Γιατί η Αφρική είναι τόσο σημαντική για τη Ρωσία. Η απάντηση είναι απλή. Για τον ίδιο λόγο που είναι σημαντική για την Κίνα και επειδή μπορεί να φέρει τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο status quo, που ήδη αλλάζει.
Υποδεχόμενος τους Αφρικανούς ηγέτες στην Αγία Πετρούπολη για τη Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας – Αφρικής (27 -28/7/2023) ο Vladimir Putin ήταν αποκαλυπτικός.
«Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε τους Αφρικανούς εταίρους μας με κάθε δυνατό τρόπο για να ενισχύσουν την εθνική και πολιτιστική κυριαρχία τους αλλά και να συμμετάσχουν περισσότερο ενεργά στην επίλυση περιφερειακών και παγκόσμιων ζητημάτων», δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος.
Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov υποστήριξε ότι οι δυτικές χώρες, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η Γαλλία, ασκούσαν «άνευ προηγουμένου πίεση» στις αφρικανικές χώρες για να τις εμποδίσουν να παρευρεθούν στη σύνοδο κορυφής».
Ενεργός ο ρόλος της Αφρικής
Με άλλα λόγια: οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας ανησυχούν ότι η Ρωσία θα βοηθήσει τα αφρικανικά κράτη «να ενισχύσουν την εθνική και πολιτιστική κυριαρχία και να συμμετάσχουν πιο ενεργά στην επίλυση περιφερειακών και παγκόσμιων ζητημάτων», και έτσι κάνουν ό,τι μπορούν για να παρεμποδίσουν ορισμένους από τους προσκεκλημένους να λάβουν μέρος στη Σύνοδο.
Σύμφωνα με Ρώσους αξιωματούχους, στη σύνοδο κορυφής θα συμμετάσχουν 49 αφρικανικές αντιπροσωπείες, με 17 κυβερνήσεις να εκπροσωπούνται από αρχηγούς κρατών.
Οποιοδήποτε από αυτά τα 49 κράτη που δεν θα εμφανιστούν θα ήταν σημάδι επιτυχίας για τις προσπάθειες ΗΠΑ-Γαλλίας να καταπνίξουν την προσπάθεια της Ρωσίας.
Καθώς ο κόσμος αναμένει τη δεύτερη Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας-Αφρικής και το Οικονομικό και Ανθρωπιστικό Φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής στην Αγία Πετρούπολη, ο Ρώσος πρόεδρος εξέφρασε την υποστήριξή του στην ανερχόμενη διεθνή εξουσία της Αφρικής.
Σε άρθρο του πριν από τη σύνοδο κορυφής, ο Putin σημείωσε ότι η συνεργασία της Ρωσίας με την Αφρική έχει τις ρίζες της στη σταθερότητα, την εμπιστοσύνη και την καλή θέληση. Τόνισε ότι η Ρωσία πάντα υποστήριζε τα αφρικανικά κράτη στον αγώνα τους ενάντια στην αποικιακή καταπίεση και στην ανάπτυξη των κρατών, της κυριαρχίας τους και των αμυντικών τους δυνατοτήτων.
Προφανώς, η Ρωσία (ακριβώς όπως η Κίνα, στην προσέγγισή της) βασίζεται στις αρνητικές εμπειρίες των αφρικανικών κρατών από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, προκειμένου να τα προσελκύσει σε μια εναλλακτική λύση στο εκμεταλλευτικό και καταναγκαστικό μοντέλο της Δύσης.
Απώτερος στόχος της Ρωσίας οι εποικοδομητικές, επωφελείς, διεθνείς σχέσεις να εδραιωθούν και να αναπτυχθούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να υποστούν ήττα τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής συλλογικής Δύσης, επισημαίνει σε ανάλυσή του ο γεωπολιτικός αναλυτής Eric Zeusse.
Το μοντέλο των διεθνών σχέσεων υπεροχής-υποταγής που είναι ουσιαστικά οικουμενικό στη θεωρία και στις συζητήσεις της δυτικής πολιτικής επιστήμης θα γίνεται όλο και λιγότερο επιτυχημένο και θα αποδυναμώνεται διαρκώς μέχρι να καταστραφεί.
