Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Ουκρανία – Μετά τι;

Αντώνης Αντωνάκος

 

Παρακολουθώντας την, εκτεταμένη, «ειδησεογραφία» για την Ουκρανία και τις συνεπακόλουθες αναλύσεις οφείλουμε να έχουμε, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού μας, τις πρακτικές αλλά και τις δυνατότητες του υβριδικού πολέμου.

Σύμφωνα με την Wikipedia ο όρος υβριδικός πόλεμος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Frank Hoffman και «…χαρακτηρίζει ένα φάσμα πρακτικών όπως κυβερνοεπιθέσεις, διάδοση ψευδών ειδήσεων, άσκηση διπλωματίας και επέμβαση στις εκλογικές διαδικασίες ή άλλες πρακτικές όπως ο εμπρησμός…».

Η επιφύλαξη αυτή είναι αναγκαία, όχι μόνο γιατί πρέπει να έχουμε γνώση όλων των αληθινών παραμέτρων του προβλήματος, αλλά κυρίως γιατί το bra de fer μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στο μέτωπο της Ουκρανίας, ακόμα και αν δεν εξελιχθεί σε ανοικτό πόλεμο, έχει σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία της Ευρώπης και στην ζωή μας.

Ένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, παράδειγμα αποτελεί ο πόλεμος του Ιράκ.

Να θυμίσουμε ότι το βασικότερο επιχείρημα ήταν οι, υποτιθέμενες, αποδείξεις ότι το «αιμοσταγές» καθεστώς του Χουσεΐν διέθετε «όπλα μαζικής καταστροφής».

Με αυτό το επιχείρημα τροφοδοτήθηκε η Δυτική κοινή γνώμη μέσω των ΜΜΕ.

Όπως αποδείχθηκε οι «αποδείξεις» ήταν χαλκευμένες, τέτοια όπλα δεν βρέθηκαν.

Μόνο το ανθρώπινο κόστος αυτού του «πολέμου» ήταν τρομακτικό.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μέχρι τις 7 Σεπτεμβρίου 2010, οι απώλειες των ΗΠΑ ήταν 4.423 νεκροί και 31.951 τραυματίες.

Οι απώλειες των Ιρακινών δυνάμεων ήταν πολλαπλάσιες ενώ ήταν τρομακτικές οι «παράπλευρες» και οι επακόλουθες απώλειες.

Σύμφωνα με την Opinion Research Business, μέχρι τις 12/12/2008 οι νεκροί ήταν από 946.000 έως 1.200.000 (πηγή, Wikipedia).

Ύστερα από καταγγελίες των οικογενειών των νεκρών του ΗΒ ο τότε πρωθυπουργός Τόνυ Μπλερ βρέθηκε ελεγχόμενος από την δικαιοσύνη.

Ο υβριδικός πόλεμος όμως συνεχίστηκε οδηγώντας στην συσκότιση και στην λήθη τα γεγονότα όπως και το δια ταύτα.

Δηλαδή ποίοι κέρδισαν και συνεχίζουν να κερδίζουν και ποίοι πλήρωσαν και θα συνεχίσουν να πληρώνουν τον λογαριασμό.

Εκτεταμένες αναφορές έχουν γίνει στα ΜΜΕ για την ανάμειξη της Ρωσίας στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016.

Οι καταγγελίες, σύμφωνα με δημοσιεύματα του CNN και των «New York Times», επιβεβαιώθηκαν από την μαρτυρία πράκτορα που βρισκόταν πολύ κοντά στον Βλαντιμίρ Πούτιν (naftemporiki.gr).

Ανταποδίδοντας η Ρωσία κατηγόρησε επίσημα τις ΗΠΑ, μέσω του υφυπουργού Εξωτερικών, ότι «γιγαντιαίες αμερικανικές ψηφιακές εταιρείες» παρεμβαίνουν ανεπίτρεπτα στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας εν όψει της προετοιμασίας διεξαγωγής των εκλογών για την κρατική Δούμα (tovima, 10/09/21).

Αν οι υπερδυνάμεις έχουν την δυνατότητα -και την εκμεταλλεύονται- να παρέμβουν στις εκλογές η μία κατά της άλλης είναι εύκολο να φανταστούμε τι γίνεται εναντίον των «αδυνάτων» και μάλιστα αυτών που η κάθε μία θεωρεί ότι της «ανήκει».

Παρακολουθήσεις, υποκλοπές, κυβερνοεπιθέσεις, αλλά κυρίως οι παρεμβάσεις μέσω των ΜΜΕ που αναμφίβολα ελέγχονται -ή επηρεάζονται ποικιλοτρόπως- από τις «Πρεσβείες».

Αν η Ρωσία παρενέβη υπέρ του Τραμπ ή οι ΗΠΑ υπέρ κάποιων βουλευτών της Δούμα –κατηγορίες που φαίνεται να υιοθετούν τα ελληνικά ΜΜΕ- γιατί δεν γίνεται το ίδιο και εναντίον της χώρας μας;

Όταν μάλιστα το ζητούμενο είναι ο πλήρης έλεγχος της θεωρούμενης «αποικίας»; Ή όταν το διακύβευμα είναι ό έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς ενέργειας αλλά και η ακλόνητη κυριαρχία του αποθετικού νομίσματος;

Όταν τέλος, στον «υβριδικό πόλεμο», περιλαμβάνονται και πρακτικές όπως ο εμπρησμός, η πρόκληση επεισοδίων και «κοινωνικών εξεγέρσεων» ικανών να κλονίσουν και να ανατρέψουν μια κυβέρνηση, είναι καιρός να ανασύρουμε στην μνήμη μας γεγονότα της τελευταίας εικοσαετίας και να στοχαστούμε πάνω σε αυτά, όχι όπως μας υπαγορεύουν τα ΜΜΕ αλλά, ψύχραιμα και αντικειμενικά.

Ίσως τότε κατανοήσουμε καλύτερα τις αιτίες αλλά και τους πραγματικούς υπαίτιους της οικονομικής μας καταστροφής.

Κάποιοι επωφελήθηκαν από την οικονομική καταστροφή της χώρας.

Η Ελλάδα και οι πολίτες πληρώσαμε με θα πληρώνουμε τον λογαριασμό.

Οφείλουμε να ξεπεράσουμε αυτό που για τους απλούς πολίτες, για τον κοινό νου, φαντάζει αδιανόητο.

Ότι δηλαδή η ανθρώπινη ζωή και η κοινωνική ευημερία μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με τα οικονομικά συμφέροντα και τα παιχνίδια κυριαρχίας.

Ο κόσμος κυριαρχείται από το «δίκαιο» των ισχυρών, όχι από το δίκαιο των ανθρώπων.

Ο «εκδημοκρατισμός» της Λιβύης και του Ιράκ, η απόπειρα «εκδημοκρατισμού» της Συρίας κόστισαν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και προσφύγων.

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» καλώς έγινε και πρέπει να συνεχιστεί.

Αρκεί να μην χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την προώθηση συμφερόντων.

Ο κόσμος μετά τον «εκδημοκρατισμό» της Λιβύης και του Ιράκ δεν έγινε πιο δημοκρατικός. Ούτε πιο ασφαλής.

Ούτε η Ελλάδα, μετά το 2009 και τα μνημόνια, βρήκε τον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα.