Τα δύο παγκόσμια στρατόπεδα – Τσουβάλιασμα και διαιρέσεις: Από τους «ψεκασμένους» στους «πουτινιστές»

Στρατόπεδα πολύ ευρύτερα από τα στρατιωτικά -και μάλιστα με έντονο ιδεολογικό χαρακτήρα- διαμορφώνονται διεθνώς με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, επηρεάζοντας οπωσδήποτε και τις εγχώριες ισορροπίες.

• Από τον
  Ανδρέα Καψαμπέλη

Την ώρα που μαίνονται οι συγκρούσεις για τον έλεγχο των εδαφών, μαζί με τον πόλεμο της
προπαγάνδας, φουντώνουν και οι μάχες για τα διακυβεύματα της νέας ιστορικής φάσης στην οποία φαίνεται ότι εισέρχεται ολόκληρος ο πλανήτης.

Ενδιαφέρον -και διόλου τυχαίο- είναι ότι τα μπλοκ αυτά έχουν τις ίδιες ακριβώς συνθέσεις με εκείνα που σχηματίστηκαν λόγω και των άλλων μεγάλων κρίσεων, οικονομικών και κοινωνικών, που έπληξαν την υφήλιο κατά την τελευταία περίοδο. Κατ΄ αναλογία έχουν προκύψει και οι αντίστοιχοι διχασμοί και διαιρέσεις, που σε μεγάλο βαθμό είναι τεχνητές και υποκινούμενες, καθώς κατά τεκμήριο όλοι τάσσονται και δηλώνουν αντίθετοι στον πόλεμο. Τα φαινόμενα αυτά παρατηρούνται και στην Ελλάδα, με διαρκώς μεγαλύτερη ένταση.

Ο υπόγειος πόλεμος

Η εξήγηση οφείλεται στο γεγονός ότι η αναμέτρηση στα λιμάνια της Αζοφικής και τα υψίπεδα της ανατολικής Ουκρανίας δεν έχει να κάνει μόνο με τον γεωπολιτικό έλεγχο και τη στρατιωτική ισχύ. Ούτε η αναβίωση του Ψυχρού Πολέμου περιορίζεται στον επανακαθορισμό του imperium κάθε υπερδύναμης, παλαιάς ή νεότερης. Οπως ομολογείται από διάφορες πλευρές, αυτός στην πραγματικότητα είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος που, εκτός από την οικονομική και εμπορική κυριαρχία -και την επιδιωκόμενη πλήρη «αποροσωποίηση» της Δύσης-, αφορά και την ηγεμονία των αρχών και των αντιλήψεων, του τρόπου ζωής γενικότερα με τον οποίο θα πορευτεί στο εξής η ανθρωπότητα.

Μετά την παγκοσμιοποίηση

Το παγκόσμιο καζάνι, άλλωστε, βράζει για τα καλά εδώ και πολλά χρόνια. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης πριν από μία 30ετία, που σήμανε ουσιαστικά και το τέλος του διπολισμού, άνοιξε τον δρόμο στην παγκοσμιοποίηση, η οποία όμως από ένα σημείο και μετά άρχισε να γεννά τεράστια προβλήματα σε οικονομικό και κοινωνικό πεδίο, φτάνοντας έτσι στα όριά της.

Η σύγκρουση Δύσης – Ανατολής εξελίσσεται πλέον εφ΄όλης της ύλης και, όπως φαίνεται, θα συνεχιστεί και μετά το πέρας των πολεμικών επιχειρήσεων. Ανεξάρτητα από τον νικητή των μαχών στην Ουκρανία, ο ουσιαστικός και βαθύτερος πόλεμος στην παγκόσμια σκακιέρα θα έχει μεγάλη και άγνωστη διάρκεια.

