Ο οικονομικός πόλεμος με την Ευρωπαϊκή Ένωση που ανοίγει ο Ντόναλντ Τραμπ, βυθισμένος σε ένα πρωτόγνωρο απομονωτισμό, δεν θα μείνει αναπάντητος. Είναι όμως αφετηρία προβληματισμού για το είδος της Ευρώπης που έχουμε και τις εσωτερικές της αντιφάσεις.
Στην απειλή για δασμούς σε χάλυβα και αλουμίνιο, η ΕΕ απαντά με δασμούς σε καταναλωτικά και άλλα προϊόντα των ΗΠΑ ενώ ο Τραμπ απειλεί πλέον και με δασμούς στα αυτοκίνητα. Αν ο “πόλεμος” γίνει πραγματικότητα και οι δύο πλευρές θα μετρήσουν απώλειες.
Στην Ευρώπη πλήττονται εύρωστες και εξαγωγικές χώρες, όμως θα “ματώσουν” περισσότερες… Όσες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα ή χρειάζονται πολιτική ισορροπία απέναντι στις ΗΠΑ.
Αυτό επιτάσσει το πλαίσιο της ΈΕ. Αλλά η αλληλεγγύη ισχύει από τους αδύναμους προς τους ισχυρούς και όχι αντίστροφα; Η Ε.Ε. αρνείται να διαχειριστεί με αναλογικότητα το μεταναστευτικό ή να διασφαλίσει τα εξωτερικά της σύνορα και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των χωρών της. Ταυτόχρονα όμως δεν ισοσκελίζει τα πλεονάσματα του Βορρά με τα ελλείμματα του Νότου και αρνείται τον ενιαίο δημοσιονομικό χώρο.
Η πολιτική Τραμπ είναι προφανώς αλλοπρόσαλλη αλλά στην ΕΕ φαίνεται πως είμαστε μαζί μόνο στα δύσκολα των ισχυρών της Ένωσης. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιθυμούν πραγματικά μια εμβάθυνση της Ευρώπης χρειάζονται αποδείξεις για το είδος της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής Ένωσης. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία και συστράτευση δεν γίνεται να είναι αλα καρτ.