Οπουδήποτε υπήρχε σοσιαλισμός, παντού, όπου εφαρμόστηκε, δημιούργησε φτώχεια, δυστυχία, καταπίεση και απελπισία […] Οι μέρες τους τέλειωσαν». Τάδε έφη Ντόναλντ Τραμπ, προσπαθώντας να ιδεολογικοποιήσει μια ακόμη ξεκάθαρη επέμβαση των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, αυτή τη φορά εναντίον της Βενεζουέλας.
Η αμερικανική ερευνητική ιστοσελίδα The Intercept, αναφέρεται στο παραπάνω απόσπασμα της ομιλίας του Τραμπ σχετικά με το πώς οι ΗΠΑ επιχειρούν να προσδώσουν «ανθρωπιστικό» χαρακτήρα στην υποστήριξή τους σε ένα πραξικόπημα σε εξέλιξη. «Αυτή τη στιγμή είμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης, στοχοπροσηλωμένης, διακομματικής (σσ. εννοεί και με τη στήριξη των Δημοκρατικών) εκστρατείας για την ανατροπή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας» σημειώνει το δημοσίευμα, χαρακτηρίζοντας το κομβόι της «ανθρωπιστικής βοήθειας» των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα και της προβοκάτσιας που έχει στηθεί γύρω από την είσοδό του στα σύνορα ως «όπλο» υπέρ του πραξικοπήματος.
Προπαγανδιστικό «πογκρόμ» στην αλήθεια
Ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται η κατάσταση στην Βενεζουέλα από τα μεγάλα ΜΜΕ των ΗΠΑ είναι σχεδόν «αρχετυπικός» για την αμερικανική συστημική δημοσιογραφία, όταν επιστρατεύεται ως επικοινωνιακό «όπλο» που ανοίγει το δρόμο για τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες, πριν «μιλήσουν» τα πραγματικά όπλα: Ο Μαδούρο είναι «δικτάτορας» που ηγείται ενός «αντιδημοκρατικού καθεστώς», οδηγεί στην «πείνα» τον λαό του, του «στερεί» τα φάρμακα, τον «καταπιέζει» και τον «καταστέλει» με το στρατό, «εμποδίζοντας» την «ανθρωπιστική βοήθεια».
Για το The Intercept, αυτή η εκστρατεία αλλαγής καθεστώτος εκ μέρους των ΗΠΑ, δεν αφορά την «απελευθέρωση» του λαού της Βενεζουέλας. «Πρόκειται για τη διασφάλιση της εφαρμογής του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς και της νεοφιλελεύθερης ατζέντας». Η προπαγανδιστική μηχανή της Ουάσιγκτον εμφανίζει τον Μαδούρο ως έναν «άκαρδο τύραννο» που εμποδίζει την «ανθρωπιστική βοήθεια» να φτάσει στο λαό του. Πιο συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ φωνάζουν ότι η Βενεζουέλα «απέρριψε» μια έκτακτη αμερικανική «βοήθεια» 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην πραγματικότητα, αυτή η «βοήθεια» είναι μέρος μιας καλοστημένης προβοκάτσιας με στόχο την συκοφάντηση της εκλεγμένης κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Διότι, η πραγματικότητα είναι, «πως οι κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, κοστίζουν στο λαό της περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα».
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού αρνήθηκε να συμμετάσχει στην «επίθεση βοήθειας» της Ουάσιγκτον, με τον εκπρόσωπο της διεθνούς οργάνωσης στην Κολομβία να δηλώνει ευθαρσώς, ότι «δεν θα συμμετάσχουμε σε κάτι που δεν είναι για εμάς ανθρωπιστική βοήθεια». Ενώ, ένας άλλος ανώτερος αξιωματούχος του Ερυθρού Σταυρού είπε ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε «πολιτικό τόνο». Ούτε τα Ηνωμένα Έθνη έπεσαν στην προπαγανδιστική παγίδα της Ουάσιγκτον, τουλάχιστον ως προς το «κόλπο» της «βοήθειας». Προειδοποίησαν τις ΗΠΑ να μην χρησιμοποιήσουν τη βοήθεια ως πιόνι στη Βενεζουέλα, με τον εκπρόσωπο του ΟΗΕ να λέει ότι «η ανθρωπιστική δράση πρέπει να είναι ανεξάρτητη από πολιτικούς, στρατιωτικούς ή άλλους στόχους».