Πολλοί αναλυτές δεν θεωρούν τυχαίο ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία είχαν βελτιωθεί και πάντως δεν βρίσκονταν σε ένταση κατά την τετραετία της προεδρίας Τραμπ, ο οποίος είχε δώσει από την αρχή το στίγμα του με το γνωστό σλόγκαν «Ναι στον πατριωτισμό, όχι στην παγκοσμιοποίηση».

Η εκλογή Μπάιντεν αναζωπύρωσε τις τάσεις που είχαν αναπτυχθεί κατά την εποχή Κλίντον και στη συνέχεια του Ομπάμα, περίοδοι που συνδέθηκαν με ένα ολόκληρο και πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, με πολλούς αθέατους «παίκτες» και προεκτάσεις σε όλα τα παγκόσμια ζητήματα.

Ντούγκιν και Κύριλλος

Από την άλλη, βλέπουμε ότι τώρα σηκώνουν το γάντι στο ίδιο πεδίο και εκπρόσωποι της ρωσικής πλευράς. Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Ρώσου φιλόσοφου Αλεξάντρ Ντούγκιν που, αναφερόμενος στον πόλεμο στην Ουκρανία, τόνισε ότι «είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση», και του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου, που είπε ότι η σύγκρουση συνιστά «μια θεμελιώδη απόρριψη των αποκαλούμενων αξιών που προσφέρονται σήμερα από εκείνους που διεκδικούν την παγκόσμια εξουσία», αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «η δοκιμή για το σε ποια πλευρά βρίσκεται κανείς, είναι αν η χώρα του είναι πρόθυμη να διοργανώσει παρελάσεις gay pride».

Συγκοινωνούντα δοχεία ο Σόρος και το ΕΛΙΑΜΕΠ

Μέσα σε αυτό το φόντο παρατηρείται ότι οι υποστηρικτές των σκληρών οικονομικών πολιτικών (που χώρες όπως η Ελλάδα βίωσαν με τον πιο οδυνηρό και μνημονιακό τρόπο την τελευταία δεκαετία, στον απόηχο της κατάρρευσης της αμερικανικής Lehman Brothers το 2008) συντάχθηκαν μονομιάς με την πλευρά της Δύσης κατά της Ρωσίας στο όνομα «της ελευθερίας και της δημοκρατίας».

Καθόλου συμπτωματικό δεν θεωρείται πλέον το γεγονός ότι φορείς -πρόσωπα και κόμματα- τέτοιων αντιλήψεων στη χώρα μας τάσσονται αναφανδόν και υπέρ των συμβιβαστικών λύσεων στα εθνικά μας θέματα, είτε αφορούν τα Ελληνοτουρκικά και την Κύπρο είτε το Σκοπιανό και τα μειονοτικά, ενώ ευθυγραμμίζονται και με τις έξωθεν κατευθύνσεις για το Μεταναστευτικό που, όπως είναι κοινό μυστικό, έχουν τη σφραγίδα ενός από τους εξέχοντες
«παγκοσμιοποιητές», του Τζ. Σόρος.

Στους επαΐοντες δεν προκάλεσε επομένως εντύπωση η προ ημερών δήλωση του γενικού διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ Γ. Παγουλάτου ότι νιώθει «ευτυχισμένος» για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη απέναντι στο Ουκρανικό, η οποία, εκτός από τη φραστική καταδίκη της εισβολής, συνοδεύτηκε από την αποστολή
πολεμικού υλικού στην Ουκρανία και την άκρως επικίνδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα διάρρηξη των παραδοσιακών σχέσεων και δεσμών με τη Ρωσία.

Το εμποτισμένο από τις αντιλήψεις του Κ. Σημίτη ΕΛΙΑΜΕΠ είναι αυτό που «διαμορφώνει» και την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, υπό τις γραμμές της οποίας συναντάται σήμερα
Κυριακή στην Κωνσταντινούπολη ο Κυρ. Μητσοτάκης με τον – αναβαθμισμένο από τις εξελίξεις- Τ. Ερντογάν και τον «μεγάλο φάκελο» των τουρκικών απαιτήσεων έναντι της χώρας μας.

