Αυτό τώρα πώς να το ερμηνεύσω; Την αποχώρηση του Oruc Reis εννοώ, που μας… άφησε πριν την ώρα του. Ως ”ώδινεν όρος και έτεκεν μυν για τις προσδοκίες των Τούρκων;” Ως κίνηση μάλλον απόγνωσης του Ταγίπ, γιατί έφτασε την κατάσταση στο απροχώρητο εμμένοντας στον ίδιο βηματισμό και τη στρατηγική τακτική των προκλήσεων, διανθισμένη με κραυγαλέα ανιστόρητες και βάρβαρες δηλώσεις για τους Έλληνες, τους προγόνους τους και τα κυριαρχικά δικαιώματά τους;
Να το ερμηνεύσω ως διάλειμμα στην τουρκική επιθετικότητα και τις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις του Τούρκου σουλτάνου για Αιγαίο και Κύπρο ή ως αδυναμία του να βρει απάντηση στο μαχητικό πνεύμα και τον επαγγελματισμό των ΕΔ μας, που δεν άφησαν την κατάσταση να ξεφύγει σε ”θερμό επεισόδιο”, όπως θα ήθελε εκείνος, για να βρει αφορμή για τα περαιτέρω;
”il ne faut pas chercher midi à quatorze heures” (”μην ψάχνεις το μεσημέρι στις δύο η ώρα”), λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι, με την έννοια του να μην περιπλέκουμε τα πράγματα…
Αλλά εγώ θεωρώ πως είναι ήδη περιπλεγμένα και.. μυρίζουν μπαρούτι, γιατί δεν μπορεί επί ένα μήνα και βάλε να έχουμε στα νερά μας το Oruc Reis με απλωμένα τα καλώδια των ερευνών του και, πριν να λήξει η Navtex της χώρας του, να μαζεύει άρον άρον τα συμπράγκαλά του και να αποχωρεί με διπλάσια ταχύτητα – σαν κυνηγημένο – για να φτάσει με τα συνοδευτικά υποστήριξης πίσω στη βάση του (Αττάλεια, Τουρκία)…
Οι συμπτώσεις είναι… διαβολικές, αλλά αξιοσημείωτες, αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι η ”φυγή” του τουρκικού ωκεανογραφικού απ’ την υφαλοκρηπίδα μας πριν την ώρα του ΔΕΝ έγινε σε ”ουδέτερο” χρόνο, αλλά την παραμονή της συνέντευξης Τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη κι ενώ είχε δημοσιευθεί άρθρο του σε τρεις ευρωπαϊκές εφημερίδες, ταυτόχρονα [”The Times” (Βρετανία), ”Frankfurter Allgemeine Zeitung” (Γερμανία) και ”Le Monde” (Γαλλία)]!!!
Άρθρο καθόλου τυχαίο, όπου για πρώτη φορά ακούγεται Έλληνας πρωθυπουργός να μιλά για ”μη οριοθετημένη ελληνική ΑΟΖ, εκατέρωθεν διεκδικούμενη”!!!. Και αυτό από μόνο του σημαίνει δύο πράγματα:
1. Ότι δεν υφίσταται πλέον η εθνική γραμμή που θεωρούσε, μέχρι ”χθες”, ως ΜΟΝΗ και όχι μείζονα διαφορά μας με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειοκαι
2. Ότι η Ελλάδα προσχώρησε στη γραμμή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, της Γερμανίας και της… Τουρκίας, οι οποίες ”βλέπουν” ως ”αμφισβητούμενα νερά” αυτά του Αιγαίου, ανοιχτά του Καστελόριζου. Αυτά που συμπτωματικά; άφησε ακάλυπτα η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (28ος-32ος μεσημβρινός, την οποία ΘΑ καλύψει, υποτίθεται… – κατά τον ΥΠΕΞ μας – μια δεύτερη συμφωνία συμπληρωματική της ημιτελούς με την Αίγυπτο).
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της στρατηγικής ΜΗ διαύγειας του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Εξωτερική μας πολιτική. Τα αποτελέσματα της μυστικής διπλωματίας του, που είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων οι οποίοι θέλουν να μας περιορίσουν, να μας μικρύνουν, να μας κοντύνουν, για να μη σηκώσουμε ποτέ κεφάλι.
