Όσο περισσότερα στοιχεία συλλέγουμε, τόσο πιο δυσάρεστη γίνεται η αλήθεια
Η γλώσσα της «διαφορετικότητας-ισότητας-συμπερίληψης» (DEI) άρχισε να διαδίδεται στον δημόσιο χώρο τη δεκαετία του 1990 και να γίνεται ένα από τα βασικά σημεία αναφοράς για τον φιλελευθερισμό. Πριν από εκείνη την εποχή, ο όρος «πολυπολιτισμικότητα» ήταν πιο διαδεδομένος και χρησιμοποιούνταν κυρίως στον εκπαιδευτικό και ακτιβιστικό χώρο. Στη δεκαετία του 1980, συζητήσεις για τον «Ευρωκεντρισμό» λάμβαναν χώρα σε ακαδημαϊκά περιβάλλοντα, όπου οι επικριτές της δυτικής κοινωνίας λόγω της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού είχαν τον ηθικό έλεγχο, ενώ οι παραδοσιακοί (πολλοί από τους οποίους ήταν φιλελεύθεροι) βρίσκονταν στην άμυνα.
Η μετάβαση από την πολυπολιτισμικότητα στο DEI:
Αν και οι «πολυπολιτισμικοί» διανοούμενοι έκαναν αισθητή την παρουσία τους στον ακαδημαϊκό χώρο, η ρητορική τους δεν βρήκε απήχηση πέρα από τα τείχη των πανεπιστημίων. Οι πολυπολιτισμιστές συχνά φάνταζαν πικραμένοι, γεμάτοι παράπονο και λιγότερο ελκυστικοί για εκείνους που δεν εργάζονταν στην εκπαίδευση. Αν οι αριστεροί ήθελαν να πετύχουν την πρόοδο που οραματίζονταν, έπρεπε να υιοθετήσουν μία διαφορετική γλώσσα — αυτή του DEI. Λιγότερη συζήτηση για τα κακά της Δύσης, περισσότερη έμφαση στη δικαιοσύνη και την ευημερία για όλους.
Η αποτελεσματικότητα του DEI:
Για πολλά χρόνια, αυτή η αλλαγή στη γλώσσα λειτούργησε εντυπωσιακά. Ενώ η πολυπολιτισμικότητα της δεκαετίας του 1980 φαινόταν σαν επίθεση στην κληρονομιά που αγαπούσαν οι συντηρητικοί και οι κεντρώοι, το DEI απέφυγε αυτές τις κατηγορίες. Ήταν αρκετά αφηρημένο και ιστορικά ουδέτερο ώστε να μην εγείρει αντιδράσεις. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με έναν κόσμο όπου όλοι μοιράζονται την ευημερία; Αυτή είναι η έννοια της ισότητας (equity). Ποιος δεν απολαμβάνει κουζίνες από το Μεξικό, την Ινδία ή την Αιθιοπία; Αυτή είναι η ποικιλομορφία (diversity). Και ποια ευαίσθητη ψυχή θα ήθελε να δει κάποιον άξιο άνθρωπο να αποκλείεται από θεσμούς κρίσιμους για την ανάπτυξή του; Αυτή είναι η συμπερίληψη (inclusion).
Η κοινωνική αποδοχή και η επίδραση:
Η γλώσσα του DEI δούλεψε, και μάλιστα εντυπωσιακά. Μια δεκαετία πριν, κανείς δεν τολμούσε να αντιταχθεί στο DEI χωρίς να χαρακτηριστεί «ρατσιστής». Όταν η υπόθεση Fisher κατά του Πανεπιστημίου του Τέξας έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ένας τίτλος σε ένα διαδικτυακό περιοδικό ήταν χαρακτηριστικός: «Η Abigail Fisher αξίζει ένα ‘γαμ…’ για την ρατσιστική της υπόθεση με στόχο να ενισχύσει ανεπαρκείς λευκούς φοιτητές».
Η αντίδραση των Ρεπουμπλικάνων:
Ακόμα και οι Ρεπουμπλικάνοι επηρεάστηκαν από το DEI. Μετά την ήττα τους στις εκλογές για την προεδρία το 2012, η Εθνική Επιτροπή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (RNC) ανέθεσε μια μετεκλογική αξιολόγηση, η οποία πρότεινε τη δημιουργία ενός «Συμβουλίου Συμπερίληψης». Ο στόχος ήταν να «ενθαρρύνει τους κυβερνήτες να υιοθετήσουν τη διαφορετικότητα στις προσλήψεις και τις τοποθετήσεις». Δύο χρόνια αργότερα, η RNC δημοσίευσε μια «Αναφορά Προόδου», όπου καυχιόταν για τη δέσμευσή της να «ενθαρρύνει γυναίκες ψηφοφόρους, να προωθήσει περισσότερες γυναίκες υποψήφιες και να αυξήσει την προβολή των ισχυρών γυναικείων υποψηφίων μας», καθώς και να δώσει «νέα φωνή και πλατφόρμα σε νέους και διαφορετικούς υποψήφιους του κόμματος».
