Η γεωπολιτική σκακιέρα έχει στηθεί και η αναμέτρηση για τη μεγάλη επικράτηση έχει ήδη αρχίσει. Όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Οι αβέβαιες διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ για την Ουκρανία μπορεί να επηρεαστούν από τη μετεκλογική τύχη της Τουρκίας και την επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.
Η Δυτική Ασία είναι μια περιοχή που αυτή τη στιγμή βιώνει έντονη γεωπολιτική δραστηριότητα.
Οι πρόσφατες διπλωματικές προσπάθειες, με πρωτοβουλία της Ρωσίας και εποπτεία της Κίνας, εξασφάλισαν την μέχρι τώρα άπιαστη προσέγγιση του Ιράν με τη Σαουδική Αραβία, ενώ η επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο έγινε δεκτή μετά βαΐων και κλάδων.
Η έντονη διπλωματική δραστηριότητα σηματοδοτεί τη μετατόπιση από τις αυτοκρατορικές τακτικές «Διαίρει και βασίλευε» που έχουν χρησιμοποιηθεί για δεκαετίες για τη δημιουργία εθνικών, φυλετικών και θρησκευτικών ρωγμών σε όλη αυτή τη στρατηγική περιοχή, εκτιμά ο γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.
Η Συρία
Ο πόλεμος αντιπροσώπων στη Συρία, υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ και τις τρομοκρατικές τους ομάδες – συμπεριλαμβανομένης της κατοχής περιοχών πλούσιων σε πόρους και της μαζικής κλοπής συριακού πετρελαίου – συνεχίζει να μαίνεται παρά το γεγονός ότι η Δαμασκός έχει πλέον το πλεονέκτημα.
Αυτό το πλεονέκτημα, που αποδυναμώθηκε τα τελευταία χρόνια από ένα μπαράζ δυτικών οικονομικών κυρώσεων, αυξάνεται τώρα εκθετικά: το συριακό κράτος ενισχύθηκε περαιτέρω από την πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Ιρανού προέδρου Ebrahim Raisi –που δεσμεύτηκε να επεκτείνει τους διμερείς δεσμούς, παραμονή της επιστροφής της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.
Παρά τις απειλές των ΗΠΑ, εκείνα τα αραβικά κράτη που είχαν προσπαθήσει να απομονώσουν τον Σύρο πρόεδρο αποφάσισαν να τον δεχθούν ξανά στους κόλπους του Συνδέσμου, μετά από κοπιώδεις προσπάθειες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ρωσία είναι αυτή τη στιγμή επικεντρωμένη σε έναν πόλεμο αντιπροσώπων του τύπου «όλα ή τίποτα» εναντίον του ΝΑΤΟ και δεν είναι σε θέση να επιβάλει μια συριακή ειρηνευτική λύση, αλλά αυτό δεν αποκλείει τους Σαουδάραβες, τους Ιρανούς και τους Τούρκους να επιβάλλουν μία συμφωνία καθοδηγούμενη από τη Μόσχα.
Εάν δεν υπήρχε η επιθετική συμπεριφορά της Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί μια ολοκληρωμένη πολυεδαφική ειρήνη, συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από την κυριαρχία της Συρίας, έως μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, τη σταθερότητα στον Καύκασο. και ένας βαθμός σεβασμού προς το διεθνές δίκαιο, επισημαίνει ο Escobar στο Cradle.
Ωστόσο, μια τέτοια συμφωνία είναι απίθανο να υλοποιηθεί, και αντίθετα, η κατάσταση στη Δυτική Ασία είναι πιθανό να επιδεινωθεί.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει ήδη στρέψει το ενδιαφέρον του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Η αδύνατη «ειρήνη»
Η συλλογική Δύση φαίνεται να στερείται αποφασιστικού ηγέτη και ο αδύναμος και ηλικιωμένος πρόεδρος Joe Biden ελέγχεται από μια αγέλη πολεμοχαρών.
Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο όπου η πολυδιαφημισμένη «ουκρανική αντεπίθεση» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το προοίμιο μιας ταπείνωσης του ΝΑΤΟ που θα κάνει το Αφγανιστάν να μοιάζει με μία… Disneyland.