Παλιά τακτική
Το δημοσίευμα θυμίζει ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν και στο παρελθόν την κάλυψη της «ανθρωπιστικής βοήθειας» για να στείλουν όπλα σε δεξιές οργανώσεις στη Λατινική Αμερική. Είναι χαρακτηριστικό της συνέχειας της ίδιας πολιτικής, ότι ο Ελίοτ Αμπραμς, νυν ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ στην Βενεζουέλα, ήταν άμεσα εμπλεκόμενος σε συγκαλυμμένο πρόγραμμα του μυστικού πολέμου των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική τη δεκαετία του ’80, μέρους του οποίου ήταν και οι αποστολές «ανθρωπιστικής βοήθειας». «Αυτό που βλέπουμε τώρα» διαπιστώνει το The Intercept, «είναι μια εντελώς μαγειρεμένη προπαγανδιστική εκστρατεία, που στοχεύει στην εξαφάνιση οποιασδήποτε συζήτησης για τον σκληρό, αντι-ανθρωπιστικό, οικονομικό πόλεμο που οι ΗΠΑ διεξάγουν εναντίον του λαού της Βενεζουέλας. Και αυτό σκοπεύουν να κάνουν αυτές οι κυρώσεις: Στραγγαλίζουν οικονομικά, οδηγούν στη λιμοκτονία, βασανίζουν τους απλούς Βενεζουελανούς, ώστε να τους κάνουν να υποκύψουν στην Ουάσινγκτον και να υποστηρίξουν την ανατροπή μιας κυβέρνησης που δεν αρέσει στις ΗΠΑ».
Ομολογίες
Αν υπάρχει, όμως, η εντύπωση πως αυτό το κυνικό, νοσηρό και επικίνδυνο «παιχνίδι» το παίζει μόνο ο Τραμπ, τότε απουσιάζει η ακριβής γνώση για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Διότι το πλέον υψηλόβαθμο στέλεχος των Δημοκρατικών αυτή τη στιγμή, η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών, Νάνσι Πελόζι, εγκρίνει και υποστηρίζει με τον πλέον επίσημο τρόπο την απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, ενώνοντας τις δυνάμεις της – και κατ’ επέκταση του Δημοκρατικούς – με τον Τραμπ και τους λεγόμενους νεοσυντηρητικούς.
«Σε αυτή την καμπάνια» σημειώνει το δημοσίευμα, «η αληθινή ιστορία του παρεμβατισμού των ΗΠΑ πρέπει να αγνοηθεί. Όλα τα πραξικοπήματα, οι βρόμικοι πόλεμοι, οι παρεμβάσεις στις εκλογικές διαδικασίες, οι εισβολές, η κατοχή, η υποστήριξη της τρομοκρατίας, ο εξοπλισμός και η υποστήριξη των λεγόμενων “ανταρτών”, όλα αυτά πρέπει να αγνοηθούν ή να εξηγηθούν. Αυτά είναι πραγματικά μια εξαιρετικά λειτουργική επιχείρηση αλλαγής καθεστώτων. Ας είμαστε ειλικρινείς: Οι ΗΠΑ δεν παρεμβαίνουν ποτέ για ανθρωπιστικούς λόγους. Υπάρχει πάντα κάποιο άσχημο κίνητρο στο κέντρο. Και σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι του Τραμπ το φωνάζουν δυνατά». Έτσι, μόλις τον περασμένο Ιανουάριο, ο Τζον Μπόλτον παραδέχθηκε ανοιχτά, ότι αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ στην Βενεζουέλα, είναι το πετρέλαιό της: «Θα κάνει τη μεγάλη οικονομική διαφορά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν μπορούσαμε να έχουμε αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να επενδύσουν στις παραγωγικές πετρελαϊκές δυνατότητες της Βενεζουέλας. Θα ήταν καλό για τον λαό της Βενεζουέλας. Θα ήταν καλό για τις Ηνωμένες Πολιτείες.».
Η βία ως επιλογή επιβολής της νεοφιλελεύθερης ατζέντας
Μιλώντας στο The Intercept, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Βενεζουέλας, Κάρλος Ρον σχολιάζει όντως «έχουμε οικονομική κρίση, αλλά υπάρχουν χώρες στην περιοχή μας που αντιμετωπίζουν ακόμα πιο σοβαρά προβλήματα με τις οικονομίες τους και δεν βλέπουμε κανένα κίνημα βοήθειας προς αυτές». Σε ό,τι αφορά την κατηγορία των ΗΠΑ ότι η Βενεζουέλα αρνείται βοήθεια ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων, ο αξιωματούχος σημειώνει ότι έτσι χάνεται η πραγματική εικόνα της ετήσιας απώλειας 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την οικονομία της Βενεζουέλας, εξαιτίας των αμερικανικών κυρώσεων.
Ο Ρον θυμίζει ότι υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το 1965, για παράδειγμα, στην Δομινικανή Δημοκρατία ήρθε στην εξουσία μια προοδευτική κυβέρνηση που δεν άρεσε στις ΗΠΑ. ‘Ετσι, μέσω του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (σσ. ο οποίος και σήμερα στηρίζει τις ΗΠΑ έναντι της Βενεζουέλας) οι Αμερικανοί έστειλαν μερικές μερίδες φαγητού… και 8.000 πεζοναύτες που ανέτρεψαν την κυβέρνηση. «Ξέρουμε λοιπόν πώς λειτουργεί όλο αυτό. Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να μιλούν για βοήθεια, η οποία είναι πάντα ανεπαρκής και να προσπαθούν να δημιουργήσουν χάος. Στη συνέχεια, επικαλούμενη το χάος που προκάλεσαν λένε ότι χρειάζεται μια παρέμβαση, μια στρατιωτική παρουσία γιατί πρέπει να προστατευθεί η ανθρωπιστική βοήθεια και οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Στο τέλος της ημέρας καταλήγουν να εισβάλουν στη χώρα και να αναπτύξουν στρατό κατοχής. Αυτό είναι κάτι που έχουμε δει να παίζεται».
