Ιταλία οδεύει ατάκτως προς νέες εκλογές, βαθιά διχασμένη, βυθισμένη σε θεσμική κρίση και με ντε φάκτο πλέον προεκλογικό διακύβευμα το ίδιο το ευρώ και την δημοκρατική νομιμότητα στην ευρωζώνη. Είναι η κατάσταση που οδηγεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο ενώπιον της «μεγάλης ανατριχίλας» – έστω κι εάν καταφέρνει, προσώρας, να αγοράσει χρόνο με έναν τεχνοκράτη υπηρεσιακό πρωθυπουργό, βγαλμένο από τις τάξεις του ίδιου του ΔΝΤ.
Και είναι επίσης η κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να βρει μπροστά της η ελληνική κυβέρνηση στο «παρά πέντε» της εξόδου από τα Μνημόνια. Και τούτο όχι μόνον λόγω του σκηνικού υψηλής αβεβαιότητας που διαμορφώνεται στις αγορές και της αναζωπύρωσης του «πολέμου των spreads», αλλά και λόγω των πολιτικών παγίδων που μπορεί να εμπεριέχει η ιταλική κρίση.
Σ’ αυτές τις παγίδες κυβερνητικοί παράγοντες εντοπίζουν και υποδεικνύουν ως πρώτο κίνδυνο την, κλιμακούμενη τις τελευταίες ημέρες, επαναφορά των πιέσεων για προσφυγή στην περίφημη προληπτική πιστοληπτική γραμμή. Όπως επισημαίνουν, οι εν λόγω πιέσεις εκπορεύονται κυρίως από το εγχώριο – και όχι το ευρωπαϊκό – οικονομικό και πολιτικό σύστημα, κινούνται στην γνωστή γραμμή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, και επενδύονται με το ιταλικό άλλοθι. Απολύτως ενδεικτική σ’ αυτό το πλαίσιο θεωρείται η τελευταία παρέμβαση του Γκίκα Χαρδούβελη, υπουργού Οικονομικών στην περίοδο του «success story Σαμαρά», ο οποίος δήλωσε ότι η πιστοληπτική γραμμή, χωρίς κόστος, θα μας προστάτευε από τη δίνη της Ιταλίας.
«Είδαμε τους τελευταίους μήνες πως οτιδήποτε συμβαίνει στο εξωτερικό, μας επηρεάζει άμεσα… Όλα είναι στον αέρα και επομένως θα ήταν καλό να λάβουμε την προληπτική γραμμή», δήλωσε στον ΣΚΑΙ ο Γκίκας Χαρδούβελης, αποτυπώνοντας και τη θέση ενός τραπεζικού, οικονομικού και πολιτικού μπλοκ προερχόμενου από τις τάξεις των, πάλαι ποτέ, «εκσυγχρονιστών».
Οι ίδιοι κυβερνητικοί παράγοντες δεν θεωρούν ότι η θέση αυτή είναι πολιτικά αθώα. Ως προς την ουσία του επιχειρήματος, δηλαδή τη δημιουργία «ασπίδας» απέναντι στην ιταλική κρίση, απαντούν απλά ότι ολόκληρη η πορεία της ευρωζώνης είναι πλέον μια… κρίση διαρκείας. «Κρίση ήταν και το Brexit, απότοκο της ίδιας κρίσης είναι και η Ιταλία, και σε μία εβδομάδα επίσης μπορεί να μην έχει κυβέρνηση ούτε η Ισπανία», λέει χαρακτηριστικά πηγή με εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, για να προσθέσει: «Αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να δέσουμε την Ελλάδα σε πιστοληπτικές γραμμές και επιτροπείες για πάντα;»
Κατά την ίδια πηγή, η καλύτερη άμυνα απέναντι στα επόμενα «επεισόδια κρίσης» είναι η ανάκτηση της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας και η, σταδιακή, αποκατάσταση της απ’ ευθείας πρόσβασής της στις αγορές. Πίσω, δε, από τους ένθερμους υποστηρικτές της πιστοληπτικής γραμμής δεν είναι λίγα τα κυβερνητικά στελέχη που διακρίνουν καθαρά πολιτικά κίνητρα. Ήτοι, την πρόθεση να σπρωχτεί η χώρα σε ένα άτυπο, νέο Μνημόνιο – μέσα από τις δεσμεύσεις της πιστοληπτικής γραμμής -, το οποίο θα λειτουργήσει και ως ο καταλύτης για την πτώση της κυβέρνησης.
Τα ίδια στελέχη υπενθυμίζουν ότι το ίδιο «τεχνοκρατικό» λόμπι απεργαζόταν ανάλογα σενάρια και πριν από τρία χρόνια – στην κρίσιμη περίοδο πριν από το καλοκαίρι του 2015. Με στόχο τότε, την περίφημη «αριστερή παρένθεση» και τη δημιουργία κυβέρνησης τεχνοκρατών αποτελούμενη από πρόσωπα που εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν στην παραγωγή αφηγημάτων τρόμου…