Η αλλαγή κατεύθυνσης
Ωστόσο, χρειάστηκε ένας «outsider» από τη Νέα Υόρκη για να σπάσει την κυριαρχία του DEI στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, δηλώνοντας: «Έχω βαρεθεί με αυτήν την πολιτικά ορθή ανοησία». Το εκλογικό σώμα των Ρεπουμπλικάνων συμφώνησε μαζικά.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το χαρούμενο και φιλικό πρόσωπο της πολυμορφίας, ισότητας και ένταξης (DEI) δεν είναι πλέον πειστικό. Η σκοτεινή πλευρά του DEI, όταν εφαρμόζεται στην πράξη και όχι ως αφηρημένο ιδανικό, έχει αποκαλυφθεί ως ένα είδος κοινωνικής μηχανικής. Οι άνθρωποι πλέον δεν εμπιστεύονται τη ρητορική που το περιβάλλει· την υποπτεύονται ως μια κάλυψη, μια απόσπαση προσοχής. Ένα παράδειγμα αυτής της ρητορικής βρίσκεται στα πρότυπα των Αγγλικών Τεχνών για την Πολιτεία της Μινεσότα:
«Οι μαθητές κατανοούν τις δικές τους οπτικές γωνίες, ταυτότητες και πολιτισμούς σε σχέση με εκείνες των άλλων. Ασχολούνται με μια ευρεία ποικιλία κειμένων που περιλαμβάνουν διαφορετικές οπτικές, ταυτότητες και πολιτισμούς, όμοιες και διαφορετικές από τις δικές τους. Είναι δεκτικοί στους άλλους.»
Αυτή είναι η πρώτη αρχή για την προετοιμασία των μαθητών για το κολέγιο και την καριέρα σύμφωνα με το έγγραφο προτύπων. Δεν πρόκειται για έναν ασήμαντο στόχο. Στην επιφάνεια, φαίνεται να είναι μια επιθυμητή επίτευξη: η κοσμοπολίτικη επίγνωση άλλων ανθρώπων και προοπτικών πέρα από τις προσωπικές εμπειρίες και την τοπική κοινότητα. Ωστόσο, παρατηρήστε τι λείπει: η εκμάθηση του δικού μας πολιτισμού, της ιστορίας του, της λογοτεχνίας του και των σημαντικότερων επιτευγμάτων και προσώπων.
Οι συγγραφείς φαίνεται να θεωρούν δεδομένο ότι οι μαθητές γνωρίζουν ήδη την ιστορία και τον πολιτισμό τους, και είναι έτοιμοι να τα συσχετίσουν με άλλες παραδόσεις. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς: οι 16χρονοι δεν γνωρίζουν πολλά για το παρελθόν. Μεγαλώνουν μέσα σε έναν καταιγισμό από τα κοινωνικά μέσα, την ψυχαγωγία και την πίεση από τους συνομηλίκους τους, που έχουν ελάχιστη πνευματική αξία. Θα περίμενε κανείς οι εκπαιδευτικοί να ξεκινήσουν με τα θεμελιώδη στοιχεία της κυρίαρχης παράδοσης, και αφού τα απορροφήσουν, να εισαγάγουν ποικίλες ιστορίες και πολιτισμούς.
Ωστόσο, αυτό το πρώτο βήμα απουσιάζει. Το έγγραφο των προτύπων δεν αναφέρει τον Σαίξπηρ ή τον Μαρκ Τουέιν ή το σονέτο. Η λέξη “μυθιστόρημα” εμφανίζεται μόνο δύο φορές, και μία από αυτές σε σχέση με τους ανθρώπους των Ντακότα και Ανισινάμπε. Πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η απουσία παραδοσιακού υλικού είναι σκόπιμη. Οι δημιουργοί των προτύπων φαίνεται να επιδίδονται σε μια πράξη αποστέρησης. Υπό το πρόσχημα της πολυμορφίας και της ένταξης, επιδιώκουν να στερήσουν από τους Αμερικανούς νέους την κατανόηση της αμερικανικής κληρονομιάς.
Οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με αυτά τα κίνητρα διαλύεται εύκολα όταν εξετάσουμε τα πρότυπα κοινωνικών σπουδών που συνέταξε η Μινεσότα το 2021. Στην αρχή του εγγράφου, οι συγγραφείς παραθέτουν τις εποχές της ιστορίας των ΗΠΑ που θα πρέπει να μελετήσουν οι μαθητές λυκείου. Οι χαρακτηρισμοί αυτών των εποχών αποκαλύπτουν ακριβώς την οπτική γεμάτη ενοχές για το παρελθόν που οι μαθητές καλούνται να αποδεχτούν. Δεν συναντάμε τις λέξεις “Πουριτανοί”, “συνοριακή γραμμή”, “Ίδρυση”, “πρωτοπόροι”, “ατομικισμός” ή “ισότητα”, χαρακτηριστικά του αμερικανικού τρόπου ζωής. Αντ’ αυτού, συναντούμε «Αποικιοκρατία των Εποίκων και Δουλεία στον Ατλαντικό», «Ιμπεριαλιστική Επέκταση και Αποστέρηση των Ιθαγενών» και «Μετανάστευση, Ιμπεριαλισμός και Ανισότητα». Η λέξη «ελευθερία» εμφανίζεται, αλλά μόνο δίπλα στη λέξη «Ανελευθερία» και «Αμφισβητούμενη». Το μήνυμα είναι σαφές: μην γιορτάζετε τίποτα από το αμερικανικό παρελθόν. Είναι μια κληρονομιά ψευδών ιδανικών και εκμετάλλευσης.
Αυτό κρύβεται πίσω από τη φαινομενικά καλοπροαίρετη γλώσσα του DEI. Η ευγενική ορολογία έχει εξυπηρετήσει μια άκαρδη ιδεολογία. Η τακτική, ωστόσο, έχει εξαντλήσει τη διαδρομή της. Μάθαμε να λέμε, «Μας λέτε τι σημαίνει το DEI, αλλά εμείς θέλουμε να δούμε τι κάνει». Δείξτε μας πώς λειτουργεί· ας δούμε τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση της πολυμορφίας· πείτε μας περισσότερα για τον ασυνείδητο ρατσισμό… Όσο περισσότερα στοιχεία συλλέγουμε, τόσο πιο δυσάρεστη γίνεται η αλήθεια.