Αναμφισβήτητα μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ρωσίας-ΝΑΤΟ τώρα και Τουρκίας-Ρωσίας πριν από τον Μάρτιο του 2020: και οι δύο πλευρές στοιχηματίζουν σε κάποια κρίσιμη στρατιωτική πρόοδο στο πεδίο της μάχης πριν καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ο χρησμός του Kissinger και η τακτική νίκη των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ δείχνουν απελπισμένες γι’ αυτό: ο γεωπολιτικός προφήτης του 20ου αιώνα Henry Kissinger υποστηρίζει τώρα ότι με την εμπλοκή της Κίνας, θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις πριν από το τέλος του 2023.
Παρά τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης, η Μόσχα δεν δείχνει να βιάζεται.
Η βασική στρατιωτική στρατηγική της, όπως φαίνεται στο Bakhmut/Artemyovsk, είναι να χρησιμοποιήσει έναν συνδυασμό της τεχνικής του σαλιγκαριού και …της μηχανής του κιμά.
Ο απώτερος στόχος της είναι να αποστρατιωτικοποιηθεί το ΝΑΤΟ στο σύνολό του και όχι μόνο η Ουκρανία, και μέχρι στιγμής, φαίνεται να λειτουργεί άψογα.
Η Ρωσία έχει εμπλακεί σε αυτή την προσπάθεια εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, προσδοκώντας ότι μια μέρα η συλλογική Δύση θα συνειδητοποιήσει ότι είναι ώρα να εγκαταλείψει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες. Τώρα ας υποθέσουμε, με κάποια θεϊκή παρέμβαση, ότι οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν σε λίγους μήνες, με τη συμμετοχή της Κίνας.
Η Μόσχα – και το Πεκίνο – ξέρουν και οι δύο ότι απλά δεν μπορούν να εμπιστευτούν τίποτα που λένε ή υπογράφουν οι ΗΠΑ.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν πετύχει μία νίκη τακτικής: Η Ρωσία δέχθηκε κυρώσεις, δαιμονοποιήθηκε και χωρίστηκε από την Ευρώπη ενώ η ΕΕ εδραιώθηκε ως αποβιομηχανοποιημένος, ασήμαντος υποτελής.
«Συρία 2.0»
Υποθέτοντας ότι υπάρχει μια ειρήνη υπό διαπραγμάτευση, θα μοιάζει αναμφισβήτητα με μία συμφωνία τύπου «Συρία 2.0», με ένα τεράστιο ισοδύναμο «Idlib» ακριβώς στην πόρτα της Ρωσίας, κάτι που είναι εντελώς απαράδεκτο για τη Μόσχα.
Στην πράξη, θα έχουμε τη σλαβική εκδοχή του ISIS με τρομοκράτες ελεύθερους να περιφέρονται σε όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκινήτων και drone καμικάζι.
Οι ΗΠΑ θα είναι σε θέση να ενεργοποιούν και να απενεργοποιούν τον πόλεμο αντιπροσώπων κατά βούληση, όπως ακριβώς συνεχίζει να κάνει στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν με τους τρομοκρατικούς πυρήνες του.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας στη Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά, με βάση τη φάρσα των Συμφωνιών του Μινσκ που παραδέχτηκε ακόμη και η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Angela Merkel.
Tο καθεστώς του Κιέβου, ή μάλλον το καθεστώς μετά τον Ζelensky θα συνεχίσει να εξοπλίζεται μέχρι θανάτου με ολοκαίνουργια τεχνάσματα του ΝΑΤΟ. Αλλά τότε η άλλη επιλογή – όπου δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση – είναι εξίσου δυσοίωνη: Πόλεμος Διαρκείας.
Η Ρωσία προσπαθεί να επιτύχει εκείνο που επεδίωκε και τον Δεκέμβριο 2021 με τις επιστολές της στην Ουάσινγκτον και με παράλληλες προσπάθειες εξασθένισης του ΝΑΤΟ.
Θέλει να καταφέρει την επιβολή μίας εκτεταμένης αποστρατιωτικοποιημένης ζώνη μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, μια ουδέτερη Ουκρανία και κανένα πυρηνικό όπλο στην Πολωνία, τη Βαλτική ή τη Φινλανδία.
