Υπό τον σαφή τίτλο «Για μια ευρωπαϊκή Αναγέννηση», ο Εμμανουέλ Μακρόν κατέθεσε στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το δικό του πολιτικό μανιφέστο για τις Ευρωεκλογές του Μαΐου, φροντίζοντας να μεταφραστεί και να δημοσιευθεί σε εφημερίδες όλων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η φιλοδοξία του Προέδρου της Γαλλίας να ακουστεί η φωνή του σε όλες τις γλώσσες της Ένωσης είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη σε μια ήπειρο που, όπως ο ίδιος επισημαίνει, μεταξύ άλλων κινδύνων διατρέχει κι εκείνον του να πέσει στην «παγίδα του status quo και της αδράνειας».
Για αρχή, ακόμα κι αν κανείς διαφωνεί με κάποιες από τις απαντήσεις, ο Μακρόν θέτει όλες τις σωστές ερωτήσεις για την ανάγκη υπεράσπισης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος: ποια χώρα μπορεί να αναλάβει δράση μόνη της απέναντι στις επιθετικές στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι κυρίαρχος, μόνος, απέναντι στους γίγαντες της πληροφορικής; Πώς θα αντιστεκόμασταν στις κρίσεις του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού χωρίς το ευρώ, που είναι ένα δυνατό στοιχείο για όλη την Ένωση;
Σε αντίθεση με τον χρήσιμο αλλά άχρωμο Ολάντ, ο Μακρόν όχι μόνο δεν διστάζει αλλά αντίθετα διεκδικεί με πάθος να θέσει ξανά τη Γαλλία στο ευρωπαϊκό επίκεντρο της παραγωγής των ιδεών, σε μια στιγμή που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιδρούν στο σύνολο τους στην επιβολή μιας φρικτά στάσιμης «κανονικότητας» γερμανικής εμπνεύσεως. Με το βλέμμα στο Βερολίνο αλλά και στη Χάγη, ο Πρόεδρος της Γαλλίας τονίζει εμφατικά ότι «η Ευρώπη δεν είναι μόνο αγορά», εξηγώντας ότι «εκείνοι που δεν θέλουν καμία αλλαγή κάνουν επίσης λάθος, γιατί αγνοούν τους φόβους που διατρέχουν τους λαούς μας και τις αμφιβολίες που ναρκοθετούν τις δημοκρατίες μας». Εξάλλου, μόλις τον περασμένο Νοέμβριο ο ίδιος είχε επιχειρήσει και πάλι να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, δηλώνοντας κατάπληκτος από την ομοιότητα ανάμεσα στην κατάσταση που ζούμε και την κατάσταση του Μεσοπολέμου.
Από την ανάγκη ενίσχυσης της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος κι από τον περιορισμό της ασυδοσίας των τεχνολογικών κολοσσών μέχρι τη θέσπιση ενός ελάχιστου ευρωπαϊκού μισθού σε κάθε χώρα, ο Μακρόν καταθέτει μια σειρά προτάσεων που κυρίως αποκαλύπτουν την ισχυρή πεποίθηση του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί με όρους πρωτοπορίας και προόδου -κόντρα στο σημερινό κλίμα της μιζέριας και της στασιμότητας.
Αν και οι μαζικές διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» έδειξαν ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η γαλλική κοινωνία συμμερίζεται τον ενθουσιασμό Μακρόν για τις προοπτικές της χώρας του και της ενωμένη Ευρώπης, η πρόσφατη ανάκαμψη της δημοτικότητας του ίσως δείχνει ότι οι πολίτες δεν διστάζουν να επιβραβεύσουν κάποιον που στο τέλος της ημέρας ακούει και συμμερίζεται τις ανησυχίες τους. Εξάλλου, από μόνο του το γεγονός ότι ο τεχνοκράτης Μακρόν επέλεξε τον δρόμο της δημοσιονομικής επέκτασης για να διαχειριστεί τις διαδηλώσεις δείχνει ότι σημερινός Πρόεδρος της Γαλλίας βασανίζεται από λιγότερες αγκυλώσεις από όσες τους καταμαρτυρούν οι πολύχρωμοι αντίπαλοι του.
Ακόμα πάντως και αν το όραμα Μακρόν δεν πείσει εντός Γαλλίας, οι ιδέες και οι προτάσεις του δεν θα πρέπει να αγνοηθούν από τις προοδευτικές δυνάμεις εντός Ελλάδος. Είναι σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρον αλλά και αρκετά πιο ειλικρινές από τις όψιμες ευαισθησίες που επιδεικνύουν αρκετοί πολυδιαφημισμένοι «σοσιαλιστές» που πρωταγωνίστησαν στη διαμόρφωση της σημερινής ευρωπαϊκής κανονικότητας.
…