Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Ευλόγως διερωτάται κανείς τι είδους νίκη είναι αυτή της Ουκρανίας (ορθότερα βέβαια του ΝΑΤΟ), για την οποία πανηγύριζε μέχρι χθες η Δύση, ενόσω μέσω αυτής (της υποτιθέμενης νίκης) καταστρέφονται ολοσχερώς οι εγκαταστάσεις ουκρανικών πόλεων (όπως είχε, δυστυχώς, αναγγείλει εδώ και καιρό ο Πούτιν την πρόθεσή του, δηλαδή, μεταβολής της μορφής του πολέμου).
Οι Ουκρανοί σε αυτές τις περιοχές στερούνται, ακόμη, και το νερό. Ποιόν, λοιπόν, μπορεί να ωφελεί η συνέχιση αυτού του καταστρεπτικού πολέμου; Πάντως, όχι τον μαρτυρικό ουκρανικό λαό, ούτε τους νεκρούς εκατέρωθεν. Αυτή είναι η πρώτη ομάδα των ακατανόητων αυτού του πολέμου.
Η δεύτερη ομάδα ακατανόητων αυτού του πολέμου αφορά στις θριαμβολογίες της Δύσης, περί δήθεν ήττας και ταπείνωσης της Ρωσίας (πριν αρχίσουν, βέβαια, να εκπέμπονται οι ρωσικοί πύραυλοι ). Δηλαδή, είναι δυνατόν να γίνει πιστευτό, ότι οι αρμόδιοι της Δύσης για τη συνέχιση αυτού του πολέμου, βασίστηκαν πράγματι στην υπόθεση, ότι η Ρωσία θα υποχωρούσε και θα παρέμενε, στη συνέχεια, με σταυρωμένα χέρια;
Αν ναι, τα όσα αναμένουν τη Δύση είναι ακόμη χειρότερα από τα όσα ήδη βιώνει, δηλαδή την ακρίβεια, την έλλειψη βασικών καταναλωτικών αγαθών, την ενεργειακή κρίση, την ύφεση και την πείνα.
Ας ελπίσουμε ότι τα φωτεινά μυαλά, που ευτυχώς υπάρχουν ακόμη, εκατέρωθεν, θα φέρουν τις δύο αντιμαχόμενες χώρες στο τραπέζι κάποιας μορφής συνεννόησης, ώστε να παύσει αυτός ο πόλεμος.
Στη διάρκεια , βέβαια, αυτού του πολέμου, εκτός από την τραγική απώλεια ζωών, το ξεσπίτωμα πολλών οικογενειών και τις τρομακτικές οικονομικές καταστροφές, ο («απομονωμένος» κατά πολλούς δυτικούς) Ερντογάν κατάφερε να εξασφαλίσει πολυάριθμα πλεονεκτήματα, και να θεωρείται ολοένα και πιο «ωφέλιμος» από Ανατολή και Δύση. Εμείς; Είμαστε (πάντοτε) στη σωστή πλευρά της Ιστορίας;