Αυτό είχε φανεί, άλλωστε, απ’ την τριμερή στο Βερολίνο [Ελλάδα (Ελένη Σουρανή) – Τουρκία (Ιμπραχίμ Καλίν) – Γερμανία (Γιαν Χέκερ, σε ρόλο κατευθύνοντα τη συζήτηση), 14/07/’20], την οποία είχε ”καρφώσει” ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου αλλά αγνοούσε ο Δένδιας και έσπευδαν λυσσασμένα να διαψεύσουν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού στα φιλικά τους ΜΜΕ, αν και είχαν προλάβει να καταλήξουν οι συνομιλίες σε ”έγγραφη συμφωνία”, την οποία ομολόγησε ο πρωθυπουργός πρόσφατα…
Κι ύστερα λέμε τι είναι αυτό που υποδαυλίζει την επιθετικότητα και διεκδικητικότητα του Ταγίπ Ερντογάν, της άρχουσας τάξης και των εθνικιστών της Τουρκίας. Τι είναι αυτό που επέτρεψε στο Oruc Reis να αλωνίζει – τριάντα μέρες και βάλε – στα αιγαιοπελαγίτικα νερά, τα οποία τελικά μπορεί και να μην είναι δικά μας – στην ακάλυπτη θαλάσσια ζώνη, τουλάχιστον – αλλά διεκδικούμενα, κατά δήλωση του πρωθυπουργού μας.
Κι ύστερα λέμε ποιος δίνει το δικαίωμα στους Μεγάλους να αποφασίζουν για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα ερήμην μας και πώς γίνεται να ενημερωνόμαστε απ’ τον διεθνή Τύπο (συμπεριλαμβανομένου και του τουρκικού) για τις μυστικές συμφωνίες του πρωθυπουργού και τις πρωτοβουλίες του στα εθνικά θέματα.
Κι ύστερα λέμε γιατί το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρώπης οδηγήθηκε σε αρνητικά για μας συμπεράσματα – βάσει της τουρκικής προπαγάνδας, η οποία έμεινε επικοινωνιακά αναπάντητη – και παρενέβη ωμά στην ελληνική δικαιοσύνη (Άρειο Πάγο), επειδή απέρριψε αυτή το αίτημα μειονοτικών οργανώσεων Θράκης για ίδρυση ”τουρκικών σωματείων”.
Επειδή αρνήθηκε, ουσιαστικά, να παραχωρήσει το ”δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι” στους αιτούντες μειονοτικούς (οι οποίοι ποδηγετούνται από την Τουρκία). Αρνήθηκε να μετατρέψει την μουσουλμανική σε ”τουρκική” μειονότητα κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία είχε διασφαλίσει την εθνική αυτοπροστασία μας.
Κι ύστερα λέμε γιατί ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ Μπορέλ και η σύμβουλός του Νάταλι Τότσι (συνομιλήτρια του Τούρκου ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου) εκδηλώνουν με… καμάρι τον φιλοτουρκισμό τους είτε μπροστά από ανοιχτά μικρόφωνα είτε με αναρτήσεις τους στο twitter και γιατί η Καγκελάριος Μέρκελ ζητά να στηριχθεί η Ελλάδα ΜΟΝΟ ”σ’ αυτά που έχει δίκιο”.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παρενέβη για να δικαιώσει την τουρκική προπαγάνδα σε βάρος μας, με αφορμή προσφυγή παράνομων μεταναστών και συγγενών τεθνεώτων που είχαν πνιγεί στο Φαρμακονήσι τον Ιανουάριο του 2014 λόγω δήθεν αδιαφορίας των ελληνικών Λιμενικών Αρχών, ενώ στην πραγματικότητα οι ηθικοί αυτουργοί του πνιγμού δεκάδων μεταναστών τότε ήταν οι Τούρκοι δουλέμποροι οι οποίοι τους εγκατέλειψαν.
Κι ύστερα…, κι ύστερα…, κι ύστερα… Γιατί, βλέπετε, η στρατηγική της ΜΗ διαύγειας ανοίγει κερκόπορτες για πολλά και πολυεπίπεδα εφιαλτικά σενάρια που καταλήγουν στην εκχώρηση εθνικών κεκτημένων.
Κι ύστερα έχεις τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Πέτσα να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα λέγοντας πως ”όταν έχουμε κάτι να πούμε, το λέμε δημοσίως”, τη στιγμή που αποκαλύπτονται μυστικές διεργασίες με την Τουρκία εκπρόθεσμα και παρουσιάζονται σε μας ως εθνικά τετελεσμένα.
Τετελεσμένα τα οποία έλαβαν χώρα ερήμην του ελληνικού λαού και των πολιτικών εκπροσώπων της αντιπολίτευσης, αλλά με τις ευλογίες του Τραμπ και της Μέρκελ, που υπερασπίζονται για δικούς τους εθνικούς λόγους τα συμφέροντα της Τουρκίας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)