Συγκοινωνούντα δοχεία

Ολα, όπως φαίνεται, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αλλωστε, ο κ. Μητσοτάκης, μιλώντας στη Βουλή πριν από λίγες ημέρες, συνόψισε το δόγμα του στη φράση «είμαστε η Δύση και
ανήκουμε στην ελευθερία» για να δικαιολογήσει την απόλυτη και άνευ όρων ταύτισή του με τις αποφάσεις κατά της Ρωσίας, έστω και αν αποδεικνύεται ότι οι ρωγμές μεταξύ των δυτικών εταίρων μεγαλώνουν καθημερινά, ανάλογα με τα επιμέρους συμφέροντα κάθε χώρας.

Ενα από αυτά τα δοχεία, όπως προκύπτει, ήταν και της πανδημίας του κορωνοϊού. Κατά τρόπο μάλλον όχι συμπτωματικό και εν προκειμένω όλες οι δυνάμεις που τα δύο  προηγούμενα χρόνια είχαν υιοθετήσει και υποστηρίξει τα πιο σκληρά, ανελεύθερα και σε τελικά ανάλυση αναποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση του ιού, τώρα έχουν βρεθεί στην πρωτοπορία του αντιρωσικού μετώπου και από τις τάξεις τους ακούγονται συχνά πυκνά μέχρι και χαρακτηρισμοί περί «νέου Χίτλερ» και «εγκληματία πολέμου» για τον Βλ. Πούτιν.

Το γεγονός, από την άλλη πλευρά, είναι ότι η Ρωσία, όπως σε έναν βαθμό και η Κίνα αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις συνταγές της Δύσης σε ό,τι αφορά την πανδημία. Οπως επίσης είναι γνωστό ότι το ρωσικό εμβόλιο αποκλείστηκε, για λόγους που δεν έχουν
ακόμη γίνει ιδιαίτερα πειστικοί, από την Ε.Ε., η ηγεσία της οποίας υπό την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έσπευσε αντιθέτως τώρα να γίνει βασιλικότερη του βασιλέως κατά της Μόσχας, έστω κι αν η Ευρώπη είναι από τους μεγάλους χαμένους της γεωπολιτικής σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.

Τσουβάλιασμα και διαιρέσεις: Από τους «ψεκασμένους» στους «πουτινιστές»

Κοινός παρονομαστής είναι και ο διχαστικός τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί η άλλη άποψη. Αν και τα δάκρυα που με κάθε (άλλη) ευκαιρία χύνονται για το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης είναι πολλά, επαναλαμβάνεται τώρα το ίδιο μοτίβο τού όχι πολύ μακρινού παρελθόντος. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες στη χώρα μας από την περίοδο των Μνημονίων, όταν οι πολίτες που διαφωνούσαν χαρακτηρίζονταν υποτιμητικά και συκοφαντικά «λαϊκιστές» πριν πάρουν τον ειρωνικό χαρακτηρισμό των «αγανακτισμένων».

Αργότερα, όταν φούντωσαν τα εθνικά θέματα, όποιος είχε άλλη άποψη -π.χ. για τη Συμφωνία των Πρεσπών– ήταν «εθνικιστής», «ακροδεξιός» κ.λπ. Στη συνέχεια, με την πανδημία, ο προσβλητικός χαρακτηρισμός που καθιερώθηκε -διά στόματος και του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή- για όσους είχαν άλλη άποψη ήταν «ψεκασμένοι».

Μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι συμφωνούσε με το κεντρικό αφήγημα, δεν γλίτωσε ως αξιωματική αντιπολίτευση από αυτό το τσουβάλιασμα. Και τώρα εφευρέθηκε ο όρος «πουτινισμός» για να στιγματίζονται και να «γκετοποιούνται» όσοι -μολονότι είναι
αυτονόητα κατά της αιματοχυσίας- δεν αποδέχονται τη «μία και μοναδική αλήθεια» για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αιτίες του…