Αναφορικά με τον Γκουαϊδό ο Ρον σημειώνει ότι εκλέχθηκε επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης από το ίδιο εκλεκτορικό συμβούλιο που εξέλεξε πρόεδρο της χώρας τον Μαδούρο. Υποστηρίζει επίσης, ότι το κομμάτι της αντιπολίτευσης που εκπροσωπεί ο Γκουαϊδό, βλέπει τη δημοτικότητά του να επιδεινώνεται τους τελευταίους δύο μήνες. Συνειδητοποίησαν, λοιπόν, ότι δεν υπήρχε τρόπος να προχωρήσουν με κανονικές, συνταγματικές διαδικασίες, αλλά ότι έπρεπε «να επιχειρήσουν κάτι πολύ τρελό», όπως το να αυτοανακηρυχθεί «πρόεδρος» ο Γκουαϊδό παραβιάζοντας κατάφωρα το Σύνταγμα.
Ο Ρον εκτιμά πως η απόπειρα βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης προέρχεται από την αδυναμία της αντιπολίτευσης να καταστήσει δημοφιλή με δημοκρατικό τρόπο τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της. Διότι θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, μεταξύ άλλων την Παιδεία και την Υγεία. «Έτσι, όταν το σχέδιό σας δεν είναι κάτι που μπορείτε να πουλήσετε με εκλογές, τότε θα πρέπει να βρείτε άλλους τρόπους, θα στραφείτε στη βία και αυτό συμβαίνει ιστορικά από το 2014 στη Βενεζουέλα». Ο Γκουαϊδό εξελέγη στην Εθνική Συνέλευση με 97.000 ψήφους, με ένα κόμμα που εκπροσωπείται μόνο από 14 μέλη στο σώμα. «Πώς είναι αυτό πιο νόμιμο από έναν πρόεδρο που επανεξελέγη τον Μάιο του περασμένου έτους με πάνω από 6 εκατομμύρια ψήφους σε εκλογική συμμετοχή 9 εκατομμυρίων ανθρώπων;».
«Χέρι – χέρι» Τραμπ και Δημοκρατικοί
Ο Αμερικανός, Αλφρεντ ντε Ζάιας είναι δικηγόρος, συγγραφέας, ιστορικός και κορυφαίος εμπειρογνώμονας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Ως ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας των Ηνωμένων Εθνών, επισκέφθηκε τη Βενεζουέλα το 2017, την πρώτη επίσκεψη από εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η έκθεσή του για τη Βενεζουέλα παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2018 και συνιστά μια σφοδρή καταγγελία των οικονομικών κυρώσεων κατά της Βενεζουέλας από τις ΗΠΑ. Στην έκθεση, ο Ζάιας σημειώνει, ότι «οι συνέπειες των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τους προέδρους Ομπάμα και Τραμπ και τα μονομερή μέτρα από τον Καναδά και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν επιδεινώσει άμεσα και έμμεσα στην έλλειψη φαρμάκων όπως η ινσουλίνη και τα αντιρετροϊκά. Οι κυρώσεις συνέβαλαν σε πολλούς θανάτους και παραβιάζουν τις υποχρεώσεις των χωρών που τις επιβάλλουν έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Πρόσθεσε ότι «οι κυρώσεις μπορούν να αποτελέσουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και συνέστησε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ξεκινήσει έρευνα για τα κράτη που τις επιβάλλουν. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εκπρόσωπο των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα, τον ‘Ελιοτ ‘Αμπραμς, ως «διαβόητο εγκληματία πολέμου», ο οποίος, μεταξύ άλλων κάλυπτε τις σφαγές σε όλη την Κεντρική Αμερική στη δεκαετία του ’80». «Κυβερνητικές οργανώσεις των ΗΠΑ όπως η U.S. aid, η DEA (σσ Υπηρεσία για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών) και το “Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία” είναι διάσημες ως δούρειοι ίπποι. Είναι πασίγνωστες ως εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις που δεν είναι αρεστές στις ΗΠΑ. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι ο Μαδούρο υποπτεύεται την ανθρωπιστική βοήθεια που έρχεται στη Βενεζουέλα από την Κολομβία ή από τη Βραζιλία ή από τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Κατακεραυνώνει, τέλος, τους Δημοκρατικούς λέγοντας, ότι χειροκροτώντας τον Τραμπ για την πολιτική του στην Βενεζουέλα, παραβιάζουν τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ που απαγορεύει την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών. «Γιατί το κάνουν λοιπόν; Διότι η Βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Έχει επίσης τεράστια αποθέματα χρυσού και βωξίτη. Υπάρχουν εν δυνάμει κέρδη τρισεκατομμυρίων δολαρίων και αυτό είναι που ενώνει τους Δημοκρατικούς με τον Τραμπ: Και οι δύο τάσσονται υπέρ της λεηλασίας της Λατινικής Αμερικής».