Πώς διαμορφώθηκε το παγκόσμιο status quo
Η πηγή αυτής της σύγκρουσης Βορρά – Νότου και Ανατολής – Δύσης εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1941, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin Delano Roosevelt επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Ηνωμένο Βασίλειο.
Συναντήθηκε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Winston Churchill, προκειμένου να συντονίσουν τις απαντήσεις των κυβερνήσεών τους στα σχέδια του Adolf Hitler να κατακτήσει τελικά ολόκληρο τον κόσμο.
Roosevelt και Churchill συγκρούστηκαν.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός δεσμεύτηκε να συνεχίσει την αυτοκρατορία του, έναντι του Roosevelt που τον καταδίκαζε ως σχέση αφέντη-σκλάβου σε διεθνές επίπεδο και ως εκ τούτου αποκρουστική σε κάθε υποστηρικτή της δημοκρατίας.
Οι δύο ηγέτες είχαν επομένως έντονη αντίθεση σχετικά με το ποια θα έπρεπε να είναι η παγκόσμια τάξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να αναστείλει αυτή τη διαφωνία μέχρι οι Σύμμαχοι να κερδίσουν τον πόλεμο απέναντι στη Γερμανία.
ΟΗΕ ή Pax Americana;
Σε εκείνη τη συνάντηση του 1941, ο Roosvelt (μαζί με τον επικεφαλής βοηθό του σε αυτό Sumner Welles ) ξεκίνησε τον σχεδιασμό του για ένα μελλοντικό ΟΗΕ που θα ήταν μια παγκόσμια δημοκρατική ομοσπονδία κρατών, ενώ ο Churchill άρχισε τον προγραμματισμό του για μια μελλοντική Pax Americana, με στόχο την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Churchill επιθυμούσε αυτό που τελικά έγινε πραγματικότητα: Ο «Ψυχρός Πόλεμος».
Σύμφωνα με το σχέδιο του Churchill που είχε οραματιστεί ως νέος στα τέλη του 19ου αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο θα χρησιμοποιούσε «παγίδες» για να ανακτήσει τον έλεγχο στις ΗΠΑ και έτσι θα συνέχιζε και να επεκτείνει περαιτέρω την αυτοκρατορία της Αγγλίας υποτάσσοντας και την αμερικανική δύναμη μέσω μία κοινής «Ειδικής Σχέσης» που εγκαινιάστηκε επί προεδρίας Truman και παραμένει κυρίαρχο μέχρι σήμερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η Ειδική Σχέση
Ο Roosvelt πέθανε στις 12 Απριλίου 1945, ο Truman ανέλαβε πρόεδρος και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο που κατήρτισε τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ ή τον «Χάρτη» — τη βάση για το μελλοντικό διεθνές δίκαιο — συνήλθε από τις 25 Απριλίου έως τις 26 Ιουνίου 1945, όπου τελικά κυριάρχησαν οι επιδιώξεις του Truman.
Στην ουσία δημιουργήθηκε ένας πολύ αποδυναμωμένος ΟΗΕ.
Η Ρωσία και η Κίνα σήμερα προσπαθούν να δημιουργήσουν σταδιακά τον τύπο της διεθνούς παγκόσμιας τάξης που σχεδίαζε να δημιουργήσει ο Roosvelt μόλις το Ηνωμένο Βασίλειο, η Σοβιετική Ένωση και οι ΗΠΑ θα κερδίσουν μαζί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η κοινή προσπάθεια τώρα της Ρωσίας και της Κίνας προσπαθεί να αναιρέσει το σχέδιο του Truman για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ.
Για να πάρει «σάρκα και οστά» το λεγόμενο αντιιμπεριαλιστικό σχέδιο Ρωσίας – Κίνας, θα χρειαστεί να γίνουν τροποποιήσεις στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ώστε να επαναπροσδιοριστεί ο όρος «επιθετικότητα».
Στόχος είναι η έννοια του «εγκλήματος πολέμου», να αποκτήσει πραγματικό νόημα και να μην είναι απλώς μια φράση στη διεθνή προπαγάνδα, που θα αφορά περισσότερο τη διεθνή πολιτική παρά το πραγματικό διεθνές δίκαιο.