Ωστόσο, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ είναι μια φθίνουσα υπερδύναμη και «ανίκανη για συμφωνία», είναι αβέβαιο εάν κάτι από αυτά θα επιτευχθεί, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την εμμονή της Ουάσινγκτον με την αέναη επέκταση του ΝΑΤΟ.
Ο τουρκικός παράγοντας
«Μη συμφωνία ικανή» (недоговороспособны), παρεμπιπτόντως, είναι ένας όρος που επινοήθηκε από Ρώσους διπλωμάτες για να περιγράψει την αδυναμία των Αμερικανών ομολόγων τους να τηρήσουν οποιαδήποτε συμφωνία υπογράφουν – από το Μινσκ μέχρι την πυρηνική συμφωνία του Ιράν.
Αυτό το μείγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο με την εισαγωγή του τουρκικού παράγοντα.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Mevlut Cavusoglu έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι εάν ο πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan διατηρήσει την εξουσία στις προεδρικές εκλογές της 14ης Μαΐου, η Άγκυρα δεν θα επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία ούτε θα παραβιάσει τη Σύμβαση του Μοντρέ, η οποία απαγορεύει τη διέλευση πολεμικών πλοίων από και προς τη Μαύρη Θάλασσα. πολεμική εποχή.
Εκστρατεία κατά του Erdogan
Ο επικεφαλής σύμβουλος ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής του Erdogan, Ibrahim Kalin, έχει επισημάνει εύστοχα ότι δεν υπάρχει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Μάλλον, είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης με την Ουκρανία να λειτουργεί ως πληρεξούσιος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συλλογική Δύση έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό σε μια εκστρατεία «Ο Erdogan πρέπει να φύγει», η οποία χρηματοδοτείται αφειδώς για να προωθήσει έναν παράξενα ταιριαστό συνασπισμό στην τουρκική προεδρία.
Σε περίπτωση που κερδίσει η τουρκική αντιπολίτευση –και ξεκινήσει η «πληρωμή» στις ΗΠΑ, οι κυρώσεις και οι παραβιάσεις του Μοντρέ μπορεί να είναι ξανά στο προσκήνιο.
Ωστόσο, η Ουάσιγκτον μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια έκπληξη.
Το ευρασιατικό τρένο υψηλής ταχύτητας
Ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης Kemal Kilicdaroglu άφησε να εννοηθεί ότι θα συνεχιστεί λίγο πολύ η ισορροπημένη στάση της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, ενώ ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι ακόμη και αν ο Erdogan εκδιωχθεί, θα υπάρχουν όρια στην στροφή της Τουρκίας προς τα δυτικά.
Ο Erdogan, επωφελούμενος από τον κρατικό μηχανισμό και το απέραντο δίκτυο ηγεμονίας του, δεν περιορίζεται για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του.
Θέλει να γίνει ένας πραγματικός παίκτης στην ευρασιατική ολοκλήρωση.
Η Άγκυρα υπό τον Erdogan ως έχει, δεν είναι φιλορωσική. ουσιαστικά, προσπαθεί να επωφεληθεί και από τις δύο πλευρές.
Οι Τούρκοι πουλάνε μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar στο Κίεβο, έχουν κλείσει στρατιωτικές συμφωνίες μαζί του ενώ ταυτόχρονα, υπό τον μανδύα των «Τουρκικών Κρατών», επενδύουν σε αποσχιστικές τάσεις στην Κριμαία και την Kherson.
Την ίδια στιγμή, ο Erdogan έχει ιδιαίτερη ανάγκη τη ρωσική στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία. Δεν υπάρχουν αυταπάτες στη Μόσχα για τον «Σουλτάνο» ή για το πού οδηγεί η Τουρκία.
Εάν η γεωπολιτική στροφή της Άγκυρας είναι εχθρική, είναι οι Τούρκοι που θα καταλήξουν να χάσουν τις πρώτες θέσεις στο ευρασιατικό τρένο υψηλής ταχύτητας – από τους BRICS+ έως τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και όλα τα ενδιάμεσα διαστήματα.
www.bankingnews.gr