Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών από την πλευρά της Τουρκίας, βάζουν ‘ταφόπλακα’ στις όποιες προσπάθειες γι άμεση επαναφορά της Τουρκίας στη λογική του Διεθνούς Δικαίου και της καλής γειτονίας.
Να θυμίσουμε πως δεν είναι μόνο το Oruc Reis που έχει εισέλθει υπεράνω της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (δεν έχει οριοθετηθεί το σημείο αυτό μεν, είναι όμως δικαίωμα μας που δεν το έχουμε απεμπολήσει) αλλά και οι κινήσεις της Άγκυρας στην Κύπρο (Βαρώσια).
Πολλοί όμως αναρωτιούνται για ποιο λόγο αποφάσισε τώρα ο Ερντογάν να κλιμακώσει τόσο πολύ την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ας δούμε κάποιες παραμέτρους που αφορούν την Τουρκία και την ευρύτερη ισορροπία ισχύος:
- Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, μέχρι στις 20 Ιανουαρίου 2021 ο Ερντογάν μπορεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στους επόμενους τρεις μήνες (συνολικά) μπορεί να κινείται, με τους Αμερικανούς να είναι επικεντρωμένοι σε πολιτικά και εσωτερικά ζητήματα. Δεν πιστεύουμε πως μία εκλογή Μπάιντεν θα σημάνει ολική αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ, βάσει ιστορίας όμως δεν θα είναι τόσο απροκάλυπτα φιλοτουρκική.
- Παρατηρείται μία στάση της Ρωσίας που για τους δικούς της λόγους «κλείνει το μάτι» στην Αγκυρα. Η Μόσχα αυτή τη στιγμή ευνοεί την «ιδιότυπη μορφή συνύπαρξης και συγκυριαρχίας» με την Τουρκία (στην Κεντρική Λιβύη με την εκεχειρία, καθώς και στη Βόρεια Συρία/ανατολικά και δυτικά του Ευφράτη). Κάτι παρόμοιο δείχνει να γίνεται και στην περίπτωση του πολέμου Αρμενίων και Αζέρων στον Νότιο Καύκασο. Συνεπώς η Ρωσία δεν εμφανίζεται δυναμική χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν όρια τα οποία έχει βάλει στην Άγκυρα.
- Η Αγκυρα εκτιμά ότι είναι σε φάση «έντονης περιφερειακής υπερδυναμοποίησης». Κινείται σε περιοχές εκτός της επικράτειάς της. Ο Ερντογάν δεν σκέφτεται ως πρόεδρος της Τουρκίας, αλλά ως ηγέτης μίας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε παρακμή, που προσπαθεί να ανακάμψει.
- Το ΝΑΤΟ δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την περιοχή μας. Ενδιαφέρεται για την ανάσχεση της Ρωσίας και της Κίνας, όχι για τα τοπικά γεωπολιτικά παιγνίδια.
- Η Τουρκία ως αναθεωρητική δύναμη «απλώνει τη θεματολογία της ατζέντας της» και με τη «Γαλάζια Πατρίδα» βάζει θέματα στο τραπέζι που είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν είναι όπως τα παρουσιάζει. Αυτό, όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την περιοχή.
- Λόγω του 5 έχουμε την οργή της Άγκυρας για τη βούληση των Αθηνών να συζητήσουν ΜΟΝΟ για τις θαλάσσιες ζώνες και τη χάραξη αυτών. Με όλα τα μέσα (στρατιωτικά και μη) θα εκβιάσει να συμπεριληφθούν πάγιες μονομερείς επιδιώξεις σε βάρος μας, όπως η αποστρατιωτικοποίηση νήσων και νησίδων, καθώς και η μείωση του εθνικού εναέριου χώρου μας από τα 10 στα 6 ν.μ. Επιπλέον εστιάζει τις προκλητικές ενέργειές της στο σύμπλεγμα της Μεγίστης και ανάλογα με τις εξελίξεις στις περιοχές του τουρκο-λιβυκού μνημονίου.
- Με τις εθνικιστικές του κορώνες ενισχύει τη θέση του στο εσωτερικό της χώρας, αφού όλοι συντάσσονται πίσω από τον Πρόεδρο, παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση των πολιτών.
- Τουρκοποιεί τα Κατεχόμενα με αφορμή τις ψευτοεκλογές στο νησί.
Είναι σαφές πως έχουμε μπροστά μας δύσκολους μήνες.