Οι σχέσεις Αμερικής-Ρωσίας δεν έχουν υπάρξει οι καλύτερες δυνατές. Για την ακρίβεια, λίγο έλειψε να σπείρουν τον πυρηνικό όλεθρο στον πλανήτη κατά την διάρκεια της «Κρίσης των Πυραύλων» στην Κούβα το 1962, όπου Σοβιετική Ένωση και Η.Π.Α. παραλίγο να εξαπολύσουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια η μία στην άλλη – με ό,τι αυτό θα συνεπάγονταν για την ακεραιότητα της ανθρωπότητας.
Στην συνέχεια είχαμε τον Ψυχρό Πόλεμο, τις κόντρες KGB-CIA, την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, κατόπιν το Ρόκι 4, για να φτάσουμε τελικά στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Φιλία μεταξύ των δυο πλευρών δεν αναπτύχθηκε ποτέ, κάτι που επικυρώθηκε με τις πρόσφατες φήμες που αφορούν ρωσικό «χέρι» στην διεξαγωγή των τελευταίων εκλογών για την ανάδειξη Προέδρου στις Η.Π.Α., προκειμένου να κάτσει στο Οβάλ Γραφείο ο Ντόναλντ Τραμπ. Για ένα σύντομο διάστημα, ωστόσο, μια ηλιαχτίδα τρύπησε το μαύρο νέφος στον αμερικανορωσικό ορίζοντα.
Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000, η Chrysler πάλευε να μαζέψει τα κομμάτια της μετά την αποτυχημένη -στα όρια της καταστροφικής για την ίδια- συνεργασία με τη Mercedes. Η γκάμα της ήταν ξεπερασμένη, το αγοραστικό κοινό (ακόμα και στις ίδιες τις Η.Π.Α.) της είχε γυρίσει την πλάτη, τα μοντέλα της Jeep ήταν τα μόνα που εμφάνιζαν ένα ίχνος κέρδους (ή έστω, δεν παρουσίαζαν εκτεταμένες οικονομικές ζημιές) και η σύμπραξη με την Fiat δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη (η FCA δημιουργήθηκε το 2014, επτά ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος της Daimler-Chrysler). Με λίγα λόγια, η χρεοκοπία χτυπούσε την πόρτα του εργοστασίου στο Ντιτρόιτ. Οι Αμερικανοί έψαχναν από κάπου να πιαστούν.
Η χείρα βοηθείας ήρθε από το πλέον απίθανο μέρος. Οι Ρώσοι ήθελαν να εκμοντερνίσουν την αυτοκινητοβιομηχανία τους, όμως υπήρχε έλλειψη «πρώτων υλών». Tα υπάρχοντα μοντέλα ήταν πεπαλαιωμένα, οπότε χρειάζονταν κάτι σύγχρονο – χωρίς να πρόκειται για την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά οπωσδήποτε οικονομικό. Το Chrysler Sebring ήταν η απάντηση στις ανάγκες τους. Η αμερικανική εταιρία είχε ανάγκη τα χρήματα και η Ρωσία την αναβίωση ενός εκ των ιστορικότερων κατασκευαστών της: την GAZ Volga.
Tα αυτοκίνητα της Volga ανέκαθεν αποτελούσαν την επιτομή της ρωσικής μηχανολογίας. Έχοντας διατελέσει στην υπηρεσία προσωπικοτήτων όπως ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Νικίτα Χρούστσεφ, και αναπόσπαστο μέρος του Ψυχρού Πολέμου ως μεταφορικά μέσα των πρακτόρων της KGB (μεταξύ των οποίων και ο Βλάντιμιρ Πούτιν), η αναβίωση του «Βόλγα» θεωρείτο μείζονος σημασίας για την ανάπτυξη του κλάδου στην ρωσική επικράτεια. Το Sebring αποτέλεσε την βάση για το Siber, το μοντέλο που επανέφερε το όνομα Volga στην επικαιρότητα και στόχευε να αποτελέσει το εθνικό best seller. Οι μόνες αλλαγές σε σχέση με το αμερικανικό σεντάν αφορούσαν την σφιχτότερη ρύθμιση της ανάρτησης και την μεγαλύτερη διαδρομή της, προκειμένου να αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά τις δυσχέρειες του ρωσικού οδοστρώματος.
Στα εγκαίνια του εργοστασίου στο Γκόρκι, ο τότε πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας (πάλι ο Πούτιν, δηλαδή) είχε οδηγήσει το Siber και είχε δηλώσει πως «πάει ωραία και περνάει με μεγάλη άνεση πάνω από τις ανωμαλίες του οδοστρώματος». Κάτω από το καπό υπήρχαν δυο τετρακύλινδρα μοτέρ, ένα 2λιτρο 141 ίππων και ένα 2.4 λτ. 170 ίππων (ο σημερινός Πρόεδρος της Ρωσίας οδήγησε το πρώτο). Στόχος της GAZ ήταν να κατασκευάζει 100.000 Siber το χρόνο.
Τελικά, όπως γίνεται στις περισσότερες των περιπτώσεων που τα θεμέλια είναι λειψά, το Siber αποδείχτηκε τεράστια εμπορική αποτυχία. Σε 3 χρόνια παραγωγής πουλήθηκαν λιγότερα από 10.000, με αποτέλεσμα η Volga να επιστρέψει στην λήθη. H Chrysler δεν πήρε ποτέ τα χρήματα που περίμενε από την προμήθεια ανταλλακτικών και οι Ρώσοι προτίμησαν να επενδύσουν τα δικά τους στα ευρωπαϊκά σεντάν.
Παρόλο το επιχειρηματικό κάζο, όμως, η σύντομη σύμπραξη Chrysler-Volga κινητοποίησε την μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας και την έκανε να δει τον εκμοντερνισμό της γκάμας της από άλλη οπτική. Η AvtoVAZ είναι πιθανό να παρουσίαζε πολύ αργότερα τις σύγχρονες γραμμές των Lada, αν δεν είχε υπάρξει ο…